Ντίνος Ηλιόπουλος: Σαν σήμερα γεννήθηκε ο τζέντλεμαν του ελληνικού θεάτρου

«Με συγχωρείτε κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ». Αυτή την επιγραφή είχε ζητήσει ο Ντίνος Ηλιόπουλος για τον τάφο του, χαρακτηριστικό δείγμα ενός bon viveur με χιούμορ, αυτοσαρκασμό αλλά και αγάπη στις γυναίκες. Όπως ήταν και στη ζωή του ο μεγάλος ηθοποιός.

Ντίνος international

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο σαν σήμερα, 12 Ιουνίου του 1913.  Ο πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος από την Πελοπόννησο και η μητέρα του καταγόταν από την Υεμένη. Μετά από το οικονομικό κραχ του 1929, η πολυμελής οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Mασσαλία όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο – γι’ αυτό και η πρώτη του γλώσσα ήταν τα γαλλικά.

Στην Αθήνα έφτασε έξι χρόνια αργότερα, για εμπορικές σπουδές στην Berkshire High Commercial School.  Μέχρι τα 20 του δηλαδή είχε μείνει σε τρεις χώρες.

Προσελήφθη σε μία εμπορική εταιρεία και λίγο μετά υπηρέτησε τη θητεία του – στην πρώτη της δόση, γιατί λόγω Β’ Παγκοσμίου έκανε διπλή θητεία.

Και μπορεί η πρώτη του δουλειά να ήταν πάνω στο αντικείμενό του, τα οικονομικά δηλαδή, αλλά πολύ νωρίς κατάλαβε ότι δεν ήταν εκεί η ζωή του. Υπήρχε όμως και το θέμα του βιοπορισμού. Έτσι, αναζητώντας συνεχώς κάτι διαφορετικό, άλλαζε δουλειές «σαν τα ξυραφάκια του», όπως έλεγε.

Πάντως, το 1939 εν μέσω των δύο θητειών στο στρατό, έκανε το πρώτο του βήμα για το όνειρο. Έστω και αν αυτό δεν στέφτηκε με επιτυχία.

Η αναγνώριση και τα πειράματα

Το 1939 λοιπόν έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου, και… κόπηκε. Βλέπετε το αέρινο στιλ του ήταν σε αντίθεση με την ερμηνευτική υπερβολή που επικρατούσε τότε.

Μέχρι που η αγάπη του για τo θέατρο και το σινεμά τον οδήγησαν στη σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη, ενός διακριμένου θεατράνθρωπου που είχε διατελέσει διευθυντής του Θεάτρου «Σάρα Μπερνάρ» και πλέον είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα μετά από προτροπή της Μαρίκας Κοτοπούλη.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος αποφοίτησε με άριστα και μπήκε στο θέατρο το 1944, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, συμμετέχοντας στο έργο του Λέο Λεντς Κυρία, σας αγαπώ. Την ίδια χρονιά στον ίδιο θίασο παίζει με τη Μελίνα Μερκούρη στο έργο Το πένθος δεν ταιριάζει στην Ηλέκτρα, όπου είπε και ένα τραγουδάκι του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Μάνου Χατζιδάκι.

«Καμαρώνω λοιπόν για την τιμή που είμαι ο πρώτος του τραγουδιστής», δήλωσε αργότερα, για να συνεχίσει με τον γνώριμο αυτοσαρκασμό του: «Και ο μόνος που δεν του εμπιστεύτηκε τίποτε άλλο».

Στη συνέχεια έπαιξε στους θιάσους των Μαρίκα Κοτοπούλη, Δημήτρη Χορν και Μαίρης Αρώνη. Ο μεγάλος Βασίλης Λογοθετίδης βλέποντάς τον στη σκηνή είχε αναφωνήσει: «Τι σπουδαίος! Τι φανταστικός κλόουν! Αυτό θα πει θέατρο!». Από εκεί και πέρα, πήρε το χρίσμα του πρωταγωνιστή.

Το 1948 έκανε το ντεμπούτο στο σινεμά στη Μαντάμ Σουσού, και το 1955 τόλμησε κάτι διαφορετικό: Έγινε ο δράκος στην ομώνυμη δραματική ταινία του Νίκου Κούνδουρου.

Κοινό και κριτικοί σοκαρίστηκαν και από το φιλμ και από την επιλογή του Ντίνου Ηλιόπουλου. Οι κριτικές ήταν ισοπεδωτικές, η ταινία εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική αποτυχία, αλλά στην πορεία των δεκαετιών δικαιώθηκε. Κάτι που δεν συνέβη αργότερα με ένα θεατρικό του τόλμημα.

Από την Ιπποκράτους στην Αμερική

Το 1966 ο ηθοποιός ήταν παντρεμένος (σε δεύτερο γάμο) με την Αυστριακή Χίλντεργκαρντ Βίντσερ, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Χίλντα και την Εβίτα.

Επίσης ήταν θιασάρχης και επιχειρηματίας στο θέατρο Γκλόρια επί της Ιπποκράτους. Εκείνη τη χρονιά ανέβασε το Κονσέρτο για τρομπόνι, ένα δικό του έργο, αρκετά σουρεαλιστικό και προχωρημένο για την εποχή του. Αν και πολυδάπανο, δεν δελέασε το κοινό.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βιώσει μια τεράστια οικονομική καταστροφή. Σαν σωστός κύριος που ήταν δεν άφησε ποτέ κανέναν απλήρωτο –κάτι που δεν συνηθιζόταν στο χώρο ούτε τότε, ούτε τώρα–, ασχέτως ότι ο ίδιος πήγαινε με τα πόδια από το θέατρο στο σπίτι του στου Παπάγου.

Σε τραγική οικονομική κατάσταση έπαιζε οπουδήποτε προκειμένου να βρει χρήματα – ήταν όμως σταγόνα στον ωκεανό. Τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση και έφυγε για μια τεράστια περιοδεία στην Αμερική. Και όταν λέμε τεράστια, εννοούμε ότι σχεδόν δύο χρόνια έλειψε από τη χώρα και την οικογένειά του προκειμένου να ορθοποδήσει οικονομικά.

Και τα κατάφερε. Και ήταν τόσο αγαπητός στον κόσμο που όταν επέστρεψε, παρόλο που η κατάσταση έχει αλλάξει, ο ίδιος δεν έχει ξεχαστεί.

Η πίκρα και η αναγνώριση

Κάτι η αποτυχία του έργου Κονσέρτο για τρομπόνι, κάτι η κατάσταση στο ελληνικό θέατρο που άλλαζε συνέχεια, ο Ντίνος Ηλιόπουλος παρέμενε πρώτο όνομα όμως έβαλε τέλος στην επιχειρηματική του δράση.

Από την άλλη ο παλιός εμπορικός κινηματογράφος τελείωνε και αυτός, και ο ηθοποιός τον αποχαιρέτισε ως πρωταγωνιστής με τη Συμμορία εραστών».

Εντούτοις, το 1986 ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος τον φώναξε για έναν χαρακτηριστικό ρόλο στον Μελισσοκόμο, και το 1995 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης στο Ράδιο Μόσχα.

Όσον αφορά το θέατρο, από ένα σημείο και μετά κάποιες επιλογές του έδωσαν αρνητικά σχόλια από μερίδα του Τύπου, γεγονός που τον πίκρανε αρκετά. Αυτά όμως ήταν πταίσματα και δεν αμαύρωσαν στο παραμικρό την σπουδαία καριέρα του.

Έτσι κι αλλιως, ο Ντίνος Ηλιόπουλος «επένδυσε» στην οικογένειά του και βγήκε δικαιωμένος. Και όλα τα άλλα…

Σπύρος Δευτεραίος