Οι Έλληνες του Πόντου ήταν ποτισμένοι από την πατρτοπαράδοτη αιδημοσύνη και πολύ σεμνότυφοι. Ντρέπονταν να προφέρουν λέξεις ή όνοματα που θεωρούσαν ότι (κατά την ποντιακή διάλεκτο) είναι πονηρά.
Η ιστορία που περιγράφουμε είναι αληθινή και περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Λαογραφικά Πόντου” της Έλσας Γαλανίδου.
Η κυρία Κωνσταντίνα και ο σύζυγός της Σάββας, ήρθαν από τον Πόντο, στην Ελλάδα και κατάφεραν με την εργατικότητά τους να κάνουν περιουσία. Απέκτησαν κι ένα σπίτι το οποίο νοίκιασαν σε κάποια κυρία που ονομαζόταν Λιλή. Οι ίδιοι έμεναν στο ίδιο οικόπεδο σε μια παράγκα.
Ο κύριος Σάββας ήταν ένας λεβεντόκορμος άνδρας με αριστοκρατική καταγωγή, αξιοπρεπής και πολύ σεμνός.
Μια μέρα η κυρία Κωνσταντίνα λέει στον άνδρα της:
-Σάββα, κούϊξον τη Λιλήν.
Εκείνος ταραγμένος και μπερδεύοντας το όνομα Λιλή με το λιλίν (ανδρικό μόριο) της λέει:
–Γάρη, κατ’ έπαθες. Ξάι κ’ εντρέπεσαι να λες αΐκα; (Γυναίκα κάτι έπαθες. Καθόλου δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια πράγματα;)
–Σάββα, λέγω σε κούϊξον την κυρίαν Λιλή, την γαρήν που εχ’ τ’ οσπίτ’ εμούν (Σάββα, φώναξε την κυρία Λιλή που έχει το δικό μου σπίτι)
–Εγώ εντρέπομαι. Εγώ αΐκον όνομα ‘κι κουΐζω. Κούίξον ατέν εσύ ( Εγώ ντρέπομαι να φωνάξω τέτοιο όνομα φώναξέ την εσύ).
Ήταν αδιανόητο για τον κύριο Σάββα να προφέρει ένα όνομα που θεωρούσε ότι παρέπεμπε σε κάτι…πονηρό.
Τμήμα σύνταξης
Pontos-News.Gr
