Στον Χρήστο Μουστάκα δεν αρέσουν οι «ταμπέλες» και οι χαρακτηρισμοί με τη στενή έννοια του όρου. Πώς άλλωστε θα μπορούσε κάποιος με μερικές λέξεις να περιγράψει το ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα του που δεν περιορίζεται στο θεατρικό σανίδι, τον κινηματογράφο αλλά και τη δημιουργία στίχων; Αυτό το χρονικό διάστημα και ως την τελευταία Παρασκευή του χρόνου ανεβαίνει στο Θέατρο Ημέρας η μουσική επιθεώρηση Την κάναμε…ΤΑΡΑΤΣΑ στην οποία συμμετέχει μ’ ένα ρόλο που αναδεικνύει όχι μόνο το υποκριτικό ταλέντο αλλά και τη σπουδαία φωνή του.
Ένα από τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστή την παράσταση της οποίας υπογράφει και τη σκηνοθεσία, είναι και η συμμετοχή ηθοποιών με κινητικά προβλήματα, κάτι που ως κοινό δεν έχουμε συνηθίσει.
Αναφερόμενος στην επιλογή του ο Χρήστος Μουστάκας δήλωσε στο pontosnews.gr πως «Γενικά στην Ελλάδα ως κοινό δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε άτομα με κινητικά προβλήματα. Θέλω να πω… είναι σαν να μην υπάρχουν. Και το λέω με την έννοια πως εκτός του ότι και το κράτος δεν κάνει αυτά που θα έπρεπε να κάνει, είτε ως πολιτικές του είτε ως απόρροια ευρωπαϊκών πολιτικών αλλά και οι άνθρωποι δεν είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Το πιο απλό. Να μην παρκάρουμε πάνω σε ράμπες, να φροντίζουμε να υπάρχει χώρος στο πεζοδρόμιο ώστε να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν άτομα με κινητικά προβλήματα ή ακόμα και οι κυρίες με τα καροτσάκια με τα μωρά. Δεν υπάρχει προσβασιμότητα. Δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και γενικά σε πολλά σημεία της πρωτεύουσας και δεν μιλάω για περιοχές που δεν είναι προσεγμένες. Στην Αθήνα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι μόνοι τους και να πάνε στο περίπτερο. Το πιο απλό δηλαδή».
Εσείς επιλέξατε να εντάξετε και ηθοποιούς με κινητικά προβλήματα στις παραστάσεις σας. Πώς ανταποκρίνεται το κοινό σε αυτό;
Δεν είναι ακριβώς ότι τους εντάσσω. Δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη ένταξη. Εμένα η άποψη μου είναι ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Πιστεύω πολύ στην ισοτιμία. Και νομίζω φαίνεται αυτό στην παράσταση. Δεν έχει γίνει τίποτα το οποίο να είναι επιτηδευμένο ή ιδιαίτερο. Ούτε καν κάποια κατασκευή στο σκηνικό ώστε να βοηθάει. Είμαστε όλοι μαζί πάνω στη σκηνή, όπως είμαστε μαζί και στη ζωή. Η κοινωνία έχει βέβαια την ανάγκη να το λέει ένταξη. Ίσως γιατί εξυπηρετεί καλύτερα το ότι… πώς να πω. Τους φαίνεται παράξενο; Επειδή δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν τέτοια πράγματα. Εντάξει, το δέχομαι.
Η όλη υπόθεση διαδραματίζεται πάνω σε μια ταράτσα. Ποια ταράτσα είναι αυτή;
Μια ταράτσα μπορεί να είναι και συμβολική, μπορεί να είναι και μια απλή ταράτσα. Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε σε μια γειτονιά που οι ταράτσες κάποτε έπαιζαν το ρόλο τους. Ανεβαίναμε πάνω, πηδούσαμε από το ένα σπίτι στο άλλο, μαζευόμασταν όλη η γειτονιά και κάναμε αυτοσχέδια θεατρικά μονόπρακτα, πεζά… σε κάποιες ταράτσες υπήρχαν περιστέρια. Σε άλλες λουλούδια… Οι ταράτσες που εγώ ξέρω από την παιδική μου ηλικία ήταν… ζωντανές να το πω έτσι. Έτσι σκέφτηκα ότι είναι ένας ωραίος τόπος στην Ελλάδα του 2023 που δεν ξέρουμε ποιος μένει από κάτω, δίπλα μας ή απέναντι μας σε μια πολυκατοικία, είναι μια ωραία αφορμή ο κορονοϊός που όλοι περάσαμε αυτόν τον εγκλεισμό να μας οδηγήσει στην ταράτσα για να πάρουμε αέρα. Έτσι ανεβήκανε όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι μένουν στο ίδιο κτήριο και δεν γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους πάνω στην ταράτσα. Εκεί γνωρίζονται. Γίνονται μια μεγάλη παρέα, μας λένε τους προβληματισμούς τους και κάνουν αυτοσχέδια πάρτι.
Ο δικός σας ρόλος είναι αυτός του διαχειριστή.
Ζούσα πάντα σε μονοκατοικία. Ακόμα και τώρα ζω σε μια μονοκατοικία που έχτισε ο παππούς μου στη δεκαετία του 1930. Ως διαχειριστής όμως αυτής της πολυκατοικίας, είμαι έτσι κι αλλιώς ο διαχειριστής αυτής της ομάδας, είμαι αυτός που τους ξέρω όλους. Αυτοί μπορεί να μην γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά εγώ τους ξέρω όλους. Οπότε συνδέομαι με όλους.
Είστε λοιπόν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσά τους.
Ναι. Είμαι και αυτός που θα δεχόταν τα παράπονα αν κάναμε φασαρία και ενοχλούσαμε κάποιους. Άρα με έναν τρόπο το νομιμοποιώ κιόλας με τη συμμετοχή μου.
Στην… περίπου «μετακόβιντ» εποχή –γιατί δεν «ξεμπερδέψαμε»– καθώς ακόμα άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, άφησε πιστεύετε κάτι πίσω του στις συμπεριφορές μας, στις ψυχές μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε καταστάσεις;
Πιστεύω η περίοδος του Covid εγκλώβισε πολλά συναισθήματα. Δεν εγκλώβισε απλά εμάς μέσα στα σπίτια μας. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο κλειστοί και ως πρώτη τους άμυνα μπορεί να χρησιμοποιούν εκνευρισμό. Κάποιοι είναι θυμωμένοι… και αυτό το εκφράζουν στους συνανθρώπους τους. Στις καθημερινές συναναστροφές τους.
Ως μέρος του κοινού αυτής της παράστασης βίωσα πολλά συναισθήματα. Στην πραγματικότητα ήρθα για να παρακολουθήσω μια παράσταση και έγινα κομμάτι της. Όλο το κοινό από ένα σημείο και μετά συμμετείχε. Αυτό είχατε στο μυαλό σας όταν δουλεύατε το έργο;
Είναι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση μετά το τέλος κάθε παράστασης να βλέπεις ότι η παράσταση πετυχαίνει ακριβώς αυτό το στόχο που είχα βάλει όταν το σκεφτόμουν, από τα σπάργανα του. Επιθυμούσα να συμβαίνει αυτό ακριβώς κάθε βράδυ. Ο κόσμος να γελάει, να συγκινείται και όλη η αίθουσα να τραγουδάει σαν να είναι όλοι καλεσμένοι σε μια γιορτή. Συμβαίνει ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου. Και αυτό είναι μεγάλη χαρά για τον δημιουργό γιατί καταφέρνει και επικοινωνεί αυτό που είχε στο μυαλό του.
Όλα τα παιδιά έδειξαν δύναμη και πίστη όταν χτιζόταν αυτή η παράσταση.
Ήρθαν με μεγάλη αφοσίωση στις πρόβες και καταφέραμε αυτό που καταφέραμε. Δεν ήταν αυτονόητο για κανέναν μας. Υπήρχαν αντικειμενικά προβλήματα, υπήρξαν προβλήματα οικονομικής φύσεως διότι δεν έχουμε κάποιο χορηγό, όμως τα καταφέραμε και δείχνουμε αυτό το θέαμα το οποίο δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από μια μεγάλη παραγωγή.
Έχετε και ζωντανή μουσική.
Ναι. Τον Θωμά Φώτη καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης με τις κιθάρες του, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που μπόρεσε και ασχολήθηκε πάρα πολλές ώρες με όλα τα παιδιά ώστε να μπορέσει να τους βγάλει τον καλύτερο τους εαυτό στο τραγουδιστικό κομμάτι. Κάναμε αμέτρητες ώρες πρόβας.
Αγαθή Χατζή
