Οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες που μεσουράνησαν μέχρι της δεκαετίας του 1980 είχαν δυστυχώς ένα ελάττωμα: Είχαν φωνή. Μόνο. Ούτε κοιλιακούς, ούτε τσακωμούς, ούτε απόψεις, ούτε σκάνδαλα.
Και όταν μιλάμε για την Ελπίδα, η λέξη φωνή πηγαίνει στον υπερθετικό βαθμό.
…και αλλού η ζωή μάς πάει (ευτυχώς)
Η Ελπίδα Καραγιαννοπούλου ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, και αργότερα σπούδασε σχέδιο στη Σχολή Δοξιάδη. Έχει δύο μεγαλύτερους αδελφούς: τον Νίκο, τοπογράφο μηχανικό, και τον Κώστα Καράλη, γνωστό τραγουδιστή, κιθαρίστα και συνθέτη. Υπήρξε δηλαδή το μικρό κορίτσι που επηρεάζεται από τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της.
Πριν τελειώσει τις σπουδές της, μέσω του αδελφού της Κώστα, γνώρισε έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες, τον Γεράσιμο Λαβράνο. Αυτή η γνωριμία την έκανε να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Το 1970 άρχισε να εργάζεται τα βράδια, ξεκινώντας με τον Νίκο Ιγνατιάδη στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Συνέχισε σε club και νυχτερινά κέντρα διασκέδασης.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1970, με το τραγούδι «Λόγια της αγάπης». Ακολούθησε το «Μη θυμώνεις μη», και το 1972 έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, με το «Δεν τον είδα».
Ακολούθησε και ο πρώτος προσωπικός της δίσκος, και σε χρόνο dt η Ελπίδα ήταν ποπ ίνδαλμα με εξώφυλλα, εμφανίσεις, θαυμαστές και όλα τα σχετικά. «Για ένα κοριτσάκι που μεγάλωσε στη Φθιώτιδα και έπαιζε με γυαλάκια, το ότι έφτασα να τραγουδάω σε φεστιβάλ σε όλο τον πλανήτη, ήταν σπουδαίο» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της. Γιατί στα 70ς είχε… πολύ φεστιβάλ!
Τραγουδίστρια του κόσμου
Η αρχή έγινε το 1972, στο Τόκιο. Την επόμενη χρονιά βρέθηκε στη Χιλή, όπου κέρδισε την 4η θέση. Ακολούθησαν η Βουλγαρία και η Πολωνία, και ξανά το Τόκυο και ξανά η Χιλή το 1975, όπου κέρδισε την πρώτη θέση.
Όλα καλά; Όχι ακριβώς, καθώς βρισκόμαστε στη χούντα και το καθετί μεγεθύνεται.
Πήγαινε στην Βουλγαρία ή την Πολωνία, και λόγω Ανατολικού μπλοκ την βαφτίζανε κουμουνίστρια. Στις δύο εμφανίσεις της στη Χιλή, συνέπεσε και η ιστορική ανατροπή. Το 1973, όταν πήγε για πρώτη φορά, ήταν η επαναστατική κυβέρνηση του Αλιέντε. Όταν ξαναπήγε το 1975, ήταν ο δικτάτορας Πινοσέτ στα πράγματα. Παράνοια.
Ένα φεστιβάλ έλειπε από τη συλλογή της, της Eurovision. Αρχικά της είχε γίνει πρόταση να συμμετέχει το 1977, με το «Μάθημα σολφέζ». Εκείνη αρνήθηκε γιατί προτιμούσε να πάει σόλο. Τη θέση της πήρε η Μπέσσυ Αργυράκη.
Το 1979 γίνεται για πρώτη φορά ελληνικός τελικός. Η Ελπίδα είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, και τελικά κερδίζει την εκπροσώπηση με το κλασικό πλέον «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ».
Η Ελπίδα και το team της πηγαίνουν στο Τελ Αβίβ με ελπίδες ακόμα και για πρωτιά. Όλα πάνε καλά, στο live είναι άψογη, αλλά όταν άρχισε η ψηφοφορία όλα πήγαν αλλού. Αν και ξεκινήσαμε με 10άρι από την Πορτογαλία, τελικά καταλήξαμε στην 8η θέση. Η Ελπίδα δεν έκρυψε την απογοήτευσή της, αλλά τα καλά τραγούδια δεν χάνονται.
Και έτσι σήμερα θεωρείται από τα κλασικά του θεσμού.
Κάτι που δεν συνέβη με τη δεύτερη εμφάνιση της, το 1986, για λογαριασμό της Κύπρου. Το τραγούδι, αν και είχε συμφωνήσει η τραγουδίστρια να γίνει μπαλάντα, προέκυψε από πουθενά ένα… latin. Τα προβλήματα με τον συνθέτη ήταν απίστευτα, και η Ελπίδα φέρθηκε ως επαγγελματίας.
https://www.youtube.com/watch?v=z31I6NewEik
Από την ντισκοτέκ στο πάλκο
Μετά τον Σωκράτη, η Ελπίδα είπε να το ρίξει έξω. Κι έτσι πήγε στην «Ντισκοτέκ», που δεν ήταν μόνο μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της, αλλά και το τραγούδι που 15 χρόνια μετά την έβαλε σε ένα άλλο κοινό που πιθανότατα όταν έγινε η πρώτη εκτέλεση, ίσως δεν είχε γεννηθεί.
Ας είναι καλά τα Ημισκούμπρια.
Και οι εκπλήξεις στη δεκαετία του ’90 δεν σταματάνε εκεί. Η τραγουδίστρια κάνει μια μεγάλη επιτυχία, αυτήν τη φορά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού.
Η Ελπίδα παραμένει ενεργή ως το 1997. Η κατάσταση που πλέον είχε παγιωθεί στο ελληνικό τραγούδι, δεν της άρεσε καθόλου. Όπως αποκάλυψε αργότερα σε συνέντευξή της, «πρότεινα κάποια πράγματα στην τότε εταιρεία μου, που αργότερα εν μέρει τα έβλεπα από άλλους». Και τότε ήταν που τα παράτησε.
Οι αξίες της ζωής
Μπορεί να έχει μεγάλη πορεία στο τραγούδι, αλλά δεν είχε κέρδη από τη δουλειά της καθώς, όπως έχει πει σε συνέντευξή της, «Αν δεν ήταν ο άνδρας μου, θα πείναγα. Δούλεψα πολύ λίγο στη νύχτα ως ελεύθερη, και όταν παντρεύτηκα, δούλευα επιλεκτικά. Δεν εργαζόμουν νύχτα, μόνο το χειμώνα. Το καλοκαίρι έκανα διακοπές με τα παιδιά μου. Μπορεί να τραγουδούσα ποπ για την εποχή, αλλά δεν ήμουν μοντέρνος άνθρωπος, ειδικά πάνω στο θεσμό της οικογένειας».
Τον Ιούνιο του 1979 η Ελπίδα παντρεύτηκε τον επιχειρηματία και μηχανολόγο μηχανικό Στάθη Κατσαντώνη. Το 1980 απέκτησε την κόρη της Ήρα και το 1985 τον γιο της Στέφανο.
Με τον σύζυγο γνωρίζονταν από παιδιά, απλώς το ερωτικό μπήκε αργότερα στη ζωή τους. Και έμειναν μαζί ως το 2020 που… «Έφυγε στα χέρια μου, στα καλά καθούμενα, όταν πήγαμε να φάμε. Είχε προβληματάκια αλλά δεν ήταν για να φύγει, είχαμε πάει διακοπές. Πήγαμε στο εξοχικό μας, βγήκαμε να φάμε, πήγαμε να γυρίσουμε στο αυτοκίνητο και μου έμεινε στα χέρια. Ήταν τραγικό, δεν υπάρχει χειρότερο. Εκείνος έφυγε όπως ήθελε, στην αγκαλιά μου», είπε χαρακτηριστικά η Ελπίδα.
«Τον βλέπω καμιά φορά στον ύπνο μου, δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω.
»Τώρα κατέληξα ότι είναι έτσι τα πράγματα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο», προσέθεσε, επαναλαμβάνοντας πως «ήταν πολύ καλά και πήγαμε να φάμε και μετά να αράξουμε. Ξαφνικά μου κάνει “δεν είμαι καλά”, και τρέχω να τον βοηθήσω».
Η φετινή σεζόν την βρίσκει σε άλλους δρόμους, και συγκεκριμένα στην υποκριτική. Υποδύεται μια φυλακισμένη στο σίριαλ «Γη της ελιάς». Στα ’70 της στεναχωριέται για τις απώλειες ανθρώπων, αλλά ξέρει πως είναι ο κύκλος της ζωής.
Και το παλεύει, χωρίς να επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος. Χρόνια πολλά κυρία Ελπίδα.
