Ο χρόνος ως έννοια φιλοσοφική απασχόλησε άνθρωπο από πολύ παλιά. Στο «πρόσωπό» του έχουν πλασθεί μύθοι και θρύλοι. Άλλοτε είναι ο Θεός Κρόνος που τρώει τα παιδιά του κι άλλοτε η μονάδα που μετρά την περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο.
Είναι γεγονός πως αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος να τον μετρά, δεν θα υπήρχε ο χρόνος. Και πως από μόνος του είναι κενός. Εκείνα που τον σημαδεύουν είναι τα γεγονότα. Αυτά ορίζουν τη σημασία του και προσδιορίζουν το περιεχόμενό του.
Ο άνθρωπος υπάρχει ως έννοια στο χρόνο, ανάλογα με το πώς ζει και πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Έτσι εξηγείται γιατί ο χρόνος κυλά διαφορετικά: Για κάποιους αργά και για κάποιους γρήγορα. Για τους λίγους είναι «πούπουλο» και για τους πολλούς αποτύπωμα σε πέτρα. Και για τους πιο φιλοσοφημένους μια αδιάσπαστη ενότητα που τέμνεται κάθετα από τα γεγονότα. Δεκέμβρης, 31 του μήνα. Ο παλιός ο χρόνος στέκεται απολογητικά απέναντι στον καθρέφτη. Ρίχνει μια ματιά στον εαυτό του και μονολογώντας λέει: «Βλέπω τα χνάρια μου πάνω σε χαραγμένα πρόσωπα και σε ξεθωριασμένες πατημασιές.
»Βλέπω τα αποτυπώματά μου στη σκόνη των φτερών της πεταλούδας και στη στάχτη των σβησμένων αστεριών. Βλέπω τους ωροδείκτες να σέρνουν τη ζωή στα σκοτεινά υπόγεια. Βλέπω τη βία και τα θύματά της: Τον αστυνόμο και τον φοιτητή στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Βλέπω τους νέους να διαδηλώνουν θυμωμένοι, γιατί νιώθουν το αύριο να φτερουγίζει και να φεύγει μέσα από τα χέρια τους, σαν ένα χελιδόνι.
»Βλέπω την ελευθερία πληγωμένη στα ερείπια της Συρίας, όπου ο θάνατος ανθεί και η μνήμη τρέφεται με αθώων αίμα».
Η 12η ώρα της τελευταίας ημέρας του έτους είναι σταθμός και αφετηρία μαζί. Ανάμνηση και προσδοκία. Πίνακας μαύρος και καμβάς ζωγραφικής. Λίγες σταγόνες μελάνι σε λευκό χαρτί και τίποτα παραπάνω.
Όλος ο χρόνος συμπυκνώνεται απόψε σε μια στιγμή. Στην κόψη του πάνω σμίγουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια στιγμιαία ενότητα.
Κυλά αέναα απαριθμώντας τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. «Στέκει» σε γεύσεις από αλλοτινές εποχές. Καταμετρά χαρές και χίμαιρες. Και καθώς ανασκαλίζει στην τέφρα των ονείρων μέσα στα αποκαΐδια, χάνεται στις ρούγες της καβαφικής «Πόλης». Μοναδικό κέρδος –συλλογιέται–, οι θύμησες από καιρούς που δεν οξειδώθηκαν. Από στιγμές που ζυμώθηκαν με την αλμύρα και τον ήλιο. Από δειλινά που μοσχομύριζαν από το νοτισμένο χώμα. Από εποχές που η αλήθεια ήταν ιδέα και η αγάπη συναίσθημα ασυνθηκολόγητο.
Παίρνει ο χρόνος μιαν ανάσα και συνεχίζει το ταξίδι του στις ράγες της ψυχής. Σταματά σε σταθμούς που συντηρεί η μνήμη. Κοιτά τα στεγνά τριαντάφυλλα στο βάζο και συνεχίζει.
Η 12η ώρα είναι η στιγμή όπου η ζωή διαστέλλεται. Απλώνεται ανάμεσα στη ματαιότητα και την πραγματικότητα. Στην ουσία και την ουτοπία.
Τούτη την ώρα ξεχωρίζουμε αυτούς που πονάμε κι αγαπάμε με τα αληθινά τους ονόματα. Κάνουμε νέες συμφωνίες με τον εαυτό μας, ακυρώνουμε τις παλιές, κρύβουμε ό,τι μας πληγώνει και προχωράμε.
Μάθαμε ότι και τα θέλω μας έχουν την κατάλληλη ηλικία. Ότι η ζωή δεν είναι κύκλος αλλά βέλος που φεύγει πάντα μπρος. Πως κάθε παρελθοντική στιγμή είναι ξεχωριστή και δεν μπορεί να ανακτηθεί.
Κυλά ο χρόνος όπως και τα αυτοκίνητα. Με διαφορετική ταχύτητα, ανάλογα με τα άλογα της μηχανής και την ανηφόρα της ζωής.
Στο ταξίδι με το χρόνο μη φοβηθείς. Και προπάντων μην δεθείς σαν τον Οδυσσέα σε κατάρτι. Απόλαυσε, ελεύθερος, το τραγούδι των σειρήνων, κι αν από τη μαγεία του παρασυρθείς, μην πτοηθείς. Τη ζωή καμιά φορά την ομορφαίνουν και τα λάθη. Και μην ξεχνάς ποτέ πως το λάθος σε αναγραμματισμό γίνεται άθλος. Πως ο χρόνος δεν σταματά ποτέ. Δεν είναι κύκλος αλλά βέλος. Φτάνει, πού και πού, να βρίσκει το στόχο του…
