Χρήστος Αντωνιάδης: Σαν σήμερα, το 2013, πέθανε ένας σπουδαίος γιατρός, ένα άξιο τέκνο του Πόντου

Ήταν μόλις 63 ετών όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή και σε μια ιδιαίτερη δημιουργική φάση της ζωής του, τόσο σαν νευροχειρουργός όσο και ως στιχουργός ποντιακών τραγουδιών. Ο θάνατος του Χρήστου Αντωνιάδη, στις 29 Ιανουαρίου 2013, κυριολεκτικά κεραυνοβόλησε όλους όσοι τον γνώριζαν προσωπικά ή μέσα από τα τραγούδια του. Αυτός ο Κοζανίτης από την Ξηρολίμνη, με απώτερη καταγωγή από τη Ματσούκα του Πόντου, είχε καταφέρει να αγαπηθεί όσο λίγοι στην ποντιακή οικογένεια, κυρίως λόγω του χαρακτήρα του που επιβεβαίωνε τη λεβεντιά της ποντιακής φυλής.

Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο και ο ίδιος αναντικατάστατος. 

Δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην ιατρική επιστήμη πριν να ανακαλύψει την άλλη του αγάπη, εκείνη του αγώνα για τη διατήρηση της ποντιακής διαλέκτου και της μεταφοράς της ιστορίας των προγόνων μας στις νέες γενιές, μετά από το πρώτο ταξίδι του στον Πόντο, το 1989. Σ’ αυτό το ταξίδι ήταν μαζί του και μεταξύ άλλων ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης, ο Αχιλλέας Βασιλειάδης, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Κώστας Σιαμίδης.

Διακεκριμένος νευροχειρουργός με σημαντικό ερευνητικό έργο

Διατέλεσε επίκουρος καθηγητής Νευροχειρουργικής στο ΑΠΘ όπου σπούδασε ιατρική. Είχε μετεκπαιδευτεί στη Γερμανία, στη μικροχειρουργική και στη νευροδιαγνωστική. Στη Νευροχειρουργική Κλινική του ΑΠΘ, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Φάρογλου και όλων των συνεργατών της κλινικής, ανέπτυξε νέα μέθοδο για την αντιμετώπιση των χρόνιων υποσκληριδίων αιματωμάτων, με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των υποτροπών και τον μηδενισμό της θνητότητας. Αυτή αποτελεί σήμερα μια βασική μέθοδο στην αντιμετώπιση των χρόνιων υποσκληριδίων αιματωμάτων.

Το συγγραφικό και ερευνητικό του έργο περιλαμβάνει περισσότερες από 150 εργασίες που έχουν ανακοινωθεί σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εργαζόταν ως νευροχειρουργός στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Έλαμψε και μέσα από τους ποντιακούς στίχους του

Οι Πόντιοι πρώτα τον αγάπησαν ως γιατρό που συμπονούσε και βοηθούσε χωρίς να σε κοιτάει στην τσέπη. «Ήταν άνθρωπος» λένε όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά και να μοιραστούν τις σκέψεις τους. Όταν αποφάσισε να μοιραστεί με το ευρύ κοινό και όσα έκρυβε στην καρδιά του για τον Πόντο, η αγάπη ρίζωσε ακόμα πιο βαθιά. Οι στίχοι του στην ποντιακή διάλεκτο μελοποιήθηκαν και ερμηνεύτηκαν από καταξιωμένους Πόντιους καλλιτέχνες ενώ πολλά τραγούδια του αποτέλεσαν το υλικό δίσκων που κυριολεκτικά ξεπούλησαν. Ο ίδιος αγωνιούσε για το εάν όσα λέει φτάνουν στη νέα γενιά γιατί ήθελε να αγωνιστεί να μη σβήσει η γλώσσα και οι παραδόσεις μας.

«Το κλασικό ποντιακό τραγούδι υπήρχε και θα υπάρχει, αλλά για να το αγκαλιάσουν οι νέες γενιές θα πρέπει να παρουσιαστεί πιο φρέσκο και σημερινό. Αυτός είναι ο σκοπός μας και αυτό είναι το… πείραμα που κάνουμε», είχε εκμυστηρευτεί στην εφ. Βήμα, το 2009, αναφερόμενος στον δικό του στόχο.

«Οι ευαισθησίες του εκδηλώθηκαν μέσα από τη φαντασιακή διάσταση του ποντιακού τραγουδιού: εκεί ο Χρήστος μεγαλούργησε, μας έκανε όλους μας να δακρύσουμε, να ταξιδέψουμε στον Πόντο, να σκάψουμε μέσα μας, να αναβιώσουμε τον νοσταλγικό εαυτό μας… Τραγούδησε τον πόνο της απώλειας της πατρίδας, το μόχθο και τον έρωτα, την αγάπη και την πίστη σε αξίες», είχε πει ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας Κωνσταντίνος Φωτιάδης στο 40ήμερο μνημόσυνο του Χρήστου Αντωνιάδη.

«Την πατρίδα μ’ έχασα», «’Σ σα ξένα είμαι Έλληνας και ‘ς σην Ελλάδα ξένος», «Πατρίδα μ’ αραεύω σε», «Μαυροθάλασσα», «Ορθοδοξία», «Χαρά», «Παιδίν δεκατετράχριονον» και «Χούι-χούι» είναι μερικά από τα τραγούδια που αγαπήθηκαν και αγαπιούνται από τους Πόντιους ενώ κάποια από αυτά «πέρασαν» και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.

Ο Χρήστος Αντωνιάδης απέδωσε και τη Μήδεια του Ευριπίδη στην ποντιακή διάλεκτο με την ελπίδα να εκδοθεί. «Ελπίζω να εκδοθεί και να μείνει στις βιβλιοθήκες των νεότερων γενιών.Να μάθουν για παράδειγμα ότι τις “Συμπληγάδες πέτρες” εμείς οι Πόντιοι τις λέμε συμπληγολίθαρα», είχε πει.

Το αποτύπωμά του στην ποντιακή παράδοση αλλά και στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία υπήρξε συγκλονιστικό. Η οικογένειά του, η σύζυγος και τα παιδιά τους, στάθηκε τυχερή να τον έχει στυλοβάτη. Ελαφρύν το χώμα σ’ Χρήστο.