Η παρακμή της Ευρώπης και η ελληνική πρόκληση

Καθημερινά χιλιάδες κυριολεκτικά αναλύσεις και εκτιμήσεις που αφορούν την οικονομική κρίση βλέπουν το φως της δημοσιότητας στα ελληνικά και διεθνή έντυπα και ψηφιακά μέσα ενημέρωσης.

Το ελληνικό ζήτημα χρέους κυριαρχεί στις συζητήσεις και διαβουλεύσεις των εταίρων μας στην Ευρώπη. Εναγωνίως αναζητούνται διευθετήσεις και λύσεις που θα ικανοποιούν αμφότερες τις πλευρές. Όμως, κοινή συνισταμένη όλων των ενεργειών και δράσεων αποτελεί η εξαιρετικά μυωπική θεώρηση των υπαρκτών προβλημάτων και των προτεινόμενων λύσεων.

Επεκτείνοντας αλλά και βαθαίνοντας τον προβληματισμό που έχουμε αναπτύξει σε προηγούμενα άρθρα, θα αποπειραθούμε έναν ευρύτερο στοχασμό που θα κατατείνει στη διερεύνηση των γενεσιουργών αιτίων της κρίσης – μιας κρίσης που μαστίζει όλο τον λεγόμενο Δυτικό κόσμο.

Αντικρίζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα με συναισθήματα φόβου, τρόμου και απόγνωσης, ανήμποροι να βρούμε διεξόδους. Τα πάντα περιστρέφονται σε μια επιφανειακή δίνη εντυπώσεων εν είδει πυροτεχνημάτων που εξάπτουν τα ορμέμφυτα του ατόμου πλην όμως ναρκώνουν συνειδήσεις. Επακόλουθο η παραίτηση, η εξουθένωση και η πλήρης υποταγή.

Η ασκούμενη πολιτική είναι υποταγμένη στην ασυδοσία του ανθρωποκτόνου «νεοφιλελευθερισμού», με κορύφωμα τη σημερινή κυριαρχία των αχαλίνωτων «αγορών».

Βιώνουμε τον ανελέητο οικονομικό δαρβινισμό, όπως αυτός εφαρμόστηκε και επικράτησε στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του ’50. Αυτός ο δαρβινισμός πέρασε στην Ευρώπη με τον «θατσερισμό» και τη γερμανική επικυριαρχία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι Ενότητα, η οποία θα διέσωζε την πολλαπλότητα και θα σεβόταν τις εθνικές ιδιαιτερότητες των λαών) στόχευσε στο «κατά κεφαλήν εισόδημα» του Ευρωπαίου και όχι στις πνευματικές αξίες. Η «δημοκρατική μελαγχολία» των Ευρωπαίων πολιτών –όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίζει την απουσία δημοκρατικού ενθουσιασμού ο Γάλλος φιλόσοφος Pascal Bruckner– εκφράζεται στην απογοήτευση του ανθρώπου που αισθάνεται το αδιέξοδο και βιώνει το αναιτιολόγητο της ύπαρξής του σε αυτόν τον χωρίς διεξόδους κόσμο.

Σήμερα η Ευρώπη καλείται να δια-μορφώσει κοινωνία ανθρώπων με όραμα και προορισμό απορρίπτοντας την κοινωνία εργαζομένων-καταναλωτών. Η αξιοπρεπής διαβίωση, χωρίς να υποτιμάται ο συνεχής αγώνας για μια πραγματικά καλύτερη ζωή, νοείται εν μέσω μιας πνευματικότητας που θα ολοκληρώνει την υπόσταση του ανθρώπου.

Οι Έλληνες πολιτικοί, προσκολλημένοι σε μια δουλόφρονα συμπεριφορά, διαιώνισαν τα συμπλέγματα του χαρακτήρα που διαμόρφωσε η οθωμανοκρατία στη χώρα μας. Η εθνική μας ανεξαρτησία, με τα οράματα και τις επιδιώξεις της επανάστασης του ’21, όχι μόνο δεν πραγματώθηκε αλλά και διολίσθησε στην εξάρτηση και την υποτέλεια. Οι γνήσιες πνευματικές δυνάμεις αυτού του τόπου συνεχώς έδειχναν το δρόμο για την «ελληνική στάση ζωής». Το έργο τους, «πυξίδα ναυσιπλοΐας», έμεινε εν πολλοίς αγνοημένο. Ο μονοδιάστατος Ευρωπαίος πολίτης κυρίευσε και τον Έλληνα πολίτη. Η χρησιμοθηρία και ο ευδαιμονισμός –αυτό που αποκαλούμε «πολιτισμό των ανέσεων και της ευκολίας»– αποτέλεσαν τα συστατικά στοιχεία του αλλοτριωμένου νεο-Έλληνα. Η πολιτικοποίηση των πάντων οδηγεί μόνο σε αδιέξοδα.

Η ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια πραγματοποιήθηκε εκ του προχείρου και χωρίς κανένα πρόταγμα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ένταξή μας θα μπορούσε να αποτελέσει μια νέα αρχή. Αντίθετα, υποκύψαμε και συμβιβαστήκαμε άνευ όρων στα προαπαιτούμενα που επέβαλε η Ευρώπη προκειμένου να μας δεχθεί. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν αρνήθηκε ποτέ οποιαδήποτε παραχώρηση που θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, όντας η ίδια δέσμια της μεταπρατικής και παρασιτικής αντίληψης που κυριαρχεί στην ψευδεπίγραφη ελληνική αστική τάξη.

Δυστυχώς, ποτέ δεν τέθηκε το ερώτημα τι έχουμε να προσφέρουμε εμείς στην Ευρώπη, αλλά τι θα προσφέρει η Ευρώπη σ’ εμάς, τι δηλαδή θα ωφεληθούμε.

Σήμερα, εν μέσω κρίσεως, την οποία όλοι ονοματίζουμε αλλά κανείς δεν επιζητεί τα αίτια ώστε να μπορέσει να προτείνει λύσεις, η Ελλάδα έχει μια μοναδική ευκαιρία. Να αντιτάξει πνεύμα και ψυχή απέναντι στην ευρωπαϊκή παρακμή.

Η αναγέννηση του ελληνικού ήθους, με την επιστράτευση όλων των υγιών δυνάμεων του τόπου –διαθέτουμε πολλές, πλην όμως ανεκμετάλλευτες–, θα καταδείξει την ευρωπαϊκή πλάνη και θα ανοίξει το δρόμο για την αληθινή δημοκρατία, τη γνήσια ελευθερία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.

Ιδού η πρόκληση για νέους αγώνες!