Το ακρωτήρι που ονομάζεται Ιασόνειο βρίσκεται μεταξύ της Αμισού και των Κοτυώρων, δίπλα στο χωριό Çaytepe της κώμης Perşembe (Περσεμπέ). Το όνομα δόθηκε προς τιμή του μυθικού ηγέτη των Αργοναυτών Ιάσονα.
Η πρόσβαση γίνεται πλέον από την παλιά εθνική οδό. Πρόκειται για μια διαδρομή με πολλές φυσικές ομορφιές και δαντελωτές ακτές, που μεταφέρει τον επισκέπτη σε άλλη εποχή. Ίσως στις στιγμές λίγο πριν από τη μαρτυρική έξοδο των Ποντίων από τη γενέθλιο γη.
Επίσης, μπορεί να χαρακτηριστεί και κομβικό σημείο συνάντησης μεταξύ του αρχαίου και του σύγχρονου κόσμου. Από την αρχαιότητα αποτέλεσε τόπο ιερό, προσευχής και έκφρασης ευγνωμοσύνης του ανθρώπου προς τον Θεό.
Είναι το σημείο όπου ο επίγονος Πόντιος προσκυνητής θα ακούσει τους παφλασμούς από τα κουπιά των Αργοναυτών και θα μυρίσει στον θαλασσινό αγέρα την αύρα των ψυχών που θυσιάστηκαν στο βωμό μιας κάθαρσης, όπως ονομάστηκε η στυγερή δολοφονία της ιωνικής γενεάς.
Γι’ αυτές τις ψυχές που περιφέρονται ακόμη ανήσυχες πάνω από τα κύματα του Ιασονείου άκρου θα προσευχηθεί και θα ευχηθεί για την ανάπαυσή τους.
Οι Αργοναύτες
Σύμφωνα πάντα με την ελληνική μυθολογία, οι Αργοναύτες και ο αρχηγός τους Ιάσονας βρέθηκαν να πλέουν στα νερά του τότε άξενου Πόντου –όπως ονομαζόταν η θαλάσσια περιοχή–, διότι ήταν η μονή οδός που θα τους οδηγούσε στην Κολχίδα όπου βρισκόταν το χρυσόμαλλο δέρας.
Ο Ιάσονας για να κερδίσει το θρόνο που του είχε υφαρπάξει ο αδελφός του πατέρα του Πελίας δέχτηκε την πρόκλησή του να παραδώσει το χρυσό δέρμα του κριαριού που φυγάδευσε τον Φρίξο και την Έλλη.
Έτσι, από την Ιωλκό, την αρχαία πόλη της Θεσσαλίας στη σημερινή Μαγνησία, βρέθηκε να πλέει με το πιο γρήγορο καράβι της εποχής που ναυπηγήθηκε από τον Άργο με τις συμβουλές της θεάς Αθηνάς και έφερε στο σκαρί του ιερό ξύλο από τη βελανίδια του μαντείου της Δωδώνης.
Το καράβι ονομάστηκε Αργώ και στην πορεία του προς την Κολχίδα συνάντησε πολλούς σκοπέλους, όπως στη Θεμίσκυρα, στη χώρα των Αμαζόνων. Ο ευνοϊκός άνεμος, όμως, που έστειλε ο Δίας, έβγαλε τον Ιάσονα στο επόμενο ακρωτήρι.
Εκεί προς τιμήν του Δία οι Αργοναύτες έχτισαν ιερό, ανασυγκροτήθηκαν και συνέχισαν το ταξίδι τους προς την Κολχίδα.
Αρχαία, βυζαντινά και νεότερα χρόνια
Κατά την αρχαιότητα η περιοχή όπου βρίσκεται το ακρωτήρι λόγω της ύπαρξης αργίλου και της ανάπτυξης της κεραμικής λειτουργούσε ως κέντρο παραγωγής κεραμικών και εμπορίου. Και μετά την αρχαιότητα, όμως, ακόμα και η κοντινότερη κώμη στο ακρωτήριο θεωρούνταν περιφερειακό κέντρο για το θαλάσσιο εμπόριο.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους υπήρχαν τρεις χριστιανικές εκκλησίες, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Ανδρέα και της Θεοτόκου που πιθανά λειτουργούσε και ως μοναστήρι. Σήμερα, σώζεται ένας ναός ο οποίος χτίστηκε από Γεωργιανούς και Έλληνες το 1869 και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο ή στη Θεοτόκο.
Πρόκειται για ένα ναό με ιδιαίτερη κατασκευή στον τρούλο του, μιας και υπάρχουν τοποθετημένα κιούπια γεμάτα με κουρέλια. Μ’ αυτόν τον τρόπο εμποδίζονταν οι ηχητικές παρεμβολές και σαφώς το ακουστικό αποτέλεσμα ήταν μοναδικό.
Υπάρχει μία ακόμη εκκλησία που έχει την ίδια ακριβώς κατασκευαστική ιδιαιτερότητα και βρίσκεται στην Αμισό, στο χωρίο Altinkaya. Η εκκλησία του Ιασονείου αναπαλαιώθηκε το 2004.
Από τους βυζαντινούς χρόνους μέχρι και την Ανταλλαγή οι χριστιανοί κάτοικοι της περιοχής έρχονταν εδώ κατά τον εορτασμό των Θεοφανίων προκειμένου να παρακολουθήσουν τον αγιασμό των υδάτων. Επίσης οι ναυτικοί προτού αναχωρήσουν για μακρινό ταξίδι πάντα επισκέπτονταν το ναό.
Περιμετρικά της εκκλησίας υπάρχουν διάσπαρτα απομεινάρια βυζαντινών τειχών. Στο ανατολικό τμήμα του βραχώδους αυτού ακρωτηρίου είναι ένα από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια του Πόντου, το οποίο ονομαζόταν Γενήτης. Στο σημείο υπάρχει μέχρι και σήμερα φάρος.
Ο φυσικός και αρχαιολογικός χώρος του Ιασονείου είναι σήμερα ενταγμένος σε τουρκικό κυβερνητικό πρόγραμμα προστασίας του περιβάλλοντος.
https://vimeo.com/592363199
Θωμαΐς Κιζιρίδου
