Στον μαγικό παρόχθιο περίπατο στην Αμάσεια, πέρα από τους τάφους των βασιλέων που εγκλωβίζουν το βλέμμα επιβλητικοί καθώς στέκουν πάνω από την πόλη, το μάτι σταματά στα αγάλματα τα οποία έχουν φιλοτεχνηθεί κατά μήκος του πεζόδρομου που πάει παράλληλα με τον Ίρι ποταμό.
Ανάμεσα στα γλυπτά αυτό ενός νέου και μιας νέας, του Φερχάτ και της Σιρίν, που η ιστορία τους συνιστά την ανατολίτικη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Ο θρύλος λέει ότι επί περσικής κυριαρχίας ο Φερχάτ, ένας ικανός τεχνίτης, πήγε να κατασκευάσει μέρος ενός μικρού παλατιού που χτιζόταν για τη Σιρίν, την αδελφή της βασίλισσας Μεχμέν Μπανού. Όταν συναντήθηκαν οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα, και –όπως γινόταν τότε– αμέσως ο Φερχάτ πήγε στη βασίλισσα και της ζήτησε να παντρευτεί τη Σιρίν. Δεν ήθελε όμως η Μεχμέν Μπανού αυτόν το γάμο, και προκειμένου να θέσει τον Φερχάτ ενώπιον αδιεξόδου τον κάλεσε να επιτελέσει έναν άθλο.
«Αν θες να παντρευτείς την αδελφή μου τη Σιρίν, θα πρέπει να σκάψεις μια τεράστια σήραγγα στα όρη Έλμα και να φέρεις νερό στην πόλη», του είπε.
Φαινόταν αδύνατο. Η αγάπη όμως δεν γνωρίζει εμπόδια, κι έτσι ο Φερχάτ το κατάφερε. Λίγο πριν ολοκληρώσει το έργο του, ωστόσο, ήρθε στο βουνό ένα μήνυμα από τη Μεχμέν Μπανού: Η Σιρίν είναι νεκρή! Τρελός από τον πόνο ο Φερχάτ πέταξε το σφυρί του στον αέρα και αυτό πέφτοντας τον σκότωσε. Η… κακιά αδελφή όμως είχε πει ψέματα. Όταν η Σιρίν πήγε στο σημείο και είδε νεκρό το σώμα του αγαπημένου της, πήδηξε από τους βράχους και σκοτώθηκε.
Στη ζωή μπορεί να μην ήταν μαζί, οι τάφοι τους όμως είναι πλάι πλάι.
Η λαϊκή δοξασία λέει ότι κάθε χρόνο την Άνοιξη από ένα τριαντάφυλλο ανθίζει σε κάθε τάφο. Μόλις όμως με τον άνεμο πάνε να σμίξουν, ένας μαύρος θάμνος προβάλλει και τα χωρίζει…
Οι ντόπιοι της Αμάσειας την ζουν αυτήν την ιστορία και ακόμα και σήμερα. Νέοι ερωτευμένοι και δεσμευμένοι πάνε στο μνημείο τους και φωτογραφίζονται αγκαλιά – για να ξορκίσουν ό,τι χωρίζει την αγάπη.
Κείμενο, φωτογραφίες: Έρση Βατού.
