Ντιέγκο Μαραντόνα: Θεός στο γήπεδο, «καταραμένος» πρωταγωνιστής στη ζωή του

Σε κάποιους –και όχι άδικα– ο παραλληλισμός της Εβίτας Περόν με τον Ντιέγκο Μαραντόνα φαντάζει αυθαίρετος, ως και αφελής. Όμως αν δει κανείς την πορεία της ζωής τους ίσως κατανοήσει αυτή την εξίσωση. Και οι δύο γεννήθηκαν μέσα στη φτώχεια, και οι δύο πάλεψαν για τα όνειρά τους, και οι δύο έφτασαν ίσως και ψηλότερα απ’ όσο ονειρεύονταν, και οι δύο έφυγαν νωρίς από τη ζωή.

Και φυσικά αμφότεροι ήταν έρμαια των επιλογών τους. Και όλα αυτά στην Αργεντινή. Μια χώρα ξεχωριστή και ιδιόμορφη.

Για τον Μαραντόνα η επωδός είναι ότι «κατέστρεψε την καριέρα και τη ζωή του με τις επιλογές του». Όσον αφορά την εκτός γηπέδων ζωή, σαφέστατα και την κατέστρεψε. Αν ζούσε, σήμερα θα ήταν 64 ετών. Αλλά από την άλλη, μπορούσε κανείς να φανταστεί τον Ντιέγκο έναν ήρεμο αστό που θα έλεγε παραμύθια στα εγγόνια του;

Ο Μαραντόνα έζησε σαν ροκ σταρ, όλα στο κόκκινο. Έγινε μύθος θυσιάζοντας τη δική του ηρεμία και το δικαίωμα στην ηρεμία του γήρατος. Αλλά όλοι οι σταρ πάνω-κάτω έτσι δεν ήταν;

Ο μικρός «παίζει μπάλα»

30 Οκτωβρίου 1960. Στο Λανούς της Αργεντινής γεννήθηκε ο Ντιεγκίτο, το πρώτο αγόρι σε μια μεγάλη αλλά και πολύ φτωχή οικογένεια που είχε μετακομίσει από την επαρχία Κοριέντες. Μεγάλωσε στη Βίλα Φιορίτο, μια παραγκούπολη στα νότια προάστια του Μπουένος Άιρες

Διέξοδο στη μιζέρια έβρισκε στην μπάλα. Και από πιτσιρικάς ξεκίνησε με την ομάδα Los Cebollitas, που στα ισπανικά σημαίνει «Τα Κρεμμυδάκια».

Μετά από 5 χρόνια και 116 γκολ σε 166 ματς έφτασε η στιγμή για το μεγάλο βήμα. Η Μπόκα Τζούνιορς μαγεύτηκε από τις ικανότητες του μικρού Ντιεγκίτο και στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 τον έκανε δικό της.

Με τη φανέλα της ξεκίνησε να γράφει το… μύθο του και να γίνεται γνωστός παντού. Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής ο «pibe de oro» ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ, επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει. Πολύ ρομαντικά, τελείωσε την καριέρα του στην ίδια ομάδα.

Βρισκόμαστε όμως στην πρώτη περίοδο των Μπόκα και ο Μαραντόνα πήρε την πρώτη του μεγάλη μεταγραφή. Και μάλιστα εκτός Αργεντινής· έτσι βρέθηκε στην Ισπανία για την Μπαρτσελόνα. Εκεί όμως δεν τα πήγε όπως τα περίμενε, καθώς η «θητεία» του σημαδεύτηκε από τις περιπέτειες που είχε με την υγεία του. Αρχικά προσβλήθηκε από ηπατίτιδα και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για τέσσερις μήνες, ενώ κυρίως τη δεύτερη χρονιά είχε και τραυματισμούς.

Η Νάπολη σείεται

Και οι γκαντεμιές στην Ιβηρία και στην Μπάρτσα δεν σταμάτησαν εκεί. Στις 5 Μαΐου 1984, στον τελικό του ισπανικού κυπέλλου, η ομάδα του βρέθηκε αντιμέτωπη με την Ατλέτικο Μπιλμπάο. Ο αγώνας θύμιζε ελληνικό γήπεδο. Ο Μαραντόνα διαπληκτίστηκε με όλο το σύμπαν, τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε.

Αποτέλεσμα; Η ισπανική ομοσπονδία τον τιμώρησε με τρεις αγωνιστικούς μήνες εκτός από κάθε επίσημη διοργάνωση. Ο δρόμος για τη χρυσή περίοδο στη Νάπολι είχε ανοίξει. Και μιλάμε για μια ομάδα που δεν ανήκε στις κορυφαίες της Ιταλίας. Έγινε με τον Ντιέγκο, και άρχισαν να έρχονται νίκες, πρωτιές, πρωταθλήματα.

Αλλά και δηλώσεις όπως: «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και έβλεπα παντού χρυσό και λίγο μετά τον άκουσα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα το χρυσό φίλε, κάνε κάτι!». Αυτά τώρα να τα δηλώνεις στην Ιταλία, την κοιτίδα του καθολικισμού, το λες και… τζιζ.

Μάμα Αργεντίνα

Ναι, το «χέρι του Θεού» το ξέρουν οι πάντες. Είναι και συχνή ερώτηση σε τηλεπαιχνίδια. Όμως, άλλη μια φορά αξίζει να το θυμηθούμε, ε;

Μουντιάλ, 1986. Στον τελικό παίζουν η Αργεντινή και η Αγγλία. Το παιχνίδι βρίσκεται στο 51ο λεπτό και στο ματς δεν υπάρχει σκορ. Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί με άτσαλο τρόπο να γυρίσει την μπάλα στον Πίτερ Σίλτον. Ο Μαραντόνα «οσμίζεται» την ευκαιρία και προτού ο Σίλτον προλάβει να τον «σκεπάσει», όντας αρκετούς πόντους ψηλότερος από εκείνον, χτυπάει τη μπάλα με τη γροθιά του και την στέλνει στα δίχτυα.

«Αν αυτό ήταν χέρι, τότε ήταν το χέρι του Θεού», είχε δηλώσει μετά το γκολ, γράφοντας ιστορία.

Ο «ήρωας» των tabloid

Δίπλα στα αγωνιστικά του επιτεύγματα μπήκαν και οι σχέσεις του με την αδύναμη πλευρά του εαυτού του. Από ένα σημείο και μετά έγινε γνωστός ο εθισμός του στις ναρκωτικές ουσίες – κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος στη βιογραφία του. Η εικόνα του θεού των γηπέδων άρχισε να αμαυρώνεται με συλλήψεις για κατοχή και χρήση. Και όχι μόνο.

Το 1998 πολιορκήθηκε από δημοσιογράφους στο σπίτι του, πυροβόλησε με αεροβόλο και τραυμάτισε τέσσερις. Τιμωρήθηκε με διετή φυλάκιση με αναστολή και χρηματική αποζημίωσή τους.

Παράλληλα ξεκίνησε να παίρνει βάρος, να αργεί στις προπονήσεις, να γίνεται ακόμα πιο οξύθυμος. Η υγεία του κλονίστηκε, ενώ μπαινοβγαίνει στις κλινικές – ακόμα και σε ψυχιατρική. Παράλληλα βγήκαν στην επιφάνεια και οι ερωτικές του παρασπονδίες, και με παιδιά εκτός γάμου.

Η φράση του που ίσως να εξηγεί το βίο του ήταν η εξής: «Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι το παράδειγμα».

Στις 2 Νοεμβρίου 2020 ο Μαραντόνα εισήχθη σε νοσοκομείο στη Λα Πλάτα όπου την επόμενη μέρα υποβλήθηκε σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο για την αντιμετώπιση υποσκληρίδιου αιματώματος. Στις 25 Νοεμβρίου, σε ηλικία 60 ετών, πέθανε από οξύ καρδιακό επεισόδιο με επακόλουθο πνευμονικό οίδημα, στο σπίτι του στο Τίγρε του Μπουένος Άιρες.

Στην Αργεντινή κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Η γαλλική L’Équipe τιτλοφόρησε την είδηση στις 26 Νοεμβρίου ως «Dieu est mort» («Ο Θεός είναι νεκρός»). Τον Μαραντόνα «αποχαιρέτησε» με τον προσήκοντα σεβασμό ο Πελέ διαδικτυακά, δηλώνοντας: «Κάποια μέρα θα παίξουμε μαζί μπάλα στον ουρανό».

Προς τιμή του η Νάπολι μετονόμασε το στάδιο της σε «Στάδιο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα» με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης στις 4 Δεκεμβρίου του 2020 και εναρκτήριο αγώνα στις 10 Δεκεμβρίου.

Για τα εκατομμύρια των οπαδών του ο Ντιέγκο είναι ο Θεός. Ή όπως έγραψε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρόμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς».

Σπύρος Δευτεραίος