Σε αυτόν που είχε λεγεώνα δαιμόνων (Μέρος Γ’)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού με ακροστιχίδα: «ο Ψαλμός ούτος εστιν Ρωμανού». Διαβάστε το Μέρος Α’ και το Μέρος Β’.

Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη.

ιζ’. »Τώρα, όμως, κατάλαβα ποιος είσαι, σε γνωρίζω. Μαρία λεν τη μάνα σου, ο γιος της συ δεν είσαι;
»Πατρίδα σου είναι η Ναζαρέτ.
»Πες μας πώς γίνεται, λοιπόν, εσύ να μας διατάζεις, λες κι είσαι απ’ τον ουρανό;
»Απέναντί μας στέκεσαι με εχθρικές διαθέσεις. Μάς έχει γίνει φορτικός κι όλο μας ενοχλείς
»και τους δικούς μας κυνηγάς· κι είσαι απ’ ό,τι φαίνεται δεινός ως κυνηγός.
»Σ’ όλη τη γη δεσπόζαμε, τα πάντα υποδουλώσαμε.
»Κι έρχεσαι τώρα εσύ εδώ, κι ως μέγας αυτοκράτορας
»τα πάντα εξουσιάζεις, κι απ’ ό,τι διαφεντεύαμε κακήν κακώς μας διώχνεις λες κι είσαι ο ίδιος, πράγματι,
»των όλων ο Δεσπότης.

ιη’. »Κι αμέσως μου έρχονται στο νου εκείνοι εκεί οι Μάγοι· δικοί μας ήτανε αυτοί,
»μα εσύ όταν γεννήθηκες, απ’ την Περσία τους τράβηξες και ήρθανε κοντά σου.
»Στις πόρνες άλλαξες μυαλά και έχουν φρονιμέψει.
»Ως και τελώνες ψάρεψες, κι εκεί που ήταν άπληστοι αλλάξαν ρότα τώρα, και οπαδοί σου γίνανε.
»Να πω για πεθαμένους που είχαμε αιχμάλωτους και ήταν δικοί μας; Μέσα από τα χέρια μας τους άρπαξες, τους πήρες.
»Και τους δαιμονισμένους, κι αυτούς τους ελευθέρωσες. Μας τα έχεις πάρει όλα! Τα πάντα συ μας στέρησες.
»Αυτά είναι πράγματα, ασφαλώς, που απ’ τον Αδάμ και έπειτα
»ούτε που διανοήθηκε βροτός ποτέ να κάνει. Αλλά, όμως, σε παρακαλώ τουλάχιστον λυπήσου με και μη με βασανίσεις με βούρδουλα αμείλικτο λες κι είσαι ο ίδιος, πράγματι,
»των όλων ο Δεσπότης».

ιθ’. Ως πονηρός και δόλιος καταστροφέας που είναι, δεν μπόρεσε ξεκάθαρα να δει, να καταλάβει,
πως είχε μπρος του τον Χριστό, τον Ποιητή των όλων,
γιατί παραπλανήθηκε απ’ την εμφάνισή Του.
Αν βέβαια αναγνώριζε πως ήταν ο Δεσπότης,
δεν θα τολμούσε να Του πει: «Τι σχέση έχουμε, άραγε, εμείς τώρα με σένα;».
Δεν είναι λόγια αυτά να πει κάποιος που αναγνωρίζει, που ξέρει τι του γίνεται. Κι έτσι, Τον έβαζε σε πειρασμό, όπως πρωτύτερα έκανε
πάνω στη στέγη του Ναού, στο χείλος, άκρη-άκρη, που Του είπε προκαλώντας Τον:
«Αν είσαι του Θεού ο Υιός». Κι εκεί, λοιπόν, αμφέβαλε πως ήταν, σίγουρα, Αυτός,
των όλων ο Δεσπότης.

κ’. Κι ας μην μας κάνει εντύπωση που «Υιό Θεού» τον λέει,
αλλά αγνοεί πως είναι πραγματικά ο Κύριος.
Γιατί, τα χρόνια τα παλιά «Υιοί Θεού» ονομάζονταν
όλοι όσοι αγαπούσαν τον Παντοκράτορα Θεό.
Τον Ισραήλ ονόμαζαν πρωτότοκο υιό
και στο βιβλίο της Γένεσης, που λέει το πώς έγινε του κόσμου αυτού η κτίση, θα βρούμε ότι αποκαλεί Υιούς όλους εκείνους
που, όπως λέει, αρχίσανε να παίρνουνε γυναίκες τους τις κόρες των ανθρώπων και συνευρίσκονταν μ’ αυτές.
Τέτοιος υιός θεωρούσε πως ήτανε και τώρα αυτός που έβλεπε μπροστά του, κι ας ήτανε πραγματικά
των όλων ο Δεσπότης.

κα’. Τότε, λοιπόν, ο Ιησούς ως παντοδύναμος Θεός,
με τρόπο που ήταν αφανής στα μάτια των ανθρώπων, τον δαίμονα αρχίνησε να τιμωρεί σκληρά.
Κι έχασε ευθύς το θράσος του ο άτιμος τελείως.
Του είπε τότε ο Χριστός «Ποιο είναι τ’ όνομά σου;».
Ως δικαστής που τρέμουνε όλοι σαν είναι μπρος του, ρωτά τον τρισκατάρατο.
Δεν το ρωτάει, φυσικά, γιατί το αγνοούσε, αλλά το έκανε για εμάς, ώστε να μάθουμε όλοι
πόσα δαιμόνια ήτανε που πείραζαν τον άνθρωπο και τον ταλαιπωρούσαν.
Κι εκείνος τότε απάντησε: «Με λένε λεγεώνα· μα ήδη το ήξερες αυτό, αφού είσαι όπως φαίνεται
»των όλων ο Δεσπότης».

κβ’. Και τώρα που διατάχθηκε να βγει από τον άνδρα,
από τη μια εξεγείρονταν κι από την άλλη ικέτευε.
Στον άνθρωπο που έβλεπε, έδειχνε αυτό το θράσος,
αλλά μπροστά στο μυστικό, στο ανείπωτο, στο θείο στρεφόταν παρακλητικά.
Της τιμωρίας η μάστιγα που ήταν μεγάλο φόβητρο, γεννούσε την ανάγκη για τούτη την παράκληση.
Κι εκεί κοντά σ’ ένα βουνό ήταν ένα κοπάδι γουρούνια που βοσκούσανε.
Κι όπως ήταν ο δαίμονας βαριά αναγκεμένος,
φωνάζει τότε στον Χριστό: «Αν είναι να με βγάλεις έξω απ’ αυτόν τον άνθρωπο, δώσ’ μου αν θες τουλάχιστον αυτό που σου ζητάω, καθώς είσαι όπως φαίνεται
»των όλων ο Δεσπότης.

κγ’. »Αν είναι Ιησού Χριστέ, να με πετάξεις έξω από αυτόν τον άνθρωπο,
»κάνε μου αυτό που σου ζητώ· τη χάρη κάνε μου έστω
»κι επίτρεψέ μου όταν θα βγω, να μπω σ’ αυτούς τους χοίρους».
Δίνει λοιπόν το πρόσταγμα ο Δέσποτάς μας ο Χριστός
και βγήκαν απ’ τον άνθρωπο αμέσως τα δαιμόνια,
και μες στους χοίρους μπήκανε. Κι αρχίσανε τα ζωντανά να τρέχουνε προς τους γκρεμούς και από εκεί να πέφτουν κάτω μες στα βαθιά νερά, να θαλασσοπνιγούνε.
Όντως, σπουδαία τα έργα Σου!
Μέσα απ’ τα χέρια του εχθρού μάς άρπαξες, μας έσωσες, Θεέ μας που είσαι αληθινά
των όλων ο Δεσπότης.

κδ’. Γιατί, ούτε από γουρούνι ούτε από άλλο ζωντανό που περπατά πάνω στη γη ή από πουλί ακόμα,
δεν είναι δυνατότεροι οι δαίμονες στ’ αλήθεια,
εάν δεν τους το επιτρέψει, παραχωρώντας ο Θεός.
Κοίταξε πώς δεν τόλμησαν ετούτοι οι τολμητίες·
ούτε στους χοίρους πήγανε χωρίς τη διαταγή Του.
Μα όταν πήραν άδεια, δεν λυπηθήκανε ποσώς ούτε και τα γουρούνια.
Έτσι επιθυμούσανε τα πάντα
να πατήσουνε και να κυριαρχήσουν, εάν δεν τα προστάτευε όλα με την ισχύ Του ο Κύριός μας και Θεός,
των όλων ο Δεσπότης.

κε’. Όλοι εσείς που θέλετε Χριστό να υπηρετείτε, και αγαπάτε πάντοτε
να είστε εδώ κοντά Του και να υμνείτε ψάλλοντας, δοξάζοντάς Τον πάντα·
εσείς που διαπομπεύσατε τον διάβολο έτσι τώρα,
ελάτε να ικετεύσουμε τώρα τον Κυβερνήτη μας,
ώστε να ξεπεράσουμε ήρεμα και ωραία την τρικυμία του βίου μας.
Γιατί το ξέρουμε καλά ότι μας διαφυλάσσει και μας προσέχει συνεχώς το ακοίμητό του μάτι.
Και πάντοτε με τις ευχές της Θεοτόκου Δέσποινας
φροντίζει και μας σώζει και οδηγεί το πλοίο μας μ’ ασφάλεια στο λιμάνι, που είναι ωραίο, γαλήνιο,
των όλων ο Δεσπότης.