Την Κυριακή των Βαΐων ο ελληνισμός μνημονεύει την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου. Πρόκειται για ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων και έχει άμεση σχέση με την ταυτότητά μας, που εξουσία, σε σύμπνοια με την μαρξιστική και νεοφιλελεύθερη διανόηση, επιχειρούν να αποδομήσουν. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο αριστούργημά του Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι και στους Στοχασμούς του Ποιητή λέγει στον εαυτό του και στον καθένα μας: «Σκέψου βαθιά και σταθερά (μία φορά για πάντα) τη φύση της Ιδέας, πριν πραγματοποιήσης το ποίημα. Εις αυτό θα ενσαρκωθή το ουσιαστικότερο και υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσης, η Πατρίδα και η Πίστις».
Για την πατρίδα και την πίστη θυσιάστηκαν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Αυτά τα ιδανικά τους κατέστησαν ήρωες και εθνομάρτυρες. Έγραψε ο Μεσολογγίτης ποιητής μας Κωστής Παλαμάς: «Δεν υπάρχουσι πλέον εντός των τειχών ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες, ούτε γέροντες, ούτε παιδία, ούτε ασθενείς, ούτε πληγωμένοι. Υπάρχουσι μόνον ήρωες».
Η αγάπη και η πίστη προς τον Χριστό και την πατρίδα έκαμαν τους πολιορκημένους να αρνηθούν κάθε διαπραγμάτευση με τους Τουρκοαιγυπτίους, να μην υποχωρήσουν στις απειλές τους, να μην δελεασθούν από τις υποσχέσεις τους. Η φιλοπατρία και η πίστη τους έκαμαν να προτιμήσουν να υποφέρουν και να πεθάνουν παρά να ατιμασθούν.
Ο εθνικός μας ποιητής περιγράφει επιγραμματικά την κατάσταση των Ελεύθερων Πολιορκημένων σε δύο σκηνές.
Η μία είναι με την πεινασμένη μάνα: «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει». Η άλλη είναι με τον Σουλιώτη στρατιώτη που στέκει παράμερα και κλαίγοντας λέγει στο τουφέκι του: «Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι; Οπού συ μούγινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει…».
Στην εποχή μας η κρατική εξουσία, μαζί με τη νεομαρξιστική και νεοφιλελεύθερη ιντελιγκέντσια, αρνούνται την πίστη και την αγάπη στην πατρίδα και επιδιώκουν να ξεριζώσουν από τους Έλληνες την ταυτότητά τους. Αντικατέστησαν τη φιλοπατρία με τον «ρεαλισμό», με το χειροκρότημα των «Αγαρηνών» και των «Φράγκων», με την καλοπέραση. Τους ενδιαφέρει να τους θαυμάζουν οι ισχυροί της Γης, όχι για τον ηρωισμό τους, αλλά που τους είναι τόσο βολικοί…
Πού κατάντησε η Νέα Αριστερά…. Από τα πομπώδη συνθήματα για «εθνική ανεξαρτησία» και για «νταούλια» και από τις κατηγόριες σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων της για «εθνική μειοδοσία», έφτασε στις πομπές των Πρεσπών και των μνημονίων… Είναι απορίας άξιο γιατί οι εκπρόσωποί της πηγαίνουν στις εκδηλώσεις μνήμης ηρωικών πράξεων των προγόνων μας, όταν δεν τις πιστεύουν, όταν τις θεωρούν «μύθους», όταν επιδιώκουν αυτές να «διορθωθούν» ή και να ξεχαστούν. Ένα όμως να θυμούνται. Αυτό που είπε ο μέγας Ιταλός αρχιμουσικός Ρικάρντο Μούτι: «Η Ελλάδα χωρίς την ταυτότητά της δεν είναι πια Ελλάδα». Γι’ αυτό και για τους Έλληνες η ταυτότητά τους είναι η ζωή τους.
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος
