Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913, στην Οδό Πλουτάρχου 13. Ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας χρυσοχόων από την Κωνσταντινούπολη, με απώτερη καταγωγή από τη Σινώπη στον Εύξεινο Πόντο.
«Ο αριθμός 13 ίσως έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή, αν και τον ενοχλούσε η αλληλουχία του 13 στη ζωή του, αλλά όντας και φοβητσιάρης είχε βρει τρόπο να το ξεπερνά», είχε πει ο γιος του Δημήτρης Κωνσταντάρας.
Διεθνή καριέρα, πριν την εγχώρια
Το 1930, έφηβος ακόμη, κατατάχθηκε μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς τη δική του θέληση στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλίτωσε το στρατοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του.
Η οικογένεια ήθελε ο Λάμπρος να σπουδάσει χρυσοχοΐα για να περάσει στα χέρια του η οικογενειακή επιχείρηση. Για αυτό τον έστειλαν και στην Γαλλία.
Ο Λάμπρος όμως είχε άλλα σχέδια. Οι δικοί του ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που του έστελναν εκείνος τα χρησιμοποιούσε για να εξασφαλίζει στον εαυτό του μια υπέροχη μποέμικη ζωή. Χωρίς να διστάσει η οικογένεια Κωνσταντάρα έκοψε τα εμβάσματα και ο Λάμπρος, για να βγάλει τα προς το ζην, έγινε κομπάρσος στο θέατρο «ΑΤΕΝΕ» του Λουί Ζουβέ.
Διηγούμενος εκείνα τα χρόνια θυμόταν ότι πήγαινε σε χασάπικα και μπακάλικα και ζήταγε κόκαλα και αποφάγια για το –φανταστικό φυσικά– σκυλάκι του.
Για εντελώς βιοποριστικούς λογούς δούλευε και σαν φωτομοντέλο σε διαφημίσεις των Peugeot και Philips και κυρίως του μεγαλύτερου ράφτη του Παρισιού, του Κριντ. Όπως θυμάται, έπαιρνε 200 φράγκα τη φωτογραφία και έτσι μπόρεσε να ανανεώσει τη γκαρνταρόμπα του και να γνωρίσει καλύτερο κόσμο του πολυσύχναστου Μονπαρνάς. Στη συνέχεια σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Λουί Ζουβέ στο Παρίσι (1931) και έπαιξε στο γαλλικό θέατρο και τον κινηματογράφο σε ρόλους ζεν πρεμιέ με το όνομα Κωστάν Νταράς (Constant D’ Aras). Η κινηματογραφική του καριέρα στο Παρίσι περιλαμβάνει συμμετοχές σε ταινίες όπως: Πόρτο Φράγκο, Ο τελευταίος Ροβινσώνας, Ανεβαίνοντας τα Ηλύσια. Από το τελευταίο είναι και το παρακάτω απόσπασμα.
Ηθοποιός με το ήττα κεφαλαίο
Και όμως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστής της Φίνος Φιλμ. Αρχικά στο φιλμ του 1939, Το τραγούδι του χωρισμού, που ήταν η μια και μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο Φιλοποίμην Φίνος.
Αλλά και στη Φωνή της καρδιάς, την πρώτη ταινία της Φίνος Φιλμ, ο Κωνσταντάρας υποδυόταν τον αδίστακτο αντεραστή του Δημήτρη Χορν, για την καρδιά της Καίτης Πάνου.
Η συνεργασία του και για πολλά χρόνια με τον Φίνο, θα φτάσει μέχρι το 1973 και την προτελευταία του ταινία, τον Φαντασμένο. Παρόλο που για την προηγούμενη 5ετία, ανήκε στην αντίπαλο «Καραγιάννης –Καρατζόπουλος».
Και μπορεί από τα 50 του και μετά να τυποποιήθηκε σε ρόλους μεσήλικα-εραστή, αλλά έως τότε έπαιξε σε όλα και με όλα τα είδη. Και πάντα με επιτυχία.
Ο Κωνσταντάρας ως ηθοποιός ήταν ένα μοναδικό κράμα που μπορούσε να παίξει σχεδόν τα πάντα. Όπως ήταν και στην ζωή του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δικοί του τον χαρακτήριζαν ως «μεγάλο παιδί». Αριστοκράτης αλλά και πειραχτήρι. Αρκετά επιπόλαιος στην προσωπική του ζωή, αλλά πάντα αληθινός.
Άψογος επαγγελματίας, εμμονικός με κάποια πράγματα, αλλά δεν το έκρυβε.
Εκεί που δεν τον άντεχαν ιδιαίτερα, οι δικοί του άνθρωποι ήταν όταν έπαιζε χαρτιά. Τσαντιζόταν τόσο πολύ όταν έχανε, που τον άφηναν να «κλέβει» για να έχουν την ηρεμία τους.
Εμπρός της ΑΕΚ παλληκάρια
Εκτός από το θέατρο, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε αδυναμία στις όμορφες γυναίκες και την ΑΕΚ. Ποδοσφαιρόφιλος όπως ήταν, επιχείρησε να παίξει στην αγαπημένη του ομάδα. Και ίσως να τα είχε καταφέρει εάν δεν το επιχειρούσε την εποχή που η Ένωση είχε τους απίστευτους τερματοφύλακες Μιχάλη Δελαβίνια, Χρήστο Ρίμπα και Γιώργο Γιάμαλη.
Στην πορεία, και αφού τον είχε κερδίσει το θέατρο, φρόντιζε να απαλύνει τον πόνο από το ανεκπλήρωτο όνειρό του παίζοντας τερματοφύλακας στους αγώνες της ομάδας ποδοσφαίρου των ηθοποιών. Ήταν γνωστός για τις θεαματικές αποκρούσεις και τις εντυπωσιακές βουτιές του.
Για να φανταστείτε το 1945 που παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας όχι μόνο έστησε την νύφη για μια ώρα γιατί άκουγε από το ραδιόφωνο τον αγώνα της ΑΕΚ, αλλά πήγε στο γάμο εκνευρισμένος γιατί η ομάδα του είχε χάσει.
Τον υπόλοιπο καιρό πήγαινε ως φίλαθλος στο γήπεδο. Μόνο που εκεί άφηνε στην άκρη τους καλούς του τρόπους και γινόταν χούλιγκαν, βρίζοντας και κάνοντας χειρονομίες.
Στο βιβλίο του Λάμπρος Κωνσταντάρας – Μέσα απ’ τα δικά μου μάτια, ο γιος του, δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής Δημήτρης Κωνσταντάρας αναφέρει ένα περιστατικό σε αγώνα της Εθνικής εναντίον της Γιουγκοσλαβίας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο Κωνσταντάρας καθόταν σε μια αυτοσχέδια αριθμημένη κερκίδα που είχε κατασκευαστεί από ξύλα στηριζόμενα σε τσιμεντόλιθους. Κάποιος προσπάθησε να περάσει από κει, μετακίνησε τον τσιμεντόλιθο και οι δυο τους έπεσαν ανάμεσα στα ξύλα. Ο ηθοποιός τραυματίστηκε στο κεφάλι, και πάνω στα νεύρα του «άρχισε» τον φίλαθλο στις καρπαζιές και τις βρισιές. Από τις φωνές, μέχρι και η ορχήστρα που ερμήνευε τον Εθνικό Ύμνο διέκοψε την ανάκρουσή του!
Η Μάρω Κοντού, από την πλευρά της, σε συνέντευξή της είχε πει ότι άκουγε αγώνα της Ένωσης από τρανζιστοράκι ενώ ήταν στο θέατρο και έπαιζε σε παράσταση! Μόνο που το είχε λίγο δυνατά και γινόταν αντιληπτό και από τους συναδέλφους του!
Οι τελευταίες επιτυχίες
Τρίτη 18 Μαΐου 1976 κάνει πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ, η σειρά Εκείνες και εγώ. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, μαζί με τον Κώστα Βούτσα μερικά χρόνια πριν με το Ονειροπαρμένο, γίνονται οι μοναδικοί σταρ του κινηματογράφου που θα γνωρίσουν επιτυχία και με σειρά. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ως μεσήλιξ δον ζουαν σκίζει.
Η σειρά θα πάει και δεύτερη σεζόν και ύστερα από 80 και επεισόδια, θα ρίξει αυλαία στις 27 Δεκεμβρίου 1977. Για την ιστορία για να κάνετε και τον παραλληλισμό με το μετά 20χρόνια remake, με τον Γιάννη Μπέζο ιδού το βασικό καστ της σειράς και με τους ρόλους τους: Δημήτρης Νικολαΐδης (Δημήτρης), Έφη Οικονόμου (Ελένη), Ρένα Βουτσινά (Δεβώρα), Τέτη Σχοινάκη (Λίλη), Γιώργος Κωνσταντής (Πετράκης), Τώνης Γιακωβάκης (Παπαπέτρου).
Όσο για τις γυναίκες που διεκδικεί ή τον διεκδικούν; Στους guest ρόλους πέρασαν ΟΛΕΣ. Από Σαπφώ Νοταρά μέχρι Ραφαέλα Καρά που ήταν τότε πολύ hot στην χώρα μας.
Το καλοκαίρι του 1978 ανεβαίνουν στο θέατρο «Μετροπόλιταν» οι Τρελές επαφές ρωμαίικου τύπου. Κώστας Πρετεντέρης στο κείμενο, Κωνσταντάρας-Ρίζος-Κοντού, το τρίο των πρωταγωνιστών. Η παράσταση πηγαίνει «σφαίρα» και συνεχίζεται και στο χειμερινό «Διάνα» στην Ιπποκράτους. Δυστυχώς ένα βράδυ που ετοιμάζεται να πάει στο θέατρο προκύπτει εγκεφαλικό επεισόδιο. Αρχίζει η αντίστροφή μέτρηση.
Ο συγκινητικός μπαλαντέρ
Η τελευταία του ταινία ήταν Ο Λαμπρούκος Μπαλαντέρ, το 1981. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από το γιο του Λάμπρου Κωνσταντάρα, Δημήτρη Κωνσταντάρα. Δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην απουσία κάποιων φθόγγων από τις λέξεις που έπρεπε να ερμηνεύσει ο διάσημος ηθοποιός, εξαιτίας των λεκτικών δυσκολιών, που αντιμετώπιζε ύστερα από ένα εγκεφαλικό που είχε υποστεί μερικά χρόνια πριν.
Το φιλμ στην ουσία είναι το δώρο φίλων και συνεργατών στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Από τον σκηνοθέτη και παραγωγό Κώστα Καραγιάννη, μέχρι φυσικά την ηθοποιό που συνέδεσε το όνομά του μαζί της, τη Μάρω Κοντού που γίνεται και η τελευταία του κινηματογραφική παρτενέρ.
Το εγκεφαλικό που είχε υποστεί του αφήνει προβλήματα στην ομιλία του και σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ηθοποιός κόλλαγε σε σύμφωνα όπως στο «κ».
Βέβαια, στα γυρίσματα της ταινίας είναι όπως πάντα άψογος και οι υπόλοιποι ηθοποιοί μένουν άφωνοι με τον επαγγελματισμό του και αρχίζει να παίρνει τα πάνω του. Ήταν άκρως συγκινητικό πως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ρουφούσε το κάθε λεπτό που βρισκόταν στο γύρισμα. Βλέποντας ξανά το φιλμ διαπιστώνει κανείς πως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μεγαλουργεί. Πολύ πάνω από το φιλμ ή τον ρόλο του. Απλά για τη χαρά του να δίνεις.
Αυτός ήταν ο Λάμπρος. Γοητευτικός μέχρι τέλους.
