Ποιος έκαψε τη Σμύρνη, Ταγίπ;

Ο Νουρεντίν πασάς το 1908 εντάχθηκε (από μικρός) στη μυστική οργάνωση των Νεότουρκων «Επιτροπή Ένωσις και Πρόοδος», με αριθμό μέλους 6436 – στην ίδια οργάνωση ήταν και ο Μουσταφά Κεμάλ.

Όταν ο Μουσταφά Κεμάλ έφτασε στη μαρτυρική Αμισό, στις 19 Μαΐου 1919, ενημερώθηκε για την κατάσταση που επικρατούσε στον Πόντο, όπου περίπου 40.000 ένοπλοι Έλληνες προστάτευαν τα ελληνικά χωριά από την γενοκτονία που διέπρατταν οι ένοπλες συμμορίες που είχε συγκροτήσει η μυστική οργάνωση της κυβέρνησης των Νεότουρκων, η İttihat ve Terakki, πρόδρομος τη σημερινής τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών (ΜΙΤ).

Αυτές οι ομάδες των ένοπλων Ελλήνων του Πόντου αποτέλεσαν δυνητική απειλή για τον Μουσταφά Κεμάλ, να του ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στα μετόπισθεν ενώ είχε να αντιμετωπίσει τη ελληνική Στρατιά της Μικράς Ασίας που είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη από τις αρχές Μαΐου του 1919.

Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει την Κεντρική Στρατιά (Merkez Ordusu Komutanlığı) με έδρα την Αμάσεια, με αποκλειστική αποστολή την εξουδετέρωση των ένοπλων σωμάτων και την ολοκλήρωση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ιδρύθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1920 και είχε δύναμη 10.000 ανδρών. Τη διοίκηση την ανέθεσε στον στρατηγό Νουρεντίν πασά.

Ο Νουρεντίν πασάς συντόνισε το έργο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ενώ συμμετείχε προσωπικά στην επιχείρηση κατά των εξεγερμένων Κούρδων αλεβιτών του Κότσγκιρι στη γειτονική Σεβάστεια, όπου πυρπολήθηκαν 132 χωριά και δολοφονήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι.

Για τα εγκλήματα αυτά η Τουρκική Εθνοσυνέλευση τον παρέπεμψε σε δίκη, από την οποία απαλλάχθηκε μετά από παρέμβαση του ίδιου του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος τον τοποθέτησε στη θέση του διοικητή της 1ης Στρατιάς στις 29 Ιουνίου 1922, λίγο πριν από τη μεγάλη επίθεση εναντίον των Ελλήνων.

Με τον τίτλο αυτόν μπήκε στη Σμύρνη, της οποίας διορίστηκε νομάρχης και στρατιωτικός διοικητής. Ίδρυσε στρατοδικείο και δίκασε Έλληνες και Τούρκους που συνεργάστηκαν με την ελληνική διοίκηση· ανάμεσά τους ο Süreyya, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Islahat, ο οποίος τηρούσε φιλική στάση. Καταδικάστηκε σε θάνατο από το δικαστήριο και η ποινή του εκτελέστηκε.

Ο Νουρετίν πασάς κάλεσε στο γραφείο τον μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο και αμέσως μετά ο ίδιος τον παρέδωσε στα στίφη των Τούρκων που διαμέλισαν το κορμί του.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έδωσε την εντολή για την πυρπόληση της Σμύρνης. Μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο αποκαλύπτει το ρόλο του που ήταν σε γνώση του Μουσταφά Κεμάλ.

Ενώ αυτή η είναι η ιστορική αλήθεια, την οποία αναγνωρίζουν και πολλοί Τούρκοι ιστορικοί και συγγραφείς, ο Ερντογάν σε ομιλία του το βράδυ της Τετάρτης, έχοντας και τις… ευλογίες του ΝΑΤΟ αφού η κοινή μας συμμαχία συνεχάρη τη χώρα για τη νίκη κατά των Ελλήνων, είπε: «Οι Έλληνες κατέστρεψαν και έκαψαν τη Σμύρνη».

Και Τούρκος πρόεδρος συνέχισε: «Ο ηρωικός στρατός μας διέλυσε τα εχθρικά μέτωπα, και στις 30 Αυγούστου διέλυσε και ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών δυνάμεων εισβολής και άνοιξε το δρόμο προς τη Σμύρνη. Δεκαπέντε ημέρες μετά την έναρξη της “μεγάλης επίθεσης” κυμάτιζαν οι τουρκικές σημαίες στη Σμύρνη, την οποία είχε καταστρέψει και κάψει ο εχθρός που διέφυγε. Και έτσι κερδίσαμε τον πόλεμο, με μάχες που δώσαμε επί 3,5 χρόνια εναντίον του εχθρού, ο οποίος με τις προδοτικές φιλοδοξίες του αλλά και τις βρόμικες μπότες του λέρωσε την μόνιμη πατρίδα μας την Ανατολία».

Σ’ αυτήν την ανιστόρητη αθλιότητα το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών απάντησε με την εξής ανακοίνωση: «Εχθροπαθείς δηλώσεις είναι αντιπαραγωγικές και δεν συμβάλουν στην εμπέδωση του κλίματος ηρεμίας, συνεργασίας και διαλόγου που επιχειρείται να οικοδομηθεί στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας την τρέχουσα περίοδο».

Μετά από αυτήν την ανακοίνωση πληροφορούμαστε ότι ο Ταγίπ Ερντογάν… έχασε τον ύπνο του.

Δηλαδή, δεν μπορούσε το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας να υπερασπιστεί την ιστορική αλήθεια και να υπενθυμίσει στον Ερντογάν ποιος πραγματικά έκαψε τη Σμύρνη;

Το ελληνικό κράτος εγκατέλειψε τότε τους Έλληνες της Σμύρνης αβοήθητους, θύματα στο μένος και το μίσος των Τούρκων.

Σήμερα εγκαταλείπει και την ιστορική αλήθεια στο μένος και το μίσος του Ερντογάν και των ομοίων του.

Κρίμα.