Σε αυτόν που είχε λεγεώνα δαιμόνων (Μέρος B’)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού με ακροστιχίδα: «ο Ψαλμός ούτος έστιν Ρωμανού». Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας. Διαβάστε το Μέρος Α’.

Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη.

θ’. Σαν σκυλί αλυχτούσε φρικτά ο φονιάς
κι έψαχνε τρόπο για να βρει και να αποτελειώσει εκείνον τον ταλαίπωρο.
Ως μοχθηρός που είναι, η αλήθεια δεν του άρεσε και της αντιστεκόταν.
Κι έτσι ο μαύρος δαίμονας μηχανευόταν συνεχώς
πώς να τον ρίξει σε γκρεμό ή πώς μες σε βαθιά νερά αν τύχει να τον πνίξει,
ή ξίφος να του μπήξει ή πάνω στα ψηλά βουνά κάπου να τον σκοτώσει,
ή να τον ρίξει στη φωτιά, για να τον κατακάψει.
Όμως, δεν το κατόρθωνε, γιατί αυτόν τον δύσμοιρο, πράγματι, τον προστάτευε
των όλων ο Δεσπότης.

ι’. Αυτά, λοιπόν, υπέμενε τότε ο δαιμονισμένος·
μυαλά δεν του απόμειναν, τα λογικά χαμένα
κι έτσι περιπλανιότανε απ’ το ένα μέρος στ’ άλλο.
Μα τη στιγμή που απάντησε μπροστά του τον Χριστό
και κατανόησε ότι Αυτός ήταν ο Βασιλέας, που ήταν παντοκράτορας και σπλαγχνικός συνάμα,
σαν κάπως ν’ αναθάρρησε, βρήκε τα λογικά του,
και διαλαλούσε φανερά πως του έγινε αδικία
και φώναζε και έλεγε: «Σώσε με από τον εχθρό που μ’ αδικεί κατάφορα κι αν θες ελέησε με, Εσύ που είσαι ο Θεός,
των όλων ο Δεσπότης.

ια’. Του Χριστού οι μαθητές, όλοι μαζί όπως ήταν, σπλαχνίστηκαν τον άνθρωπο που έτσι βασανιζόταν.
Πλησίασαν τον Κύριο και Τον παρακαλούσαν για χάρη εκείνου του άμοιρου.
«Κοίτα Χριστέ μας», έλεγαν, «κοίτα κι ελέησέ τον.
Κοίτα πώς ξευτελίζεται το πλάσμα που Συ έπλασες,
πώς ατιμάζει ο εχθρός τον άνθρωπο που ’ναι στη γη της δόξας Σου εικόνα,
πώς τυραννιέται έτσι αυτός που του ’κανες τέτοια τιμή Εσύ με τ’ άγια χέρια Σου, ο ίδιος να τον φτιάξεις·
πώς τιμωρείται απ’ τον εχθρό
που πάντα, από μιας αρχής, τον άνθρωπο φθονεί. Σώσε τον τώρα, το λοιπόν, Συ που ’σαι ο Παντοδύναμος,
των όλων ο Δεσπότης.

ιβ’. Σώσε, Χριστέ μας, σώσε· σ’ αυτόν που ικέτης πρόστρεξε σε Σένα, Κύριε δώσε τώρα την σωτηρία του
από τον άγριο δαίμονα που άδικα τον κακοποιεί
και γιάτρεψέ τον, Κύριε, ως εύσπλαχνος που Είσαι.
Ας μην καυχιέται άλλο πια, Σωτήρα, ο εχθρός μας!
Μην πει μες στην κακία του: “Έχω υπερισχύσει”.
Φιλάνθρωπε το ξέρουμε πως όταν Εσύ θέλεις, μπροστά Σου στέκει αδύναμος και εξουθενωμένος.
Μ’ ένα Σου νεύμα μοναχά τον στέλνεις στο χαμό του·
άλλωστε μ’ ένα νεύμα Σου όλα δημιουργήθηκαν και από τότε πάντοτε συγκροτημένα στέκονται και ακέραια διατηρούνται, ότι Εσύ είσ’ ο Θεός
των όλων ο Δεσπότης.

ιγ’. Τους μαθητές Του άκουγε που Τον παρακαλούσαν και ο Χριστός
χαιρότανε που έλεγαν τέτοια λόγια
κι αμέσως αποκρίθηκε κι αυτά είναι που τους είπε:
«Καλωσορίζω, το λοιπόν, τον ζήλο που εσείς δείχνετε και την παράκλησή σας,
γιατί το θέλω, πράγματι, να γίνετε ελεήμονες, να δείχνετε συμπόνοια.
Πριν με παρακαλέσετε, ήδη τον είχα σπλαχνιστεί.
Γιατί λέτε απ’ τη θάλασσα πως ήρθα εδώ τώρα;
Γι’ αυτόν εδώ κατέφτασα· και πριν ακόμα γεννηθεί, τον γνώριζα καλά εγώ,
των όλων ο Δεσπότης.

ιδ’. Ήρθα από τον ουρανό τους πάντες για να σώσω.
Αυτόκλητος προσφέρω εγώ βοήθεια σε όλους.
Γι’ αυτό κι άνθρωπος έγινα
και ήρθα να λυτρώσω απ’ την κατάρα τη βαριά το γένος των ανθρώπων,
με το οποίο τώρα πια συγγένεια έχω άμεση, συγγένεια κατά σάρκα. Γι’ αυτό και ενσαρκώθηκα
ως εύσπλαχνος που είμαι και πήρα σώμα έμψυχο όπως του κάθε ανθρώπου. Βλέπετε εγώ επιθυμώ τον άνθρωπο να σώσω.
Για να τον ελεήσω, ήρθα στη γη εκούσια
μες στην κοιλιά Παρθένου, χωρίς, όμως ταυτόχρονα τους ουρανούς ν’ αφήσω, γιατί υπάρχω αχώριστος
των όλων ο Δεσπότης.

ιε’. Τους μαθητές του ο Χριστός έτσι, λοιπόν, τους δίδασκε με πάσα λεπτομέρεια.
Κι ο δαίμονας Τον άκουγε· μα λες και ήτανε κουφός, αδιαφορούσε πλήρως
κι άρχισε να Τον λοιδορεί.
Μέγα και δίκαιο Κριτή άρχισε να κατηγορεί ο αξιοκατάκριτος
και δικαστή Πανάγαθο μέμφεται ποιος; Ο άδικος!
«Τι σχέση έχουμε εμείς, Ιησού, με Σένα;», είπε για αρχή ο πονηρός. «Σαν άνθρωπος μας φαίνεσαι·
σ’ άνθρωπο εμείς δεν σκύβουμε και δεν θα υπακούσουμε ποτέ στις διαταγές του.
Αν, όμως, είσαι Συ Θεός, τότε θερμά παρακαλώ να μη με βασανίσεις· αν είσαι, βέβαια, ο Θεός
των όλων ο Δεσπότης.

ις’. Γιατί ήρθες πριν την ώρα Σου, για να μας βασανίσεις;
Γιατί θαρρείς τώρα Εσύ πως έχεις τέτοια δύναμη
να κάνεις ό,τι ο Θεός μπορεί μόνο να κάνει;
Το ότι είμαστε κι εμείς υποτελείς Εκείνου που κατοικεί στον ουρανό
και ότι κρίση φοβερή στα σίγουρα μας μέλλει
τη μέρα αυτή που θε να ’ρθεί, της Κρίσεως τη μέρα, πολύ καλά το ξέρουμε.
Μα Εσύ προτρέχεις φαίνεται και πριν την ώρα τη σωστή
κινείσαι εναντίον μας ως να ’σουνα εσύ Θεός με ισχύ ακατανίκητη,
των όλων ο Δεσπότης.