Οι περισσότεροι κάνουν λόγο για 195 ταινίες αλλά αρκετοί υποστηρίζουν ότι ο Λαυρέντης Διανέλλος είχε παίξει σε πάνω από 200. Σε κάθε περίπτωση είναι ο ηθοποιός με τις περισσότερες ταινίες και ακολουθούν ο Γιώργος Βελέντζας και ο Νάσος Κεδράκας.
Μπορεί να μην έγινε ποτέ πρωταγωνιστής στο σινεμά, αλλά όπως είχε δηλώσει ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Γιώργος Λαζαρίδης, ήταν από τους ηθοποιούς που όταν κάποιος έγραφε ένα σενάριο, τον είχε στο μυαλό του και έγραφε πάνω του.
Και εάν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι ναι μεν υποδυόταν κυρίως τον πατέρα αλλά σε όλες του τις αποχρώσεις. Και καλός και σατανικός ως χαρακτήρας. Όπως ο ρόλος του στο Ολοκαύτωμα που του χάρισε το βραβείο β’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και αυτό στα χρόνια της τυποποίησης του ελληνικού σινεμά σήμαινε πολλά.
Οι συναντήσεις της ζωής του
Γεννήθηκε το 1911 στον Άγιο Λαυρέντιο Μαγνησίας, εξού και το μικρό του όνομα. Κάποια στιγμή αν και για αλλού πήγαινε βρέθηκε στο πλευρό του Καρόλου Κουν. Ο τελευταίος τον μετατρέπει σε ηθοποιό πολυεργαλείο με πλούσιο υποκριτικό ταμπεραμέντο.
Στην ουσία ο Διανέλλος ήταν από τους πρώτους συνεργάτες του Κουν, όπως και η Φρόσω Κοκκόλα, η οποία ήταν κατά έναν χρόνο μικρότερή του και η πρώτη ερμηνεύτρια δημοτικών τραγουδιών στο θέατρο και στο ραδιόφωνο.
Η Κοκκόλα γεννήθηκε το 1912 στη Σμύρνη, ενώ άφησε την τελευταία της πνοή το 1999 στη Νέα Μάκρη.
Το 1922, λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής, ήρθε στην Ελλάδα με τη μητέρα της και την 4χρονη τότε αδελφή της, την Ιωάννα.
Εκεί γνωρίστηκε με τον Διανέλλο και το 1938 παντρεύτηκαν. Έκαναν μια ευτυχισμένη οικογένεια και η μόνη φορά που χώρισαν ήταν όταν εκείνος πήγε στο μέτωπο για να πολεμήσει.
Η καριέρα και η άλλη πλευρά
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση είναι στη χαμένη, σήμερα, ταινία Δόκτωρ Επαμεινώνδας, ένα φιλμ που στην εποχή του είχε εισπράξει σωρεία αρνητικών κριτικών. Η κινηματογραφική συνέχεια του Διανέλλου θα γίνει μια δεκαετία αργότερα στο Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Και από εκεί και πέρα η μηχανή παίρνει μπροστά. Όπως έλεγε και ο ίδιος τα κινηματογραφικά πλατό τα θεωρούσε δεύτερο σπίτι του.
Αλλά και στο θέατρο έδινε το παρών και μάλιστα είχε παίξει πολύ επιθεώρηση. Εκτός δουλειάς, είχε πολύ χιούμορ και μάλιστα σε συνέντευξή της η Καίτη Πάνου είχε διηγηθεί ένα πολύ χαριτωμένο περιστατικό. Σε κάποια δουλειά ο Διανέλλος έκανε και χρέη παραγωγού. Και όταν μετά την παράσταση ο θίασος έτρωγε σε μια ταβέρνα, γύρισε και τους είπε: «Όποιος θέλει να πληρωθεί, αύριο το πρωί στις 6 να είναι έξω από το σπίτι μου».
Μόλις το άκουσαν οι ηθοποιοί συνεννοήθηκαν, πήραν τα στρώματά τους και πήγαν και κοιμήθηκαν έξω από το σπίτι του.
Φυσικά γέλασε με την καρδιά του. Και βέβαια μην ξεχνάμε την χαριτωμενιά που έκανε με τα μαλλιά του, που προσπαθούσε μέσω του όποιου χτενίσματος έκανε, να κρύψει το… ακάλυπτο μέρος της κεφαλής του.
Το μοναχικό φινάλε στην ξενιτιά
Φυσικά συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του χώρου. Ειδικά όμως με τον Μίμη Φωτόπουλο συνεργάστηκαν στο θέατρο για πάνω από μια 20ετία. Από το 1953 ως το 1977 που αποχαιρέτησε τον χώρο. Ο καρκίνος έκανε την εμφάνιση του και ο ηθοποιός πήγε στο Σιάτλ. Αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Το νοσοκομείο που άφησε την τελευταία του πνοή, ήταν σχεδόν δίπλα στον εκεί σιδηροδρομικό σταθμό.
Ο Λαυρέντης Διανέλλος λάτρευε τα τρένα.
Όπως έλεγαν οι συνάδελφοί του, όταν ήθελε να απομονωθεί πήγαινε και κοίταζε τα τρένα σ’ έναν σταθμό. Και εκείνο το πρωινό της 16ης Σεπτεμβρίου του 1978, δίπλα στο νοσοκομείο, τα τρένα συνέχισαν να περνούν.
Σπύρος Δευτεραίος
