Παραχωρήσεις με διολίσθηση

Η παρακμιακή πολιτική της Αθήνας οδηγεί την Ελλάδα σε μια ήττα ιστορικών διαστάσεων. Για να μην φανεί το μέγεθός της και υπάρξουν επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα επιλέχθηκε η οδός της διολίσθησης.

Το κακό ξεκινά από τον μεγάλο, σε ηλικία όταν ζούσε, Καραμανλή με το Πρακτικό της Βέρνης (1976). Ελλάδα και Τουρκία συμφωνούν να μην κάνουν έρευνες σε περιοχές τις οποίες η Τουρκία αμφισβητεί – πρόκειται για περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Η Ελλάδα χάνει το δικαίωμα να ερευνήσει την υφαλοκρηπίδα της και η Τουρκία, φυσικά, τίποτε. Μια απαράδεκτη συμφωνία.

Συνεχίζεται με το Νταβός, επί Ανδρέα Παπανδρέου την επομένη της υποτίθεται ελληνικής νίκης σε εκείνην την αντιπαράθεση της νύχτας της 3^ης Μαρτίου 1987 που έφερε στα πρόθυρα στρατιωτικής ρήξης Ελλάδα και Τουρκία. Η Ελλάδα, μας είπαν, κέρδισε εκείνο το βράδυ διότι το τουρκικό πλοίο «Πίρι Ρέις» δεν θα παραβίαζε την ελληνική υφαλοκρηπίδα δέκα μίλια έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα στη θέση Μπάμπουρας για να κάνει έρευνες· εντούτοις η κυβέρνηση οδηγήθηκε στο Νταβός όπου για πρώτη φορά η Τουρκία έθεσε το σύνολο των ελληνοτουρκικών διαφορών.

Ακολουθεί η περίοδος Σημίτη όπου οι διολισθήσεις πήραν τη μορφή κανόνων. Ίμια (απώλεια εδάφους – σε σοβαρές χώρες τέτοιες απώλειες τιμωρούνται με εξοβελισμό), Μαδρίτη (αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας), Ελσίνκι (αναγνώριση θαλάσσιων συνοριακών διαφορών, εγκατάλειψη της πολιτικής ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων προς όφελος της διπλωματίας κ.ά).

Αυτά και άλλα είναι η βάση των σύγχρονων διολισθήσεων που στις μέρες μας παίρνουν ακραίες μορφές:

• Αποχαρακτηρισμός ως ποινικού αδικήματος της αλιείας από τουρκικά πλοία στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το σκεπτικό προφανώς θα ήταν να υποβαθμιστεί το αδίκημα για να μην απασχολεί την Αθήνα ένα ακόμη πρόβλημα.
• Αποφασιστική διεκδίκηση από πλευράς Τουρκίας της «Γαλάζιας πατρίδας» ανοιχτά της Κρήτης. Αναγνωρίζουν στο νησί μόνο χωρικά ύδατα 6 ναυτικών μιλίων, με τους κυβερνώντες να κάνουν απλώς διαβήματα. Η περίπτωση παρενόχλησης του ερευνητικού πλοίου «Nautical Geo» που διενεργούσε έρευνες για τον East Med δείχνει ότι η Ελλάδα δεν υφίσταται ως ανεξάρτητη κυρίαρχη οντότητα.
• Αδυναμία αντιμετώπισης του τουρκικού casus belli. Η επί χρόνια επικρεμάμενη απειλή χωρίς ελληνική αντίδραση δεν στερεί απλώς τα οφέλη από την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, αλλά υπονομεύει και την αξιοπιστία και το σεβασμό της χώρας.
• Εγκατάλειψη του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός στη γειτονική χώρα ασχημονεί επί των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών και η Αθήνα χαζεύει αμήχανα. Σε αντίθεση, και σε σύγκριση, με το Κόσοβο και την υποστήριξη που παρέχουν η σερβική κυβέρνηση και οι Σέρβοι πολίτες στους ομοεθνείς τους.
• Παντελής εγκατάλειψη της Κύπρου.
• Εγκατάλειψη των δικαιωμάτων του Πατριαρχείου, αλλά απαίτηση να τηρεί σκληρή στάση. Η κίνηση του Ελπιδοφόρου να συμμετάσχει στην τουρκική εκδήλωση στις ΗΠΑ ήταν απαράδεκτη λόγω της συμμετοχής του κατοχικού ηγέτη. Διαφορετικά, στον Ερντογάν το Πατριαρχείο και οι ομογενείς της Κωνσταντινούπολης βρήκαν υποστήριξη στα αιτήματά τους. Στα περισσότερα, όχι σε όλα, για να είμαστε ακριβείς. Και ό,τι πέτυχαν το πέτυχαν μόνοι ή με την καλή θέληση του Ερντογάν. Εύστοχα ο Ευάγγελος Βενιζέλος χαρακτήρισε μυωπική την αντίδραση της ελλαδικής και κυπριακής κυβέρνησης.
• Ενώ η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ύπαρξης της χώρας, η επιλογή φρεγατών καθυστερεί απαράδεκτα επικίνδυνα. Η δικαιολογία περί γραφειοκρατίας είναι μη αποδεκτή. Να αλλάξουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.
• Η Ελλάδα δεν ξέρει τι θέλει. Καθυστερεί εξίσου επικίνδυνα η διαμόρφωση μιας Εθνικής Στρατηγικής και των θεσμών που θα την υποστηρίξουν.

Ένα φοβικό σύνδρομο έχει καταλάβει μια πολιτική ηγεσία ανέτοιμη να αντιμετωπίσει σκληρές καταστάσεις.

Ενώ η χώρα είναι γνωστό ότι από τη Μεταπολίτευση αντιμετωπίζει ρευστές καταστάσεις με την Τουρκία, οι πολιτικοί ηγέτες, ιδιαιτέρως από τον Σημίτη και μετά, αγνοούν τα στοιχειώδη περί σκληρής ισχύος. Είναι εντελώς απροετοίμαστοι, ενώ είναι βέβαιο ότι επί της θητείας τους θα κληθούν να αντιμετωπίσουν κάποιας μορφής σοβαρή κρίση με την Τουρκία.

Ένα σχολείο υποψηφίων πρωθυπουργών που θα εκπαιδεύονται στην αντιμετώπιση κρίσεων είναι απαραίτητο.

Η φοβική αντίληψη έχει περάσει και στην κοινωνία, η οποία σε οποιαδήποτε επισήμανση των διολισθήσεων επαναλαμβάνει το ρεφρέν: τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία για έναν βράχο, για τα πετρέλαια που θα τα εκμεταλλευτούν οι ξένοι, για τα ψάρια;

Η διολίσθηση είναι επικίνδυνη. Έχει φθάσει σε επικίνδυνο σημείο. Και το σύστημα γενικότερα, όχι μόνο το πολιτικό, έχει αποφασίσει να την αποδεχθεί.

Έχω πάψει εδώ και καιρό να αναφέρομαι στην έννοια της πατρίδας. Δεν συγκινεί πλέον, παρά ελάχιστους. Τη θεωρούν αναχρονισμό. Υπάρχει όμως μια κρατική υπόσταση (ας μην την πούμε πατρίδα), μια νομική οντότητα τα δικαιώματα της οποίας βοηθούν στην επιβίωση ενός λαού (ούτε για έθνος μιλάω πια). Η απεμπόληση αυτών των δικαιωμάτων θα δημιουργήσει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα σ’ αυτήν την κρατική υπόσταση και στο λαό που εγκαταβιεί.

Αυτό θα έχει επιπτώσεις σε όλους μας. Δεν ενοχλεί ούτε αυτό.