Έλλη Λαμπέτη: Το κορίτσι από τα Βίλια, που έγινε η μεγάλη της θεατρικής σκηνής (photo-video)

Η δεκαετία του ’70 τελειώνει για την Έλλη Λαμπέτη με μια τεράστια θεατρική επιτυχία, τη Φιλουμένα, αλλά και το χωρισμό με τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν, το 1976, μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση.

Από την άλλη η προσπάθεια υιοθεσίας, της μικρής Ελίζας, της δημιούργησε τεράστια προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά από 4 χρόνια, στους φυσικούς γονείς του.

Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε τη μεγαλύτερη στεναχώρια της ζωής της. Παρόλα αυτά ετοιμάζεται για νέα πράγματα. Αλλά…

Η επανεμφάνιση και η «άλλη άποψη»

Ο καρκίνος εμφανίζεται στη ζωή της ηθοποιού το 1969. Μιλάμε για οικογενειακή τραγωδία, αφού πλην της αδελφής της, της Αντιγόνης, οι άλλες «έφυγαν» από καρκίνο του μαστού. Παρόλο που αρχικά φάνηκε να τον νικάει, δυστυχώς ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες, στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της.

«Στον κάθε ασθενή πρέπει να γνωρίζεις όλο το γενεαλογικό του δέντρο και τις παθήσεις των συγγενών του. Έτσι καταλήγεις σε συμπεράσματα. Το ίδιο έκανα και με την Λαμπέτη», ανέφερε  σε συνέντευξη του το 2013, ο προσωπικός γιατρός της ηθοποιού Διονύσης Ραζής. «Ήξερα το επιβαρυμένο οικογενειακό παρελθόν γι’ αυτό συνέστησα προληπτικά αμφοτερόπλευρη αφαίρεση των μαστών. Και με αυτή την πρόταση την έστειλα στη Νέα Υόρκη, αλλά οι γιατροί εκεί δεν την έκαναν αποδεκτή. Όπως είπαν τότε, η προληπτική μαστεκτομή δεν ήταν –και δεν είναι– καθιερωμένη μέθοδος. Ο αντίλογος, μάλιστα, τότε από τους γιατρούς εκεί ήταν: «Πώς είστε σίγουρος κύριε Ραζή ότι θα προσβληθεί από καρκίνο του μαστού; Μετά από κόπο βρήκα έναν να της την κάνει, αλλά πέθανε μέσα σε σύντομο διάστημα και η Έλλη δεν χειρουργήθηκε με αποτέλεσμα να πάθει καρκίνο του μαστού.

»Παράλληλα, γιατρός χαρακτήρισε τραγικό λάθος το γεγονός ότι οι γιατροί της έκαναν τραχειοτομή, όταν επηρεάστηκαν οι φωνητικές χορδές της ηθοποιού από τις χημειοθεραπείες στις οποίες αναγκάστηκε να υποβληθεί, καθώς το 1980 ο καρκίνος χτύπησε ξανά την πόρτα της ηθοποιού με συνεχείς μεταστάσεις. Της έκαναν τραχειοτομή και αυτό ήταν ένα από τα πιο τραγικά λάθη των γιατρών. Δεν της άφησαν περιθώρια για καλή επιβίωση και ζωή. Αυτό της δημιούργησε πολλαπλά προβλήματα ψυχολογικά», πρόσθεσε.

Στην ερώτηση εάν την είχε δει ποτέ να κλαίει, η απάντησή του ήταν κοφτή: «Όχι, ποτέ. Η Έλλη ήταν αγωνίστρια της ζωής. Ήθελε πάντα να δίνει αισιόδοξα μηνύματα».

Γεννημένη ηθοποιός, γεννημένη για το σανίδι

Εδώ να γκρεμίσουμε μια παρεξήγηση: Η Έλλη Λαμπέτη ήταν μια από τις πιο εμπορικές ηθοποιούς στο θέατρο. Το γεγονός ότι απέφευγε τη δημοσιότητα, τις εμφανίσεις ή τις δηλώσεις δεν σήμαινε ότι δεν ήταν δημοφιλής. Από την άλλη στο θέμα ρεπερτορίου μπορούσε να κινηθεί με άνεση από ένα χαριτωμένο μπουλβάρ όπως η Γλυκιά μου Ίρμα,

μέχρι και πιο δύσκολα έργα όπως η θρυλική πια Δεσποινίς Μαργαρίτα.

Και σχεδόν σε όλα με επιτυχία. Όπως την Φιλουμένα που θα κλείσει όλη την Πατησίων από τους θεατές που προσπαθούσαν να βρουν μια θέση.

Βρισκόμαστε στο 1980. Γνωρίζοντας την κατάσταση της υγείας της ξεκινάει τα ταξίδια στην Αμερική. Και εκεί στο περιθώριο, από εξετάσεις, θεραπείες, νοσοκομεία ανακαλύπτει ένα έργο όπου η πρωταγωνίστρια είναι κωφάλαλη. Και αποφασίζει να το ανεβάσει. Με κλονισμένη την υγεία της, με αβέβαιο το μέλλον η μεγάλη θεατρίνα κάνει την τελευταία της όπως αποδείχτηκε υπέρβαση.

Ο μεγάλος σεισμός

Η Σάρα ή Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού έκαναν πρεμιέρα την Τετάρτη 11 Μαρτίου 1981. Ένα μήνα σχεδόν μετά τους σεισμούς στην Αθήνα που είχαν προκαλέσει τρόμο. Για να φανταστείτε και παραστάσεις που πήγαιναν καλά προ των σεισμών, μετά ίδρωναν να μπει κόσμος. Και όμως το τόλμησε. Και το θέατρο ήταν κατάμεστο. Και στο φινάλε χειροκροτούσε όρθιο για πολύ ώρα.

https://www.instagram.com/p/CEqwIxaFyLS/

Ποια Ρίχτερ και ποιος φόβος; Η παράσταση πηγαίνει φουλ ως την Κυριακή των Βαΐων και συνεχίζει και την επόμενη σεζόν. «Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη του ελληνικού θεάτρου» της λέει ο Μάνος Χατζιδάκις.

«Είχε κάνει μαθήματα νοηματικής γλώσσας για να παίξει το ρόλο. Ήταν κάτι συγκλονιστικό, πραγματικά, και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της υπήρξε παλικάρι», είχε δηλώσει ο Διονύσης Ραζής.

Η παράσταση πηγαίνει τρένο όμως οι δυνάμεις της την προδίδουν. Με σπαραγμό σταματάει στις αρχές του 1982. Η μελαγχολική γυναίκα με το λευκό, μάλλινο σκουφί αποχαιρετά τη στοά Μπρόντγουεϊ και το θέατρο και μπαίνει στο πιο δύσκολο τούνελ της ζωής της.

Το κορίτσι από τα Βίλια

Τον Ιούνιο του 1983 η Έλλη Λαμπέτη κάνει την τελευταία της δημόσια εμφάνιση. Είναι στο Θέατρο «Μινώα» στην πρεμιέρα του μιούζικαλ Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές με τη Ζωή Λάσκαρη και τη Μάρθα Καραγιάννη. Η Λαμπέτη είναι σχεδόν αγνώριστη από τις θεραπείες. Σχεδόν κρύβεται στη θέση της. Την εντοπίζει η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Σχεδόν οδηγεί τους δημοσιογράφους προς το μέρος της. Για να της δώσει χαρά, για να χαμογελάσει. Και παρόλο που η Λαμπέτη κρατά με το χέρι της την τραχειοτομή στο λαιμό της, το χαμόγελο έρχεται στο πρόσωπό της.

https://www.instagram.com/p/CPsYDzcF0uU/

Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής της. Στα χαριτωμένα εκείνης της περιόδου ήταν και το «γράμμα» προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σύμφωνα με τον Φρέντυ Γερμανό: Κάτι έκανε ο Ανδρέας –που δεν τον είχε ψηφίσει ποτέ της–, που της άρεσε… κι έτσι εκρηκτική και ορμητική όπως ήταν, του γράφει: «Αγαπητέ, κύριε Παπανδρέου, δεν με ξέρετε, είμαι συνάδελφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη». Τυπικό δείγμα σαρκασμού της Έλλης. «Στις τελευταίες εκλογές δε σας ψήφισα, σας υπόσχομαι να σας ψηφίσω στις επόμενες. Εάν, ο μη γένοιτο, δεν πάρετε την ψήφο μου θα φταίει η επάρατος νόσος».

Χαράματα 3ης Σεπτεμβρίου 1983. Το κορίτσι από τα –πολύπαθα φέτος– Βίλια αφήνει την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο «Mount Sinai Hospital» των ΗΠΑ, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και την επομένη κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών . Η Έλλη Λαμπέτη  ήθελε πάντα να δίνεται ψυχή τε και σώματι στους συνανθρώπους της και η τελευταία προσφορά της, που ήταν η δωρεά των ματιών της, το αποδεικνύει αυτό περίτρανα.