Περιμένοντας την ανάπτυξη

Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Όμως σχεδόν τίποτε δεν αλλάζει. Η Ελλάδα, με 1,3 εκ. ανέργους και το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ, περιμένει υπομονετικά τις καλές μέρες που κάποιοι βιάστηκαν να υποσχεθούν ότι θα έρχονταν σύντομα.

Κάθε μέρα στα τηλεοπτικά παράθυρα οι διάφοροι ομιλητές διαλαλούν τις δικές τους «αλήθειες» για τη διαγραφή του χρέους, για κούρεμα στεγαστικών δανείων, για επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας, για τους Κινέζους της COSCO, τους Ρώσους τουρίστες, τους δολαριούχους Άραβες, τους Ευρωπαίους «εταίρους μας».

Υπάρχει και μια ελληνική κυβέρνηση, ένα υπουργείο Ανάπτυξης και ένας υπουργός Ανάπτυξης του οποίου η δουλειά είναι να κάνει τις σωστές ενέργειες ώστε αυτός ο αριθμός των ανέργων να αρχίσει να μειώνεται μεθοδικά, βάσει σχεδίου και όχι λόγω άτακτης φυγής στο εξωτερικό. Από την αρχή της κρίσης μέχρι και σήμερα κάθισαν αρκετοί στην καρέκλα του υπουργού Ανάπτυξης. Δεν ευδοκίμησε κανείς. Η πολιτική δραστηριότητά τους μετριέται με τις εμφανίσεις τους στα τηλεοπτικά κανάλια και οι «επιτυχίες» τους με τις ατάκες στις λεκτικές αντιπαραθέσεις με τους κομματικούς τους αντιπάλους.

Ο κόσμος περιμένει τη δημιουργία κινήτρων που θα ενθαρρύνουν πρωτοβουλίες για δημιουργία ευκαιριών – κυρίως για τη νεολαία. Περιμένει δείγματα από την πολιτική ηγεσία ότι υπάρχει όντως περιστολή των άσκοπων δημόσιων δαπανών και όχι μόνο περικοπές συντάξεων. Περιμένει μείωση του αριθμού των γραφειοκρατών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και αύξηση του αριθμού των στελεχών των νοσοκομειακών μονάδων.

Οι πολίτες ονειρεύονται ένα κράτος-πρόνοιας και όχι ένα κράτος-παράνοιας, μια οικονομία παραγωγική και όχι παρασιτική, μια παιδεία της γνώσης και όχι των καθηγητικών κατεστημένων και των φοιτητικών καταλήψεων, μια δικαιοσύνη καθαρή και ξάστερη και όχι χαμένη στην ομίχλη. Ο κόσμος θέλει ένοπλες δυνάμεις αποτελεσματικές και πολιτικό λόγο πειστικό και όχι ξύλινο και ψεύτικο. Ο κόσμος θέλει ιδέες και ιδανικά, θέλει αξιοκρατία, θέλει εργασία κάτω από αξιοπρεπείς συνθήκες και όχι σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Οι πολίτες επιθυμούν λειτουργικά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, αποτελεσματική προστασία των κοινωνικά αδύναμων. Θέλουν εξωτερική πολιτική που δεν θα τους κάνει να σκύβουν το κεφάλι. Θέλουν πατριωτικά πρότυπα. Θέλουν να γνωρίζουν αν οι αποταμιεύσεις τους θα τους ανήκουν και αύριο. Θέλουν να ακούσουν πειστικά επιχειρήματα και να λάβουν απαντήσεις στα τόσα «γιατί;» για τις πράξεις και τις αδράνειες της πολιτικής ηγεσίας. Θέλουν σαφείς κουβέντες για το μέλλον των επόμενων γενεών. Θέλουν να μάθουν πόσα χρωστάνε ακόμα. Θέλουν να ξέρουν ότι τα παιδιά τους θα μπορούν να μορφωθούν, ότι δεν θα πεινάσουν, δεν θα γίνουν οικονομικοί πρόσφυγες σε ξένα μέρη και ότι θα απολαμβάνουν ουσιαστικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Όμως δυστυχώς το σημερινό δίλημμα των Ελλήνων δεν είναι άλλο από την ασφυκτική πίεση για επιλογή μεταξύ αφενός των παταγωδώς αποτυχημένων και αφετέρου των άκρως ακατάλληλων, οι οποίοι είναι σαφές ότι έχουν τα «προσόντα» για ακόμη μεγαλύτερες αποτυχίες και συμφορές απ’ όσες μέχρι σήμερα ζήσαμε. Το κυνήγι της καρέκλας από τα γνωστά περιοδεύοντα πολιτικά τρωκτικά που σιγοντάρονται μέσα από τις καλοστημένες τηλεοπτικές αρένες ανθρώπων του υποκόσμου καλά κρατεί. Η λεηλασία της Ελλάδος συνεχίζεται μέσα από τις δύσοσμες πολιτικές διεργασίες του παρασκηνίου, το οποίο γαντζωμένο στα αμαρτωλά «κεκτημένα» δεν έχει επιτρέψει την ανάδυση σοβαρών υποψηφίων κυβερνητών.

Η μη παραγωγική αλλά καταναλωτική Ελλάδα συνεχίζει να βουλιάζει υπό το βάρος του αίσχους που συντηρούν λίγες εκατοντάδες φαύλα τζάκια με την αγαστή συνεργασία αντίστοιχων συντεχνιών, και αφημένη στο έλεος ανάξιων «εταίρων» αργοπεθαίνει περιμένοντας την ανάπτυξη.