Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ και οι Αμερικανοί

Καθώς όλα δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο νικητής των εκλογών και πως εκείνο που διακυβεύεται είναι η αυτοδυναμία του, το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον εστιάζεται στην πολιτική που θα εφαρμόσει το μέχρι τούδε κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Διότι όσο χρόνο παραμείνει στην εξουσία, από τις επιλογές του θα εξαρτάται το μέλλον της χώρας.

Καταρχάς, αυτήν την ώρα χρειάζονται καθαρές λύσεις. Ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού απορρίπτει την πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα και στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος υπόσχεται ελάφρυνση των πολιτών από τα μεγάλα οικονομικά βάρη και διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας μιας βιώσιμης λύσης στο οικονομικό πρόβλημα, η οποία θα αφήνει περιθώρια ανάπτυξης.

Από αυτήν την άποψη θα ευχόμασταν την αυτοδυναμία. Τα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ επαγγέλλεται θα πρέπει να εφαρμοσθούν κατά κεραίαν, με τον ίδιο να έχει την απόλυτη ευθύνη των πολιτικών του επιλογών. Διαφορετικά θα διαχέεται πάντα η εντύπωση πως δεν εφαρμόστηκε το πρόγραμμά του και αυτό θα αποτελεί το πολιτικό του άλλοθι.

Αναγκαία διευκρίνιση αποτελεί επίσης το ότι ευχόμαστε η πολιτική της όποιας ελληνικής κυβέρνησης να πετύχει. Περιθώρια για μισαλλοδοξίες και διχασμούς δεν υπάρχουν. Οι κομματισμοί και οι προσωπικές έχθρες θα πρέπει να υποχωρήσουν.

Με την προϋπόθεση ότι η κυρίαρχη πολιτική στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ξεπεράσει τις εσωτερικές διαφωνίες των πολλών τάσεών του, θα λέγαμε πως αυτή συνίσταται στο ξεπέρασμα της κρίσης μέσω της ανάπτυξης. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα αριστερό κόμμα και να έχει ως προγραμματικό στόχο την κοινωνική αλλαγή, αλλά αυτός ο στόχος δεν αποτελεί σήμερα προτεραιότητα. Η απόλυτη σημερινή προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της κρίσης.

Ο στόχος αυτός, δηλαδή το ξεπέρασμα της κρίσης μέσω της ανάπτυξης, δεν είναι ουτοπικός. Απορίας άξιον είναι γιατί δεν τον αποδέχεται και η Γερμανία.

Αποτελεί επίμονη πρόταση των Αμερικανών και πολλών κεϋνσιανών επιστημόνων που μόνο για αριστερό προσανατολισμό δεν μπορούν να κατηγορηθούν.

Το ίδιο αυτό θέμα (ανάπτυξη ή λιτότητα) αποτέλεσε και αντικείμενο έντονης διαμάχης αυτές τις ημέρες στο Νταβός μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων που περιστρέφονται γύρω από το γερμανικό άρμα.

Η γερμανική εμμονή στη λιτότητα είναι αυτοκαταστροφική μεσοπρόθεσμα. Προς το παρόν η γερμανική οικονομία έχει βρει διεθνείς αγορές, όπως της Κίνας, προς τις οποίες διοχετεύει τα προϊόντα της. Δεν θα τις έχει, όμως, για πάντα. Η γερμανική οικονομία θα πρέπει να στραφεί και πάλι στην εσωτερική αγορά της Ένωσης, και για να μπορέσει να έχει επιτυχία θα πρέπει ο Ευρωπαίος πολίτης να μπορεί να καταναλώσει. Αυτός ο απλός λογικός συνειρμός συναντά μια επίμονη γερμανική άρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διακατέχεται από αυτήν τη λογική, έχει δύο μεγάλους συμμάχους που την συμμερίζονται: τους Αμερικανούς και την ομάδα Ντράγκι, του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εναντίον του οποίου πνέει μένεα η κ. Μέρκελ.

Απομένει να διαμορφωθεί και μια ανάλογη, μικρή έστω, πολιτική συσπείρωση σε ηγετικό και κοινωνικό επίπεδο καθώς και μια αναθεώρηση της γερμανικής πορείας από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Όλα αυτά δεν μοιάζουν μακρινά και απίθανα να συμβούν. Είναι το σενάριο που αν πετύχει, και ευχόμαστε να πετύχει, θα δικαιώσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, μια νέα απογοήτευση θα είναι καταστροφική και ακραία. Και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.