Ο ρεαλισμός δεν με αφήνει να είμαι αισιόδοξος ότι ως χώρα θα βγούμε από αυτήν την κρίση. Ότι θα ανακτήσουμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία. Ότι θα αποκτήσουμε μια ουσιαστική δημοκρατία, αντί για τη φεουδαλική κομματοκρατία που στην ουσία είναι το πολίτευμά μας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ότι θα έχουμε μια αυτοδυναμία και μια οικονομική ευμάρεια τέτοια που θα μας επιτρέπει να φροντίζουμε αξιοπρεπώς τους πιο αδύναμους από τους συμπατριώτες μας κι όσους έχουν ανάγκη στήριξης και φροντίδας.
Αφού αυτά που θεωρώ ως αίτια του κακού δε φαίνεται να αλλάζουν, πώς να ελπίζω για θετικά αποτελέσματα; Κι η πραγματικότητα κάθε μέρα δικαιώνει την έλλογη απαισιοδοξία μου.
Κι έτσι καταφεύγω στα όνειρα. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Αλλά πριν από αυτό ονειρεύομαι πως κάτι θα μπορούσε να γίνει, για να βρει κάτι όρθιο όταν ξυπνήσει. Βάζω όμως και μια σωστή δόση πραγματισμού στα όνειρά μου, για να τα κάνω κάπως αληθοφανή κι έτσι να ξεγελάσω τον εαυτό μου καλύτερα. Κι αυτά που έχω διαβάσει στην Ιστορία με βοηθάνε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ψάχνω λοιπόν στη σφαίρα της θεωρίας και φαντάζομαι τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να συνέλθουμε σχετικά γρήγορα και –στο μέτρο του δυνατού– ανώδυνα, προτού οδηγηθούμε σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Πριν από την αδυσώπητη και νομοτελειακή καταστροφή-κάθαρση. Αυτήν την αποφεύγουμε – στα όνειρά μου τουλάχιστον. Κι από τα γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας αυτά που εξάπτουν περισσότερο τη φαντασία μου προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δύο. Το πρώτο είναι η σύσταση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό (του Σταυρού στα 1814) που έβαλε τις βάσεις για την Επανάσταση του ’21. Το δεύτερο είναι το κίνημα στο Γουδί (της Παναγίας στα 1909) που έβαλε τις βάσεις για μεταρρυθμίσεις, έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και οδήγησε, έτσι, στην ενδυνάμωση της χώρας μας και στη σταδιακή ανάκτηση αρκετών υπόδουλων εδαφών της.
Με αυτά τα ιστορικά γεγονότα εθνικής αναγέννησης να με οδηγούν, προσπαθώ να κατευθύνω τα όνειρά μου. Και νά πώς αυτά ξετυλίγονται.
Μαζεύονται στα μυστικά, λέει, Έλληνες πατριώτες του εξωτερικού. Από αυτούς τους πολλούς που έχουμε, τους αετούς, τους πολύ πετυχημένους, με τις τεράστιες οικονομικές επιφάνειες. Από την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Ρωσία από παντού. Κι αυτοί με αδιαπραγμάτευτη ανιδιοτέλεια κι αγνό πατριωτισμό αποφασίζουν και βάζουν ο καθένας ανάλογα με την οικονομική του δύναμη κάποια λεφτά κάτω, για να φτιάξουν ένα ίδρυμα. Μιλάω για πολλά λεφτά. Και λένε πως δήθεν τούτο θα είναι κάτι σαν αυτά που τα λένε «δεξαμενές σκέψης». Κι εκεί μέσα κάποια διαλεγμένα δυνατά μυαλά, κορυφές των κορυφών, επίλεκτοι ειδήμονες στις Πολιτικές Επιστήμες, στην Κοινωνιολογία, στη Φιλοσοφία, στη Διοίκηση, στα Management και στα Human Resources και σε όλα αυτά τα… πώς τα λένε, θα ψάξουν. Θα ψάξουν στα κρυφά και καλυμμένα να βρουν υποψήφιους ηγέτες.
Οι εντολές τους θα είναι να ανακαλύψουν ανθρώπους αμόλυντους, έντιμους, καθαρούς. Ανθρώπους με μυαλό ξυράφι και λόγο δυνατό, που να αγγίζει την καρδιά. Ανθρώπους με καλοσύνη κι έμφυτη ευγένεια ψυχής. Ανθρώπους της προσφοράς. Ανθρώπους με δυνατό χαρακτήρα, υπομονετικούς, ακατάβλητους, εργατικούς κι επίμονους. Ανθρώπους μεθοδικούς, λεπτολόγους, με βαθιά κι ευρεία σκέψη και καθαρό μυαλό. Ανθρώπους ρηξικέλευθους, πολυμήχανους και άφοβους που ρίχνονται απάνω στα προβλήματα και τα τρώνε. Ανθρώπους με ψυχή ελληνική κι ορθόδοξη. Ανθρώπους ευσεβείς, με φόβο Θεού, σεμνούς και με ταπεινοφροσύνη αυθεντική.
Κι αφού τους βρούνε και καταλήξουν, δίνουν μια λίστα με ονόματα στο Συμβούλιο κάπως μεγάλη. Το Συμβούλιο παίρνει τη μυστική λίστα και πάει στα κρυφά, λέει, σε έναν μεγάλο Άγιο της Ορθοδοξίας και παίρνει τη συμβουλή και την ευλογία του. Σε έναν σύγχρονο Άγιο Πορφύριο ή Άγιο Παΐσιο. Καταλάβατε τι εννοώ; Κι αφού πάρουν τη συμβουλή για το ποιος θα είναι ο ένας, ο ηγέτης, θα είναι σα να έβαλε κι ο Θεός την υπογραφή Του σε όλο αυτό.
Κι αν βάλει ο Θεός την υπογραφή Του, δεν την παίρνει πίσω, όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης.
Κι ο ηγέτης, μαζί με όλους τους ειδικούς και τις ευχές των Αγίων Πατέρων, στα μυστικά (πάντα στα μυστικά) θα βρει κι άλλους που να είναι σαν αυτόν και να ταιριάζουν και να συνεννοούνται. Με τις ίδιες αρχές, αξίες και ιδέες. Έναν-δυο σε κάθε τομέα μιας πιθανής κυβέρνησης. Κι αφού τους ορκίσει κι αυτούς στην κοινή προσπάθεια, όλοι μαζί θα βάλουν ένα σχέδιο, ένα πλάνο κυβερνητικό, για να μας βγάλουν από τη λάσπη.
Και οι μεγάλοι πατριώτες, οι σύγχρονοι Φιλικοί, τότε θα τους ετοιμάσουν κι άλλα επιτελεία από επαγγελματίες. Τον αφρό που λένε. Πρώτα-πρώτα θα προσλάβουν ασφάλεια. Ασφάλεια σοβαρή κι αμείλικτη. Σαν αυτούς που βλέπουμε στα έργα. Νταμάρια, σίδερα, με μαύρα γυαλιά και μικρά ακουστικά στ’ αυτιά. Ξέρετε, μη γίνει κανένα ατύχημα στον ηγέτη μας και κινδυνέψει. Στον Ελευθέριο Βενιζέλο έτυχαν πολλά τέτοια. Όχι σ’ εμάς. Κι ύστερα θα έχουν επικοινωνιολόγους, τους καλύτερους. Έτσι, θα ετοιμαστεί όπως πρέπει η ανακοίνωση του νέου ελληνικού κόμματος (λεφτά θα έχουμε πολλά είπαμε). Κι αυτή όχι μόνο θα κάνει αίσθηση, αλλά όλοι οι επικοινωνιολόγοι και τα άλλα τα επιτελεία θα έχουν ετοιμάσει το έδαφος για να μη μας γραφικοποιήσουν την όλη προσπάθεια κάποιοι εγχώριοι παράγοντες.
Κι όταν βγει να μιλήσει για πρώτη φορά ο ηγέτης μας θα είναι σαν τον Οδυσσέα, όταν έπαιρνε το κηρύκειο για να μιλήσει. Φαινόταν ωραίος, ο πιο ωραίος από όλους τους ήρωες. Κι όταν βγει να μιλήσει θα είναι σαν τον Περικλή, όταν έλεγε τον Επιτάφιο. Και ο κοσμάκης, ο ταλαιπωρημένος, ο ταπεινωμένος, θα το βλέπει στην τηλεόραση και στο ίντερνετ και θα ανάψει μέσα του μια μικρή φλόγα ελπίδας. Και η φλόγα στην προεκλογική περίοδο θα γίνει πυρκαγιά, και το κόμμα αυτό θα πάρει το εξήντα στα εκατό. Το κόμμα αυτό, το παιδί αυτής της Ελλάδας που είναι έξω απ’ την Ελλάδα. Το παιδί της νέας Φιλικής Εταιρείας, του νέου πατριωτικού συνδέσμου.
Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται ανεδαφικά κι απίθανα, μη με κρίνετε. Είπαμε, όνειρα είναι. Κι αν δεν σας αρέσει το όνειρο μου, εξ ολοκλήρου ή σε κάποια σημεία του, πρόβλημά σας. Δεν με νοιάζει. Άμα θέλετε κάντε εσείς δικά σας όνειρα. Κουμάντο στα όνειρα τα δικά μου δε θα κάνετε. Αυτό το δικαίωμα –το δικαίωμα στο όνειρο– το έχουμε νομίζω ακόμα όλοι μας…