Μας εκπλήττει κάθε Ιούλη η ανιστόρητη τοποθέτηση των αμετανόητων αιτίων της τραγωδίας της Κύπρου και των κληρονόμων τους (βιολογικών, πολιτικών ή άλλως πως), ότι για όλα φταίει ο Μακάριος.
Η νυν κυβέρνηση έχει αναγάγει την παραχάραξη της ιστορίας σε επιστήμη.
Επιχειρεί μια απέλπιδα προσπάθεια αναστήλωσης του ονόματος του Γεωργίου Γρίβα και ηρωοποίησης αυτών που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα, δαφνοστεφανώνοντάς τους και τελώντας τους εθνικά μνημόσυνα.
Οι προσωπικές φιλοδοξίες και ο φανατισμός των λίγων, χάρη της Ένωσης, τους οδήγησε στη βία. Οι «νυκτοβάτες και μασκοφόροι» ήταν όχι μόνο οι «νεκροθάφτες της Ενώσεως», αλλά και νεκροθάφτες του κυπριακού ελληνισμού.
Το λυπηρό: η πλειονότητα των απλών μελών της εοκαβήτα (ολογράφως, γιατί δεν μπορώ να αμαυρώσω με ένα Β τη λαμπρότερη σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού) ήταν αγανακτισμένοι πατριώτες που τους έπεισαν κάποιοι επώνυμοι, ένστολοι, ελληνόφωνες, ότι ο Μακάριος ήταν το πρόβλημα.
Τραγικό μεν, καταδικαστέο δε. Και έτσι να ήταν, η βία δεν ήταν η λύση.
Δυστυχώς, άλλοτε ενεργά και άλλοτε σιωπηλά, το «αθηναϊκό κράτος» –είτε αυτό ήταν βασιλικό είτε χουντικό είτε μεταπολιτευτικό– ήταν συνένοχο. Γι’ αυτούς η Κύπρος πάντοτε ήταν μακριά. Η λύση που επιδίωκε ήταν αυτή της διπλής ένωσης, δηλαδή της διχοτόμησης. Ειρήσθω εν παρόδω, η λύση της διχοτόμησης είναι μια άδεια απειλή, αφού ούτε η Τουρκία αλλά ούτε και η Αγγλία την θέλουν.
Ουδείς αλάθητος. Και ο Μακάριος έχει τα λάθη του. Τους Τούρκους, το θάνατο, τον ξεριζωμό, δεν είναι τα λάθη του Μακαρίου που τα φέρανε, αλλά η χούντα των Αθηνών και οι εν Κύπρω εκπρόσωποί της.
Τα ακόλουθα είναι επιβεβαιωμένες πραγματικότητες, ο καθένας μπορεί να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα:
Η εοκαβήτα είχε συσταθεί από τη χούντα για να δολοφονήσει τον Μακάριο. Ελεγχόταν ανέκαθεν από τον Ιωαννίδη. Τα περί αντιχουντικού αγώνα του Γρίβα είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».
Ο Γρίβας είχε καταστρώσει πραξικοπηματικά σχέδια, πανομοιότυπα με αυτά της 15ης Ιουλίου 1974, και άφηνε την Κερύνεια ανοχύρωτη.
Ο Ν. Σαμψών είχε συνάντηση με τους συνταγματάρχες στον Πόρο, λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα.
Οι Αγγλοαμερικάνοι και η ελληνική Μεταπολίτευση προσπάθησαν να κρατήσουν τον Μακάριο μακριά από την Κύπρο. Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ο εκλεκτός της καρδιάς τους, να διαπραγματευτεί τα τετελεσμένα, ήταν ο «ρεαλιστής» Γλαύκος Κληρίδης.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο, ακολούθησε το πολιτικό πραξικόπημα του Γ. Κληρίδη, ο οποίος ανάλαβε ως πρόεδρος και όχι προεδρεύων όπως ορίζει το σύνταγμα, και διαμήνυσε του Μακαρίου, εάν θέλει να επιστρέψει στην Κύπρο να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος.
Τους απολυμένους από το Δημόσιο πραξικοπηματίες αντιπροσώπευσε στο δικαστήριο ο τότε νεότατος δικηγόρος και νυν ΠτΔ, Νίκος Αναστασιάδης.
Ο Γλαύκος Κληρίδης όχι μόνο έδωσε πολιτική στέγη σε πραξικοπηματίες και μέλη της χούντας Ν. Σαμψών (καθώς και στα βιολογικά και πολίτικά τους τέκνα), αλλά τους ανάδειξε και σε ύπατα αξιώματα:
- Παναγιώτης Δημητρίου, υπουργός της χούντας Ν. Σαμψών, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΔΗΣΥ, σύμβουλος του Γ. Κληρίδη και μετέπειτα βουλευτής και ευρωβουλευτής με τον ΔΗΣΥ.
- Σωτήρης Σαμψών, ιδρυτικό μέλος της ΝΕΔΥΣΗ, πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΔΗΣΥ και μετέπειτα βουλευτής ΔΗΣΥ, γιος του προέδρου του επταημέρου Ν. Σαμψών.
- Ελένη Σταύρου-Σύρου, νυν βουλευτής ΔΗΣΥ, κόρη του ηγετικού στελέχους της εοκαβήτα Σταύρου Σταύρου-Σύρου.
- Νίκος Αναστασιάδης, νυν ΠτΔ και πρώην πρόεδρος του ΔΗΣΥ, γιος του απολυμένου «χάριν δημοσίου συμφέροντος» από τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου, τον Μάρτιο του 1973, βοηθού αστυνόμου Χρύσανθου Αναστασιάδη, ο οποίος στη συνέχεια παρανόμως, κατά «νόσφιση» εξουσίας, διορίστηκε αστυνομικός διευθυντής Λεμεσού, από τη χούντα του Ν. Σαμψών, και απόλυσε άμεσα τους νομιμόφρονες ειδικούς αστυφύλακες.
Τελικά ο κάθε λαός αξίζει τους ηγέτες που εκλέγει.
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc., B.Sc.
Μέλος Εκτελεστικού Γραφείου ΔΗΚΟ.
