Των Αγίων Αποστόλων (Μέρος Δ’)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού με ακροστιχίδα: «ΤΟΥ ΤΑΠ[Ε]ΙΝΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΨΑΛΜΟΣ». Διαβάστε το Μέρος Α’, το Μέρος Β’ και το Μέρος Γ’.

Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη.

ιθ’. «Γι’ αυτό εγώ σας διάλεξα, και τούτη η επιλογή είν’ κάλεσμα για αγώνα.
»Η αγάπη το κανοναρχεί και από σας τώρ’ απαιτεί με έργα ν’ αποδείξετε φίλοι καλοί πως είστε.
»Για μένα ας κακοπάθετε – έτσι κάνουν οι φίλοι. Για τον καθένα φίλο –χωρίς να το οφείλω– εγώ δεν θυσιάστηκα;
»Τίποτα εγώ δεν χρώσταγα, γιατί να με σκοτώσουν;
»Αλλ’ όμως καταδέχτηκα θάνατο σταυρικό· και όλα τα υπέμεινα λες και σας το χρωστούσα.
»Το χρέος τ’ ανεξόφλητο που ’χατε στον Πατέρα, για χάρη σας το πλήρωσα κι ας μη χρωστούσα ο ίδιος,
»ο Μόνος Βλέπων οι καρδιές μέσα βαθιά τι κρύβουν.

κ’. »Εμπρός λοιπόν, πηγαίνετε! Σ’ όλον τον κόσμο πάτε
»να σπείρετε παντού στη γη το σπόρο της μετάνοιας· και ύστερα ποτίστε τον διδάσκοντας τους λόγους μου, για να ’ρθει να φυτρώσει.
»Προσέξτε έξω απ’ τα δίχτυα σας –της σωτηρίας τα δίχτυα– μη μείνει άδικα κανείς που ’χει μετανοήσει!
»Πόσο πολύ εγώ χαίρομαι με όσους επιστρέφουν, εκ πείρας το γνωρίζετε.
»Κι εκείνος που με πρόδωσε μακάρι να επέστρεφε, μετά που με ξεπούλησε, πάλι κοντά σε μένα…
»Θα του ’σβηνα τ’ αμάρτημα· πλήρη αποκατάσταση κι ενότητα μαζί σας θε να του εξασφάλιζα,
»ο Μόνος Βλέπων οι καρδιές μέσα βαθιά τι κρύβουν.

κα’. »Δυο πράγματα πρέπει όλοι σας πάντοτε να μισείτε: ένα είν’ η απογοήτευση –εκείν’ η μαύρη λύπη–, και τ’ άλλο του λαγόκαρδου η τρομερή δειλία.
»Ετούτος ο συνδυασμός στο θάνατο σε πάει, όπως και στην περίπτωση που λέμε του Ιούδα.
»Το ’δατε πώς η απόγνωση του έπλεξε σκοινί· σκοινί για τον προδότη, να πάει να κρεμαστεί.
»Αλλ’ η παγίδα που ’στησε ο διάολος μ’ αυτό, πάει ξεχαρβαλώθηκε και τζάμπα πάει ο κόπος.
»Σε λίγο αποτέλεσμα ανάποδο θα του ’ρθει: τον Κιλικιώτη φέρνω εγώ αντί του Ισκαριώτη.
»Στη θέση αυτού του δολερού θα φέρω άνδρα εκλεκτό· στη θέση απατεώνα τον Παύλο φέρνω τώρα,
»ο Μόνος Βλέπων οι καρδιές μέσα βαθιά τι κρύβουν.

κβ’. »Αγαπημένοι μαθητές, φίλοι μου κι αδελφοί μου
»–βλέπετε, λέω μαθητές, δεν θα σας πω ξάν’ δούλους, αλλά παιδιά μου θα σας λέω, γιους και συγκληρονόμους–
»τώρα θε να φωτίσετε όλη την οικουμένη, καθώς ήλιος αν είμ’ εγώ, σεις είστε οι ηλιαχτίδες.
»Σας βάζω κλειδοκράτορες όλων των θησαυρών μου·
»εσείς θα μεσιτεύετε για όσες έχω δωρεές πλούσια να δωρίζω στο γένος του προπάτορα τ’ Αδάμ που επιστρέφει.
»Της εκκλησίας μου εσείς θα είστε οι στυλοβάτες· στύλους μέσ’ απ’ τις θάλασσες μάζεψα να στεριώσουν εγώ την εκκλησία μου,
»ο Μόνος Βλέπων οι καρδιές μέσα βαθιά τι κρύβουν.

κγ’. »Έτσι λοιπόν κηρύξτε με σ’ ολάκερο τον κόσμο,
»κι αυτό που είμαι ακριβώς σε όλους φανερώστε· ξεκάθαρα και φανερά, μη λέτε πια παραβολές – τα αινίγματα τελειώσαν.
»Πείτε πως είμαι ο Θεός, που αν και απερίγραπτος, άνθρωπος ήρθα κι έγινα, δούλου μορφή εγώ πήρα.
»Και περιγράψτε τους καλά πώς δέχτηκα ο ίδιος –το θέλησα και έγινε– πληγές να πάρω φοβερές απάνω στο κορμί μου.
»Αν και Θεός Αθάνατος, πήρα ανθρώπου σώμα να περπατήσω με αυτό ίσια στο θάνατό μου.
»Με θάψαν ως κατάδικο, αλλά εγώ ως Κύριος κατέβηκα κι εκπόρθησα του Άδη το βασίλειο,
»ο Μόνος Βλέπων οι καρδιές μέσα βαθιά τι κρύβουν.

κδ’. »Μ’ αυτά λοιπόν πηγαίνετε να σώσετε τον κόσμο.
»“Στο όνομα Πατρός και Υιού και Πνεύματος Αγίου”, βαπτίστε όσους πιστέψουνε».
Αυτά τα λόγια ακούγοντας, ψυχώθηκαν οι Απόστολοι και είπαν προς τον Πλάστη:
«Εσύ είσαι Κύριε ο Θεός κι υπάρχεις προαιώνιος, δίχως να έχεις τέλος.
»Μαζί με τον Πατέρα και με το Άγιο Πνεύμα, ως Έναν σε γνωρίζουμε εμείς ως Κύριό μας.
»Εσένα θα κηρύξουμε, όπως μας το προστάζεις· κοντά μας να’ σαι συνεχώς, βοήθειά μας πάντα
»ο Μόνος Βλέπων οι καρδιές μέσα βαθιά τι κρύβουν».