Υπάρχουν δυστυχώς και τέτοιοι. Ασυνείδητοι, αναίσθητοι, αποφασισμένοι στο έπακρο, επίμονοι στην κακοπραξία, προσηλωμένοι στην ιδιοτέλεια ή στις σαθρές και επικίνδυνες ιδέες τους· αδιόρθωτοι, αμετανόητοι. Όσα επιχειρήματα και να χρησιμοποιήσεις, όσο κι αν επικαλεστείς τη λογική, με όση καλοσύνη, σοφία και μεγαλοψυχία κι αν τους προσεγγίσεις, δεν βγαίνει τίποτα. Φανατισμένοι κι απόλυτα αδιάλλακτοι, σου δίνουν την εντύπωση πως μιλάς σε τοίχο. Το δικό τους θέλω και συμφέρον, η δική τους αλήθεια είναι το μόνο που μετρά. Ο δικός τους σκοπός αγιάζει τα μέσα που χρησιμοποιούν κι έτσι γίνονται αδίστακτοι.
Αλίμονο όταν πάρουν εξουσία στα χέρια τους. Η άποψη της πλειοψηφίας αγνοείται, η λαϊκή κυριαρχία καταλύεται, η δημοκρατία πάει περίπατο.
Τότε, το τέκνο του Πάλλαντα και της Στυγός, η απαίσια βία τρίβει τα χέρια της. «Γιατί βρε κοντομούστακε ρούφηξες την Αυστρία;». «Γιατί μπήκες στην Τσεχοσλοβακία;». «Γιατί δεν τηρείς ό,τι συμφωνήσαμε;». «Γιατί μας κοροϊδεύεις συστηματικά;». «Τώρα γιατί εισβάλλεις στην Πολωνία;». Η απάντηση προφανής: «Γιατί έτσι θέλω κι επειδή μπορώ!». Πόλεμος! Καλά το είχε προβλέψει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Η κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και την ντροπή. Διάλεξε την ντροπή. Αλλά θα έχει και πόλεμο».
Υπάρχουν και τέτοιοι. Γι’ αυτό τα κράτη έχουν στρατούς, αστυνομίες και μυστικές υπηρεσίες. Γι’ αυτό υπάρχουν τα φρικτά δεινά της ανθρωπότητας που τα λένε έγκλημα, βία και πόλεμο. Γιατί υπάρχουν αυτοί που διεκδικούν εκείνα που δεν δικαιούνται, φέρνοντας τα πράγματα κάθε φορά στα όρια, ποντάροντας παράλληλα στην απέχθεια των πολλών για σύγκρουση. Όσο οι πολλοί υποχωρούν χάριν της ησυχίας τους και της ειρήνης τόσο αυτοί προελαύνουν στις κατακτήσεις τους, προβάλλουν την ισχυρή τους θέληση, την ωμή δύναμη και την εξουσία τους. Μέχρι πού, όμως, και για πόσο μπορεί να συνεχίζεται αυτό το πράγμα;
Μέχρι πού μπορεί να φτάσουν με τις μπλόφες και με την προβολή της ισχύος και της αποφασιστικότητάς τους για σύγκρουση; Μέχρι ποιο σημείο να υποχωρήσει κι ο άλλος; Υπάρχουν όρια. Σκέφτεται κάποτε μια ακόμα ρήση του Τσόρτσιλ: «Δεν πρέπει να γυρνά κανείς την πλάτη του σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθεί να την κοπανήσει τρέχοντας μακριά. Αν το κάνεις, ο κίνδυνος διπλασιάζεται. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις πάραυτα και χωρίς δισταγμό, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην την κοπανάς τρέχοντας από κάτι τέτοια. Ποτέ!».
Ο εθνικός κίνδυνος από την απαράδεκτη συμφωνία με το πλαστό κράτος στα βορειοδυτικά μας σύνορα έχει αναδειχθεί πλήρως από πολλούς αξιόλογους κι έμπειρους αναλυτές.
Τον κίνδυνο μιας τέτοιας υποχώρησης, με την αποδοχή της λέξης «Μακεδονία» ως συνθετικό του ονόματος του γειτονικού κράτους, τον έχουν επίσης υποδείξει ξεκάθαρα κι ευθαρσώς πλήθος ειδικών επιστημόνων, πνευματικών ανθρώπων και πολιτικών τις προηγούμενες δεκαετίες. Για παράδειγμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε μιλήσει ρητά και θετικά –κι όχι υποθετικά– για σχεδιασμό που υπάρχει, ώστε σε βάθος χρόνου να δημιουργηθεί ένα νέο κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία που θα περιλαμβάνει και τη δική μας, δηλαδή ένα κομμάτι της Ελλάδας.
Φταίω εγώ να υποψιάζομαι ότι το βάθος του χρόνου στο οποίο αναφέρθηκε ο Ανδρέας είναι για εμάς πια παρόν, και ότι ο σχεδιασμός ξεκίνησε να εκδιπλώνεται; Είναι εντελώς ανυπόστατη η ανησυχία μου ότι η συνεχιζόμενη δημογραφική μεταβολή του πληθυσμού της βόρειας Ελλάδας αποτελεί κι αυτή στοιχείο του εν λόγω σχεδίου; Ή μήπως θεωρούμε ότι τέτοιου είδους γεωπολιτικές ανακατατάξεις κι αλλαγές συνόρων με δημιουργία μικρότερων –κι επομένως απολύτως ελεγχόμενων κι εξαρτημένων– κρατιδίων είναι κάτι που δεν γινόταν και δεν συνεχίζει να γίνεται στους καιρούς μας;
Ή μήπως να εφησυχάσω; Επειδή –λέει– δεν έχουμε κανένα κίνδυνο από τα Σκόπια που έχουν μικρό κι αδύναμο στρατό. Μα αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με κανονικό πόλεμο! Γίνονται με πορτοκαλί επαναστάσεις, διαδηλώσεις, προπαγάνδα, πολύ χρήμα και συνεχόμενα βίαια επεισόδια (είναι μέχρι να χυθεί το πρώτο αίμα). Με τα πολλά τότε, κάποια υπερκείμενη διεθνής Αρχή παρεμβαίνει με τις «ειρηνευτικές» της δυνάμεις. Η περιοχή που πρόκειται ν’ αποκοπεί υπόκειται σε καθεστώς επιτροπείας και δεν υπάρχει πια εθνική κυριαρχία. Έπειτα προχωρά το σχέδιο στα επόμενα στάδια. Τα ξέρουμε – τα έχουμε δει να γίνονται στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία κατ’ επανάληψη.
Η επικύρωση της συμφωνίας από την ελληνική Βουλή χωρίς δημοψήφισμα αποτελεί εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα και βάναυση κατάργηση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Μπροστά στην επίμονη, αδιάλλακτη, παντελώς αναίσθητη και προκλητική άρνηση του δημοψηφίσματος, η πλειοψηφία των Ελλήνων που διαφωνεί, στέκεται απελπισμένη κι έκπληκτη. Η εμμονή στην αυθαιρεσία είναι πρόκληση-πρόσκληση για επεισοδιακή διαμαρτυρία. Ο σώφρων Έλληνας δημοκρατικός πολίτης, όμως, που σιχαίνεται τη βία, δεν θα πέσει στην παγίδα, δεν θα παρασυρθεί· δεν θα κάνει αυτό το λάθος. Η διαμαρτυρία και πάλι θα είναι πάνδημη, αξιοπρεπής, κόσμια και ειρηνική.
Τι να το κάνω να τρώμε τα χημικά και μετά να πηγαίνουμε και να ψηφίζουμε την άλλη όψη του ίδιου κάλπικου νομίσματος; Ο θυμός πρέπει να εκφραστεί μόνο στις κάλπες και να σαρώσει όλο το σύστημα του κομματικού φεουδαλισμού. Επειδή ο κάθε επόμενος –παρά τα όσα λέει– καλύπτει και παγιώνει την αποδόμηση του προηγούμενου, ψηφίζονται συμφωνίες όπως αυτή των Πρεσπών.
