Το Μοθόπωρον (Φθινόπωρο) στον Πόντο άρχιζαν να πέφτουν οι πολλές βροχές και η φύση με την οργιώδη βλάστηση μεταμορφωνόταν…
Το Μοθόπωρον αποτελούνταν από τον Σταυρίτε (Σεπτέμβριος) – Ο Σταυρίτες ρουζ’ τα φύλλα και ξεραίντανε τα ξύλα, τον Τρυγομηνά (Οκτώβριος) – Ο Τρυγομηνάς ζενκίντς
φερ’ κρύον νερόν και πίντς και τον Αεργίτε (Νοέμβριος) – Αεργίτα αν ‘κι σπέρτς, τιδέν έσοδον ‘κι παίρτς.
Αν και η περιοχή του Πόντου είναι ιδιαίτερα βροχερή καθόλη την διάρκεια του έτους, με υγρό κλίμα, το φθινόπωρο άρχιζαν να πέφτουν οι πολλές βροχές. Η πλούσια βλάστηση της περιοχής με κωνοφόρα, οπωροφόρα και άλλα δέντρα άρχιζε να μεταμορφώνεται και να αλλάζει χρώμα. Όλη η φύση προετοιμαζόταν σταδιακά για τον ψυχρό και δύσκολο χειμώνα που θα ακολουθούσε.
Όπως κάθε εποχή έχει τα έθιμα της, έτσι και το φθινόπωρο είχε την περπερούνα ή κουσκουβάρα.
Η Περπερούνα ή Περπερού ή Πιρπιρού ήταν ένα έθιμο που το έκαναν τα κορίτσια για να προκαλέσουν βροχή. Διάλεγαν ένα κοριτσάκι 8-10 ετών, συνήθως φτωχό ή ορφανό, και το στόλιζαν με λουλούδια και πρασινάδα.
Όλη η παρέα των κοριτσιών, με την Πιρπιρού στη μέση, φτάνει σε σπίτι και τραγουδά το τραγουδάκι της Περπερούνας. Μόλις τελειώσει το τραγούδι, η νοικοκυρά του κάθε σπιτιού βγαίνει έξω και χύνει πάνω στο κεφάλι του παιδιού νερό και εύχεται:
«Καλή βροχή να δώσει ο Θεός».
Στον Πόντο συνήθως αντί για παιδί, για να μην το καταβρέξουν και κρυώσει, ντύνανε μια σκούπα. Έφτιαχναν κάτι σαν σκιάχτρο και το γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το τραγούδι. Οι νοικοκυρές περιέλουζαν αυτό το σκιάχτρο με νερό και φιλοδωρούσαν τα παιδιά που το κρατούσαν.
