Εφορτώθεν ο Χουτούρτς α σή Σαραντάρ έναν σακούλ λαζούδια κ’ επήγεν ‘ς σην χαμελέτεν ν’ αλέθ’ κ’ εφτάει λαβάσια και τρώγνε.
Η χαμελέτε είχεν πολλά δουλείαν και τα λαζούδια ελέσταν μεσανυχτί. Εφορτώθεν ο Χουτούρτς τ’ αλεύριν κ’ εσέβεν ‘ς σην στράταν να πάη ‘ς σο σπίτ’ ν ατ. Εδέβεν το ποτάμ’ κ’ εντώκεν ‘ς ση Σαρανταρή τον ανέφορον. Ενεγκάστεν ερίφς και εκάτσεν ν’ αναπάγεται ολίγον, ασού εκατέβασεν α’ σην ‘ράχαν ατ’ τ’ αλεύριν κι εθέκεν απάν ‘ς έναν λιθάρ το σακκίν. Νεγκασμένος και νυσταγμένος επαίρεν άτον τ’ ομμάτια τ’ κ’ εκοιμέθεν κ’ επέμνεν.
Όνταν εγνέφσεν το σακκίν πουδέν ‘κ έτον. Κάποιος γιολτσής έκλεψεν ατο, ‘κ έτον. Κάποιος γιολτσής έκλεψεν ατο.
Ο Χουτούρτς εσασούρεψεν κ’ ερχίνεσεν να νουνίζ’… –Όλαν εγώ εθαρρώ είχα με τ’ εμέν έναν σακκίν αλεύρια… Για τ’ αλευρά κάποιος επαίρεν κ’ έγκεν ατα ‘ς σο σπίτ’ , για εγώ ο Χουτούρτς ‘κ είμαι…
Έσκώθεν κ’ επήγεν εταγιάνεψεν ‘ς σην πόρταν και κουΐζ’ την γαρήν αι’.
-Μαύρενα ο Χουτούρτς απές’ εν’;
-«Έλα άχαρε, λέει ατον από πέσ’ η γυναίκα τ’ , έλα, ο Χουτούρτς, εσύ είσαι!
Άρ αν είμαι εγώ ο Χουτούρτς, εσύ πα τρως λαβάσια!» είπεν κ’ εκείνος κ’ εσέβεν απές.
Α. Νικολαϊδης εκ Χαλδίας
