Στο παρελθόν, και μάλιστα σε κοινωνίες αγροτικές, όπως ήταν κατά κύριο λόγο στην ποντιακή ύπαιθρο, τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Για το λόγο αυτόν, οι άνθρωποι κατέφευγαν σε διάφορες εμπειρικές μεθόδους προκειμένου να κρατήσουν ένα μωρό στη ζωή.
Για παράδειγμα, του έδιναν το όνομα κάποιου ζωντανού συγγενή ή το όνομα Πολυχρόνης, Πανταζής, Ζωή κτλ., το άφηναν σε ένα τρίστρατο (σταυροστράτ’) για να το βαφτίσει ο πρώτος τυχών, κ.ά.
Μία από αυτές τις μεθόδους –ανώδυνη, ευτυχώς– ήταν το κεροζύγιασμαν (ή κεροζύασμαν), ένα είδος τάματος. Όταν το ένα μετά το άλλο τα παιδιά μιας οικογένειας γεννιούνταν νεκρά ή πέθαιναν σε μικρό χρονικό διάστημα μετά τη γέννησή τους, για να επιβιώσει το επόμενο παιδί, έκαναν το εξής τελετουργικό: Ετοίμαζαν μια ζυγαριά, και μόλις γεννιόταν το μωρό, η μαμή το τοποθετούσε από τη μια μεριά της ζυγαριάς και από την άλλη έβαζαν ως αντίβαρο κερί ακατέργαστο ή διαμορφωμένο σε κεριά και λαμπάδες. Το κερί αυτό το πρόσφεραν μετά στην εκκλησία, στον άγιο που το είχαν τάξει.
Επιπλέον, όπως γράφει η Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού, για βρέφος κεροζύγιαστον επιλέγονταν ως δεξάμενοι (νονοί) δύο ετερόφυλοι δίδυμοι.
