Σήμερα θα το λέγαμε νεύρωση. Ή ιδιοτροπία. Η Μαρίκα Κρεβατά απαιτούσε να γράφεται το επίθετό της με ένα βήτα, για να μη γίνεται άμεσος συνειρμός με το «κρεββάτι» (εκείνη την εποχή γραφόταν με δύο βήτα). Όταν έβλεπε το επίθετό της γραμμένο λάθος, γινόταν έξαλλη και ξεχνούσε τους καλούς της τρόπους, για τους οποίους ήταν γνωστή σε όλο τον καλλιτεχνικό χώρο. Και ήταν γνωστή από πολύ μικρή στο χώρο.
To απόλυτο μελό σενάριο
Ο πατέρας της Σταμάτης Κρεβατάς ήταν μουσικός, και η μητέρα της Σοφία Παντελιάδη, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ηθοποιός. Η μητέρα της πριν την γεννήσει, είχε χάσει πέντε παιδιά και πίστευε πως το ίδιο θα συνέβαινε και με την τελευταία κόρη της. Γι’ αυτό έκανε τάμα στην Παναγία να γεννηθεί γερό το παιδί της. Όλα πήγαν καλά στη γέννα, και η ευτυχισμένη μητέρα πήγε σε ένα εκκλησάκι της Παναγίας για να εκπληρώσει το τάμα. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, περίμεναν άγνωστοι άνθρωποι που βάφτιζαν «ταμένα» παιδιά. Ο νονός τής έδωσε το όνομα Μαρία. Μεγαλώνοντας, όλοι άρχιζαν να τη φωνάζουν Μαρίκα, αλλά η μητέρα της δεν ξέχασε ποτέ το «Μαρία» και ήταν η μόνη που την αποκαλούσε έτσι.
Όταν ήταν 2 ετών, η τραγωδία χτύπησε την πόρτα τους. Στην αρχή πέθανε ο πατέρας της, και λίγο αργότερα η μικρότερη αδελφή της, η Θάλεια. Οι δυο γυναίκες, μητέρα και κόρη, μένουν μόνες – σκηνικό που θα επαναληφθεί μερικές δεκαετίες αργότερα.
Τα χρόνια είναι δύσκολα και η μικρή ακολουθεί τα βήματα της μητέρας της πάνω στη σκηνή, κι ας μην έχει πάει ακόμα σχολείο. Η φτώχεια, αλλά και η μοναξιά, ήταν τα κίνητρα. Ασχέτως τι ταλέντο προέκυψε στην πορεία.
Οι άντρες της ζωής της
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο πολύ μικρή. Υπάρχει και μια αστεία ιστορία από κείνα τα χρόνια: Είναι τεσσάρων ετών, σε μια τουρνέ. Ο θίασος παίζει τη Μήδεια, κι εκείνη είναι ένα από τα παιδιά της. Η πρωταγωνίστρια με γουρλωμένα μάτια τα πλησιάζει για να τα σκοτώσει. Οπότε έντρομη η μικρή Μαρίκα κλαίει και την εκλιπαρεί: «Θείτσα, μη. Μη με σκοτώσεις. Τι σου ‘κανα;». Το κοινό φυσικά έβαλε τα γέλια, και πήγε… περίπατο η τραγωδία.
Από το 1925 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οπότε αποσύρθηκε από τη σκηνή, έλαβε μέρος σε μεγάλο αριθμό παραστάσεων – κωμωδίες, επιθεωρήσεις και δράματα. Η εξαιρετική φωνή που διέθετε την έκανε να διαπρέψει στο μουσικό θέατρο και την οπερέτα. Από τις πολύ μεγάλες επιτυχίες της υπήρξαν οι οπερέτες Η γυναίκα του δρόμου του Νίκου Χατζηαποστόλου, Χριστίνα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Εύα του Φραντς Λέχαρ και Η Πιπίτσα μας του Στάθη Μάστορα, στην οποία πρωτοτραγούδησε το «Πίτσα, Πιπίτσα, Πηνελοπίτσα», ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του Μεσοπολέμου.
Η ένταξή της στον κόσμο του θεάτρου από τόσο μικρή ηλικία, την οδήγησε μετέπειτα στο να αναζητά συντρόφους που ασκούσαν το ίδιο επάγγελμα. Έτσι, ο πρώτος της σύζυγος Άγγελος Μαυρόπουλος ήταν ηθοποιός.
Παντρεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αλλά χώρισαν τρεις μήνες μετά τη γέννηση της κόρης τους, Γκέλλυς.
Ο λόγος δεν έγινε ποτέ γνωστός, καθώς η ηθοποιός προστάτευε την προσωπική της ζωή. Γι’ αυτό όταν δημιούργησε δεσμό με τον επίσης ηθοποιό Γιώργο Γαβριηλίδη, δεν το είπε σε κανέναν. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στο θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου.
Παρόλο που ο Οικονόμου ήταν ερωτευμένος με την ηθοποιό και η μητέρα της τον ήθελε για γαμπρό, πιστεύοντας ότι θα την βοηθήσει στην καριέρα της, η ίδια δεν τον είδε ερωτικά και σχετίστηκε με τον Γαβριηλίδη.
Ο δεσμός τους έμεινε κρυφός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Κρεβατά αποφάσισε να κοινοποιήσει τη σχέση της όταν η κόρη της είχε παντρευτεί και είχε φύγει από το σπίτι, και η μητέρα της ήταν σταμάτησε να παρεμβαίνει στα προσωπικά της, όπως συνήθιζε. Παντρεύτηκαν αθόρυβα μετά από πολλά χρόνια σχέσης, αλλά δεν απέκτησαν παιδιά. Οι δυο τους έκαναν και πολλές κοινές εμφανίσεις στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ο Γιώργος Γαβριηλίδης αποδείχτηκε πως ήταν ο άντρας της ζωής της. Έμειναν μαζί μέχρι το τέλος του ταλαντούχου ηθοποιού.
Μητέρα και κόρη μέρος β’ (και τελευταίο)
Όταν το 1982 πέθανε ο Γιώργος Γαβριηλίδης, άρχισε η πτώση της Κρεβατά. Στην ουσία εγκατέλειψε τον εαυτό της και άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον για τη ζωή της. Από την άλλη η Γκέλλυ Μαυροπούλου, έχοντας χωρίσει από τον σύζυγό της, Στέφανο Στρατηγό, διέπρεπε στο θέατρο μέχρι το 1991.
Ήταν η χρονιά που έπαιξε για τελευταία φορά στο θέατρο και συγκεκριμένα παίζοντας το ρόλο της Μπελίνα στο έργο Ο κατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου.
Η κατάσταση της μητέρας της, που είχε γεροντική άνοια, έφερε ξανά μαζί τις δύο γυναίκες στο ίδιο σπίτι. Όπως είχε γίνει στην δεκαετία του 1910 με τη Μαρίκα Κρεβατά και τη μητέρα της.
Η συμβίωση δεν ήταν καθόλου ήρεμη. Υπήρξαν πολλές φορές που η μητέρα μιλούσε και φερόταν πολύ σκληρά στην κόρη της. Οι μόνες φορές που ήταν ήρεμη, ήταν όταν μιλούσε νοερά με τον αγαπημένο της Γιώργο Γαβριηλίδη, που είχε ξεχάσει ότι είχε πεθάνει.
Η Μαρίκα Κρεβατά έφυγε σαν σήμερα, το 1994 σε ηλικία 84 ετών, σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα. Ευτυχώς οι συνάδελφοι και το κοινό δεν την είχαν ξεχάσει.
Για την ιστορία, η Μαυροπούλου έγραψε το βιβλίο Όσα δεν είπαμε τότε…, που αναφερόταν στη σχέση με τη μητέρα της.
Σπύρος Δευτεραίος
