Ο συγγραφέας Γιώργος Ανδρεάδης έχει περιγράψει πως όταν πέθανε πάμφτωχος στη Θεσσαλονίκη ο Σταυρής Πετρίδης, θέλησαν να τον θάψουν με τη λύρα του. Ωστόσο, ο παπα-Νικόλας, «γνωστός ιερέας με το ένα και μοναδικό ράσο», την έδωσε στον 32χρονο γιο του, Γώγο, λέγοντας: «Αυτή η λύρα έχει ψυχή, παιδί μου, και δεν μπαίνει μέσα στον τάφο».
Βράδυ Μεγάλης Παρασκευής, 20 Απριλίου 1984, ο Γώγος Πετρίδης έφυγε από τη ζωή. Ο δικός του γιος, Σάββας, διηγήθηκε πως μία από τις τελευταίες επιθυμίες ήταν να του φέρουν τη λύρα στο κρεβάτι, για να παίξει.
Η ποντιακή λύρα ήταν ο πυρήνας της ζωής του Γώγου – οι γνώστες της ποντιακής μουσικής δεν χρειάζονται καν το επίθετο για να αναφερθούν σε αυτόν. Είναι επίσης ο «πατριάρχης», όπως τον αποκαλούσε ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης. Η συνεργασία τους, άλλωστε, έβαλε ανεξίτηλη σφραγίδα και «έδωσε» δύο δίσκους των 78 στροφών και πάρα πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η Καλαμαριά του Μεσοπολέμου, τα παραδοσιακά μουσικά ακούσματα που είχε από τον πατέρα του, πρόσφυγα από το Φαντάκ’, έναν οικισμό κοντά στην Όλασσα, σιμοχώρι της Τραπεζούντας, το ρεμπέτικο των Μικρασιατών, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, ακόμα και το μπουζούκι, τον διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά.
Πλέον, θεωρείται από τους κορυφαίους και για το άνοιγμα στα μη ποντιακά ακούσματα, αλλά και για την εισαγωγή νέων τεχνικών στην ποντιακή λύρα.
- Διαβάστε εδώ το αφιέρωμα του pontosnews.gr στον Γώγο Πετρίδη.
