Γεννήθηκε στο Σταυρίν του Πόντου, άγνωστο πότε. Όταν ήταν σε μικρή ακόμα ηλικία, η οικογένειά του μετανάστευσε στη Ρωσία όπου μεγαλώνοντας ο Σταύρος Κελεσίδης ακολουθεί το «κάλεσμά» του. Αρχικά φοιτά σε δραματική σχολή θεάτρου, ολοκληρώνει τις σπουδές του με άριστα και αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεατρικού Ομίλου Κερτς. Το ανήσυχο (και άκρως καλλιτεχνικό) πνεύμα του όμως δεν αρκείται σ’ αυτά, κι έτσι σπουδάζει και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Εργάστηκε ως ηθοποιός σε δεκατέσσερις ταινίες, που γυρίστηκαν στα μεγαλύτερα στούντιο της χώρας.
Ήταν τότε ο μόνος Έλληνας ηθοποιός του σοβιετικού κινηματογράφου, ο Νίκος Τσιφόρος μάλιστα ανέφερε ότι ο Κελεσίδης είχε εργαστεί με τον Αϊζενστάιν και τον Πουντόβκιν.
Στην Ελλάδα ήρθε το 1939. Η ξενική προφορά του τον εμπόδιζε να συνεχίσει στο θέατρο ως ηθοποιός, κι έτσι τον πρώτο καιρό έκανε όποια δουλειά έβρισκε προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην, αναζητώντας παράλληλα την πόρτα που θα τον οδηγούσε σ’ αυτά που αγαπούσε και ήξερε να κάνει καλύτερα. Έτσι, σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού, στις 27 Οκτωβρίου 1940 –παραμονή της ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας–, ανέβασε σε διδασκαλία του, στο θέατρο «Ολύμπια», με το θίασο του πρωταγωνιστή του ποντιακού θεάτρου Νίκου Σπανίδη το ηθογραφικό δράμα Τη Tρίχας το γεφύριν.
Κάπως έτσι βρέθηκε στο δρόμο του Φιλοποίμενα Φίνου, με τον οποίο έμελλε να συμπορευτεί κοντά 40 χρόνια. Το πώς γνωρίστηκαν, το περιέγραψε ο ίδιος ο Κελεσίδης λίγο καιρό μετά το θάνατο του πατριάρχη του ελληνικού κινηματογράφου, στην εκπομπή της ΕΡΤ «Παρασκήνιο» (1977):
(Δείτε ολόκληρη την εκπομπή-αφιέρωμα του Λάκη Παπαστάθη στον Φίνο, στο Αρχείο της ΕΡΤ)
Εκείνο το πρώτο δοκιμαστικό μακιγιάζ της Τζέλλας Φίνου (τότε Βανάκου) στάθηκε για τον Κελεσίδη το ορόσημο για μια καινούργια ζωή. Ήταν παρών όταν γεννήθηκε η Φίνος Φιλμ, και στη μακρά καριέρα του συνεργάστηκε με όλα τα ονόματα της μεγάλης οθόνης.
Όπως διαβάζουμε στο finosfilm.com, σε μια εποχή που το σινεμά στην Ελλάδα ήταν σε πρωτόγονη μορφή, ο Κελεσίδης έφερε πολύ προχωρημένες απόψεις πάνω στο τι σημαίνει μακιγιάζ.
Μετά τη συμμετοχή του στην ταινία Το τραγούδι του χωρισμού (1940), έγινε αναπόσπαστο μέρος του στενού πυρήνα συνεργατών του Φίνου. Έτσι, με την ίδρυση της εταιρείας, το 1943, έγινε ο μόνιμος μακιγιέρ της, και μάλιστα για μεγάλη περίοδο είχε εγκατασταθεί στο κτήριο της οδού Στουρνάρα 27 όπου βρίσκονταν τα εργαστήρια και το πρώτο στούντιο της Φίνος Φιλμ, αλλά και η κατοικία του ζεύγους Φίνου.
Τα πρώτα δέκα χρόνια ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το μακιγιάζ των ηθοποιών, και η αξία του αναγνωρίστηκε από νωρίς. Σε δημοσιεύματα της περιόδου αναφέρεται ως ο άξιος διάδοχος του Κίμωνα Σπαθόπουλου, του σημαντικότερου Έλληνα μακιγιέρ της εποχής του βωβού κινηματογράφου.
Συνολικά συμμετείχε σε περισσότερες από 70 ταινίες της Φίνος Φιλμ, από το ξεκίνημα μέχρι σχεδόν και το θάνατο του Φιλοποίμενα Φίνου.
Από τα χέρια του πέρασαν όλες οι μεγάλες ηθοποιοί της εταιρείας όπως η Τζένη Καρέζη, η Έλλη Λαμπέτη, η Νόρα Βαλσάμη, η Ζωή Λάσκαρη, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Γεωργία Βασιλειάδου και φυσικά η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με την οποία συνδέθηκε με στενή φιλία και ήταν ο αποκλειστικός μακιγιέρ της στις ταινίες που έκανε με τη Φίνος Φιλμ.
Η Αλίκη πλαισιωμένη από τον Κελεσίδη, τον συγγραφέα (και σεναριογράφο της ταινίας) Γιώργο Ρούσσο, και τον Μάνο Χατζιδάκι που υπέγραφε τη μουσική (πηγή: facebook / Απίθανες ατάκες ελληνικού κινηματογράφου)
Δική του ήταν η ευθύνη και για το μακιγιάζ της Υβόν Σανσόν στο Μια ζωή την έχουμε, αλλά και για τη μεταμφίεση του Δημήτρη Χορν σε γυναίκα για μια μικρή σκηνή της ίδιας ταινίας.
Μία από τις ταινίες στις οποίες δούλεψε ήταν και η Μαρίνα (1947), σε σενάριο Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, η οποία δεν έχει προβληθεί από την τηλεόραση. Πρόκειται για αισθηματική περιπέτεια που διαδραματίζεται σε μεγάλο μέρος στην Ύδρα, ήταν δε η πρώτη ταινία που γυρίστηκε εκεί.
Ήταν επίσης η πρώτη που έδειχνε επί οθόνης φιλί, μεταξύ της Στέλλας Γκρέκα και του Δημήτρη Μυράτ.
Τη μουσική υπέγραφε ο σπουδαίος Κώστας Γιαννίδης, ενώ το «Τραγούδι της Μαρίνας», σε στίχους Σακελλάριου/Γιαννακόπουλου (γνωστό και ως «Την τρεχαντήρα μου πουλώ» από την τελευταία στροφή, που παραπάμπει στο παραδοσιακό τραγούδι «Τρεχαντήρα»), ερμηνευμένο από τη Στέλλα Γκρέκα, έγινε μεγάλη επιτυχία – όπως άλλωστε και η ταινία, που έκοψε 101.000 εισιτήρια.
Στην πολυετή καριέρα του δούλεψε σε ελάχιστες παραγωγές εκτός Φίνος Φιλμ, με πιο γνωστές τις ταινίες Εύα (1953) της Μαρίας Πλυτά και Της κακομοίρας (1963) του Ντίνου Κατσουρίδη.
Τελευταία του κινηματογραφική δουλειά ήταν το 1975, στην ταινία Οι βάσεις και η Βασούλα με τη Νόρα Βαλσάμη και τον Νότη Περγιάλη.
Το 1974, με αφορμή την ταινία Η δίκη των δικαστών, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση από το 15ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για το σύνολο της δουλειάς του στον ελληνικό κινηματογράφο.
∴
Το όνομά του μπορεί να μην μπήκε ποτέ στις αφίσες των ταινιών, ακόμα και οι χρονολογίες της ζωής του παραμένουν άγνωστες, το καλό όμως είναι ότι χάρη στη Φίνος Φιλμ αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν διασωθεί κάποια… παρασκήνια (όπως π.χ. ότι έβαζε παγάκια κάτω από τα μάτια της Τζένης Καρέζη στα γυρίσματα της ταινίας Δεσποινίς διευθυντής για να εξαφανιστούν οι μαύροι κύκλοι της νυχτερινής διασκέδασης), καθώς και πολλές φωτογραφίες του από την «κουζίνα» των ταινιών:
Χριστίνα Κωνσταντάκη
