Το πέπλο της σιωπής και της συνενοχής

Η Ελλάδα γίνεται περίγελως ακόμα και από τον Ερσίν Τατάρ. Ο λογιστής του μεγαλοαπατεώνα Ασίλ Ναντίρ, που εκλέχτηκε στη θέση του «Προέδρου της Δημοκρατίας» στα κατεχόμενα της Κύπρου, έκανε μάθημα ηθικής και δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Με την ευκαιρία της απόπειρας του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, ο απατεώνας Ερσίν Τατάρ, αυτός που συνάντησε κατά τύχη ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στο εστιατόριο του ξενοδοχείου στις Βρυξέλες, συνάντηση που όλως τυχαίως απαθανάτισε ο φωτογράφος του Anadolu, έκανε την εξής δήλωση: «Μετά την ειρηνευτική επιχείρηση, κι ενώ η ελληνική χούντα γκρεμίστηκε, η δημοκρατία ήρθε στην Ελλάδα. Ο ελληνικός λαός το χρωστάει αυτό στην Τουρκία».

Να σημειωθεί ότι αυτή η συλλογιστική επικρατεί στην Τουρκία, μάλιστα αποτελεί μέχρι και διπλωματικό επιχείρημα από πολλούς Τούρκους επίσημους και «διανοούμενους», όταν θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε… υποχρεωμένοι!

Μήπως γι’ αυτόν τον εθνικό εξευτελισμό δεν φταίνε μόνο οι Τούρκοι;

Μήπως κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου δεν γίνεται η «Γιορτή της Δημοκρατίας» στο Προεδρικό Μέγαρο, στην οποία παρίστανται διαχρονικά και εκείνοι που έχουν τεράστιες ευθύνες για την πορεία του Κυπριακού αλλά και για την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα;

Αντί κάθε χρόνο αυτή η μέρα να έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Εθνικού Πένθους για την απώλεια του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, για το θάνατο ή τον τραυματισμό 4.500-6.000 στρατιωτών και αμάχων, για τους 1.612 αγνοούμενους, για τους 160.000 εκτοπισμένους, για τους 20.000 εγκλωβισμένους, για τις εκατοντάδες γυναίκες της Κύπρου που βιάστηκαν από τους εισβολείς, αυτοί που διαχειρίζονται την υπόθεση της Κύπρου από το 1974 μέχρι σήμερα, με τα γνωστά αποτελέσματα, έχουν το θράσος να γιορτάζουν τη γιορτή της δημοκρατίας!

Ακριβώς εδώ πατάνε και οι Τούρκοι και μας εξευτελίζει ακόμα και ο αρχιαπατεώνας Ερσίν Τατάρ, ο οποίος μας υπενθυμίζει ότι «ο ελληνικός λαός το χρωστάει αυτό στην Τουρκία».

Να σημειώσουμε ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό, αλλά και όλοι όσοι χωρίς αιδώ διαβαίνουν από το 1974 την πύλη του Προεδρικού Μεγάρου για να συμμετάσχουν στη Γιορτή της Δημοκρατίας, δεν βρήκαν το θάρρος να αναζητήσουν ευθύνες και στείλουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου όσους ευθύνονται:

• Πρώτον για το προδοτικό πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου 1974.
• Δεύτερον για την προδοτική αδράνεια που υπέδειξαν κατά τον Πρώτο Αττίλα αφήνοντας την Κύπρο αβοήθητη, με αποτέλεσμα να καταλάβουν οι εισβολείς το 8,5% του εδάφους.
• Τρίτον για την προδοτική αδράνεια που υπέδειξαν κατά τον Δεύτερο Αττίλα, αφήνοντας την Κύπρο και πάλι αβοήθητη, με αποτέλεσμα οι εισβολείς να καταλάβουν συνολικά το 37% του κυπριακού εδάφους.

Μ’ αυτό το μεγάλο ψέμα της «Γιορτής της Δημοκρατίας» βαυκαλίζονται οι αφελείς και ξεπλένονται χρόνια τώρα οι υπεύθυνοι της κυπριακής τραγωδίας, η οποία συνεχίζεται.

Μ’ αυτό το μεγάλο ψέμα καλύπτονται οι ευθύνες όλων εκείνων που αυτά τα 48 χρόνια, αντί να υιοθετήσουν το δόγμα της απελευθέρωσης της Κύπρου, νομιμοποίησαν τη διχοτόμηση και την κατοχή, αποδεχόμενοι την τραγελαφική επιλογή της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας.

Μ’ αυτό το μεγάλο ψέμα καλύπτονται οι ευθύνες όλων εκείνων που όλα αυτά τα χρόνια ανέχονται την Τουρκία να παραβιάζει την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς να κάνουν τίποτε για να την προστατέψουν, όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη Εγγυήσεων.

Μ’ αυτό το μεγάλο ψέμα καλύπτονται οι ευθύνες όλων εκείνων που επέτρεψαν και επιτρέπουν στον Ερντογάν αν επελαύνει ανενόχλητος στην Αμμόχωστο, έτοιμος να λεηλατήσει τις περιουσίες των Ελλήνων, όπως τις λεηλάτησαν και συνεχίζουν να τις λεηλατούν οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στον Καραβά και αλλού.

Εν κατακλείδι, η Ελλάδα οφείλει έστω και τώρα να απονείμει δικαιοσύνη, να δικάσει έστω και μετά θάνατον τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας της Κύπρου, να υποβιβάσει όλους τους εμπλεκόμενους στρατιωτικούς στο βαθμό του στρατιώτη, του ναύτη και του σμηνίτη, να αποκαθηλώσει από τα κάδρα τους εκείνους τους πολιτικούς που επέτρεψαν να χαθεί η Κύπρος με τον Αττίλα ΙΙ, να σταματήσει αυτή την ιλαροτραγωδία της «Γιορτής της Δημοκρατίας» και να υιοθετήσει το ταχύτερο δυνατό το δόγμα της απελευθέρωσης της Κύπρου.

Η μόνη γιορτή που πρέπει να γίνεται στο Προεδρικό Μέγαρο είναι αυτή της επετείου της απελευθέρωσης της Κύπρου.

Μέχρι τότε σκεπτικισμός, θλίψη, κάθαρση και αποφασιστικότητα. Αυτά ταιριάζουν στην Ελλάδα.