Έγινε το πρόσωπο της Μικρασίας, η φωνή των ξεριζωμένων προσφύγων. Έγινε η Μικρασιάτισσα γιαγιά μας, «η γιαγιά Φιλιώ» που δεν κουράστηκε ποτέ, στα 107 χρόνια που έζησε, να αγωνίζεται για τη διάσωση του μικρασιατικού πολιτισμού.
Η Φιλιώ Σιδέρη-Χαϊδεμένου γεννήθηκε στα Βουρλά την 28η Οκτωβρίου του 1899.
Ήταν το έκτο από τα επτά παιδιά μιας αγροτικής ελληνικής οικογένειας. Στη Μικρασιατική Καταστροφή έχασε πολλά από τα μέλη της οικογένειάς της, κατάφερε όμως να φτάσει στην Ελλάδα και να στεριώσει στην Αθήνα, μαζί με τη μητέρα της και τον μικρότερο αδερφό της. Το 1928 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Γεώργιο Χαϊδεμένο, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, ενώ την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου έζησε στην Κοζάνη και τη Θεσσαλονίκη.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της. Υπήρξε ενεργό μέλος διαφόρων μικρασιατικών προσφυγικών και φεμινιστικών σωματείων, ενώ σε προχωρημένη ηλικία μερίμνησε για τη συλλογή κειμηλίων από τη Μικρά Ασία, τα οποία συγκεντρώθηκαν και εκτίθενται από το 2007 στο μουσείο που φέρει το όνομά της, στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Στο βίντεο (από το αρχείο της ΕΡΤ) που ακολουθεί, το οποίο γυρίστηκε όταν η Φιλιώ Χαϊδεμένου ήταν 100 ετών, περιγράφει πώς πέθανε ο πατέρας της κατά τη διάρκεια των διωγμών των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, καθώς και τις τελευταίες συγκλονιστικές στιγμές που έζησε καθώς εγκατέλειπε για πάντα τη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία.
«Σαν παραμύθι» (1999. Σενάριο-σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου)
