«Ούτε είχα ιδέα από θέατρο ή σινεμά. Δεν ήξερα καν τι ήταν αυτό το πράγμα». Αυτή η πρόταση ανήκει σε έναν ηθοποιό που αξιώθηκε πολλές φορές να δει δίπλα στο όνομά του χαρακτηρισμούς όπως «μεγάλος», «σπουδαίος».
Γεννήθηκε σαν σήμερα, αλλά φέτος δεν είναι παρών στα γενέθλιά του.
Το πιστοποιητικό που τον έφερε στο σανίδι
Τα σχέδιά του από μικρός ήταν να πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει φιλολογία και να γίνει δάσκαλος. Είχε επαφή με τα βιβλία και τα γράμματα. Διάβαζε συνεχώς. Έμφυτο μεν, αλλά και προσπάθεια να ξεφύγει από τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούσε. Γιατί τα παιδικά του χρόνια μόνο ανέμελα δεν ήταν.
Γεννήθηκε στον Πύργο. Τα χρόνια του Εμφυλίου και της Κατοχής, την Αντίσταση, ως αριστερή οικογένεια πέρασαν πολύ άσχημα. Το 1948, στα 13 του, μαζί με τα άλλα τρία αδέλφια του και τη μητέρα τους και ήρθαν στην Αθήνα. Ο πατέρας του ήταν εξόριστος. Είχε απολυθεί από τη δουλειά του στη Νομαρχία. Από την εξορία επέστρεψε το 1952. Τότε ο Κώστας Καζάκος τελείωνε το νυχτερινό στο Παγκράτι, καθώς δούλευε όλη μέρα για να μπορεί να συντηρηθεί η οικογένεια.
Και ετοιμάζεται να πάει στο Πανεπιστήμιο. Και όπως διηγείται ο ίδιος: «Αυτό το σχέδιό μου δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί γιατί, όταν έφτασα στη γραμματεία να υποβάλλω τα χαρτιά μου, έλειπε ένα χαρτί ουσιώδες για την εποχή, το χαρτί Κοινωνικών Φρονημάτων που έπρεπε να πάρω από την Ασφάλεια. Έτσι έκλεισε η πόρτα για το πανεπιστήμιο. Αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία μου, γιατί αναγκάστηκα να αλλάξω όλα μου τα σχέδια. Και επειδή είχα ταλαιπωρηθεί πολύ αυτά τα πέντε χρόνια στην Αθήνα, με δουλειές, χαμαλίκια, εξευτελισμούς και καταναγκασμούς, ήθελα να κάνω μια δουλειά όπου να μην έχω αφεντικά. Η έννοια του αφεντικού με είχε διαλύσει».
Και από τύχη βρίσκεται στη Σχολή Κινηματογράφου «Σταυράκου». Και η τύχη του συνεχίζεται καθώς εμφανίζεται στη Σχολή ο Κάρολος Κουν, σαν ανταπόδοση επειδή του παραχωρούσαν μια αίθουσα για πρόβες. Ο μεγάλος δημιουργός δεν είχε γκελ στους υπόλοιπους συμμαθητές του Καζάκου, γιατί τον θεωρούσαν περίεργο. Ο Καζάκος πάλι όχι και ξεκινάει μια συνεργασία. Αρχικά σαν μαθητής και μετά σαν μέλος του Θεάτρου Τέχνης. Δούλεψε πέντε χρόνια εκεί και μετά πήγε φαντάρος. Και κάπου εκεί προκύπτει και ο πρώτος γάμος με τη ζωγράφο Νερίνα Λυμπεροπούλου, την αδελφή της ηθοποιού Μάγιας Λυμπεροπούλου.
Κονσέρτο για μια ζωή
Καζάκος-Καρέζη γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στα γυρίσματα της ταινίας Προδομένη αγάπη, του 1962. Εκεί ο Καζάκος δούλευε σαν ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη. Είχαν μια τυπική επαφή και τίποτα περισσότερο. Το ίδιο συνέβη και στην επόμενη συνάντησή τους, σε ένα ραδιοφωνικό θεατρικό. Η τρίτη όμως συνάντηση άλλαξε τις ζωές και των δυο. Ήταν στο φιλμ Κονσέρτο για πολυβόλα του Ντίνου Δημόπουλου.
Ο σκηνοθέτης τους άφησε να περάσουν μια μέρα μαζί. Εκεί συνδεθήκανε παίζοντας πολύ… τάβλι και ζήσανε μαζί 26 χρόνια, μέχρι το θάνατό της.
Από το 1968 ξεκινήσανε να κάνουνε μαζί παραγωγές στο θέατρο, ενώ την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο γιος τους Κωνσταντίνος.
Όσο για το γάμο τους; Υπήρξε ένα επεισοδιακό παρασκήνιο. Παντρεύτηκαν τον Αύγουστο του 1968. Κανείς δεν είχε αντίρρηση για το γάμο, εκτός από την Ελληνική Αστυνομία. Ο Κώστας Καζάκος ήταν πολιτικοποιημένος στο χώρο της Αριστεράς και διοικητής του τμήματος είχε άποψη για το θέμα.
«Με φώναξε στο τμήμα, “ξέρεις τι πας να κάνεις;”, μου λέει. Τι πάω να κάνω; “Θα παντρευτείς την Καρέζη, το κορίτσι μας”. Με πίεζε, με είχε φωνάξει δύο-τρεις φορές τότε, με πίεζε να υπογράψω δήλωση μετάνοιας. Το 1968. Λες και ήμαστε στη δεκαετία του ’50», θυμάται ο ηθοποιός.
Ζούνε μαζί την περιπέτεια της παράστασης Το μεγάλο μας τσίρκο, που περιελάμβανε μεταξύ άλλων κρυφτούλι με τη χούντα αλλά και φυλάκιση του ζευγαριού. Φυσικά είναι μια παράσταση που έμεινε στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου και που στην ουσία σηματοδότησε τη στροφή του ζευγαριού προς ένα άλλο ρεπερτόριο.
Στροφή που επιβεβαιώθηκε το 1982, όταν ανέβασαν σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν το Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ που πήγε δύο σεζόν. Βέβαια οι παραστάσεις που ακολούθησαν δεν είχαν την ίδια τύχη, ενώ το κατέβασμά τους στην Επίδαυρο, δεν ήταν ότι πιο πετυχημένο. Όμως έμειναν πιστοί στο όραμα τους μέχρι το τέλος εκείνης. Το θεατρικό φινάλε της Καρέζη έγινε με ένα σπουδαίο έργο, τα Διαμάντια και μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκη. Αυτά έγιναν την σεζόν 1990-91. Τον Ιούλιο του 1992 τα μεγάλα μάτια της Τζένης Καρέζη, έκλεισαν για πάντα.
Τζένη-Τζένη
Το θέατρο της οδού Ακαδημίας, έμεινε κλειστό για δυο σεζόν και άνοιξε ξανά με τον ίδιο πρωταγωνιστή στο Θάνατο του εμποράκου. Και εκεί προκύπτει έτερη Τζένη. Δύο χρόνια μετά την απώλεια της Τζένης Καρέζη ο Κώστας Καζάκος κάνει σχέση με την ηθοποιό Τζένη Κόλια και στη συνέχεια την παντρεύεται. «Αυτό που αποφάσισα και προχώρησα να κάνω καινούργια οικογένεια κι έχω τώρα τα τρία διαμάντια, (σσ.: τα παιδιά που απέκτησαν μαζί) έφαγα ξύλο τότε. Δεν ήταν εύκολο να κατανοηθεί, αλλά μπορούσα εγώ να κάτσω να εξηγήσω. Θεωρήθηκε τότε ότι πρόδωσα τη σχέση μου με τη Τζένη. Τη ζωή σου πώς να την προδώσεις αφού την κουβαλάς;», είχε πει σε συνέντευξή του.
Όμως και εδώ υπήρχε μια τραγωδία. Το ζευγάρι είχε και ένα άλλο παιδί. Μόλις μία εβδομάδα μετά τη βάφτιση της, η Άρτεμις-Γεωργία έφυγε από τη ζωή. Ήταν ένα βρέφος 8 μηνών και η απώλεια βύθισε στο πένθος την οικογένεια του Κώστα Καζάκου. Σύμφωνα με δημοσίευμα εκείνης της περιόδου, το παιδί έπασχε από μία σπάνια ασθένεια.
Ένας όγκος στο κεφάλι του, εμπόδιζε την ανάπτυξή του. Το βρέφος χειρουργήθηκε στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», όμως δεν υπήρχε καμία ελπίδα να αποκατασταθεί η υγεία του, όπως έλεγαν οι γιατροί του. Το παιδί κατέληξε στις 25 Ιουνίου 1999.
Και έτσι κύλησε η ζωή τους ως τις 13 Σεπτεμβρίου 2022 που ο Κώστας Καζάκος έφυγε από την ζωή. Και δεν ήταν μόνο το θέατρο και η οικογένεια του στη ζωή. Ως ενεργός πολίτης με δημόσιο λόγο, στρατεύτηκε στις τάξεις του ΚΚΕ από την επάνοδο της Δημοκρατίας το 1974 και μετά. Από το 2007 έως το 2012 διετέλεσε βουλευτής Επικρατείας. Και όχι μόνο καθώς, πρόσφερε το σώμα του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και τους φοιτητές για την εκπαίδευσή τους. Η επιτομή δηλαδή του αριστερού της προσφοράς.
Σπύρος Δευτεραίος
