Πώς επηρεάζεται η Ελλάδα από τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή

Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα που απειλεί τη συνοχή και την ακεραιότητα της χώρας. Ο πρωθυπουργός και το στενό επιτελείο του διακατέχονται από μια διεθνιστική αντίληψη την οποία αποδέχονται και οι οπαδοί τους. Παρά την αντίθεση Καραμανλή, Σαμαρά, παραδοσιακών εκφραστών του δεξιού χώρου.

Η διεθνιστική αυτή αντίληψη συμπυκνώνεται στη δήλωση του πρωθυπουργού «το εθνικό συμφέρον υποχωρεί μπροστά στο παγκόσμιο» και η «εθνική κυριαρχία έχει σχετική έννοια».

Δεν είναι δηλώσεις που γίνονται εν τη ρύμη του λόγου του κ. πρωθυπουργού. Γίνονται συνειδητά και θολώνονται, μόνο, όταν υπάρχουν αισθητές κοινωνικές αντιδράσεις.

Ο κομματοπροσηλωμένος οπαδός δεν ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο των δηλώσεων και την πολιτική που υλοποιείται. Ενδιαφέρεται για την κομματική υποταγή. Και έτσι, το κοινωνικό άλλοθι διασφαλίζεται. Οι δηλώσεις έχουν γίνει, η πολιτική που υπονοούν ακολουθείται και η σχετική πλειοψηφία στην κοινή γνώμη καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις υπέρ του πρωθυπουργού. Να υποθέσουμε ότι το κομματικό ακροατήριο τον ακολουθεί στις υποχωρήσεις που προετοιμάζει όταν δηλώνει πως αφού η εθνική κυριαρχία έχει σχετική έννοια κάποιες υποχωρήσεις στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης μπορεί να γίνουν;

Διαπραγμάτευση κάνει και η άλλη πλευρά αλλά όχι, μόνο, δεν συζητά για υποχωρήσεις αλλά μεγιστοποιεί τον κατάλογο των θεμάτων που θέτει.

Μια απλή επίσκεψη στη Θράκη θα σας κάνει να συνειδητοποιήσετε ότι το κράτος απουσιάζει από την ευαίσθητη αυτή περιοχή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο προπηλακισμός ενός λειτουργού του (του διορισμένου μουφτή Κομοτηνής) και η εγκατάλειψή του στη μανία των ανθρώπων του Προξενείου το οποίο έχει γίνει καθεστώς στην περιοχή.

Δεν είναι υπερβολή η εκτίμηση πως στη Θράκη κάνει ό,τι θέλει η Τουρκία μέσω του προξενείου και η απουσία των ελληνικών Αρχών δημιουργεί ένα καθεστώς φόβου και μια αίσθηση, σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, πως αυτή είναι η κανονικότητα. Μήπως η συνδιοίκηση που επεδίωκε η Τουρκία έχει επιτευχθεί;

Στη Θράκη εφαρμόζεται μια σημαντική πολιτική ισονομίας και ισοπολιτείας αλλά δεν αναγνωρίζεται ούτε από την Άγκυρα, ούτε, φυσικά, από τους ανθρώπους του προξενείου. Η Τουρκία πολιορκεί τη Θράκη και από μέσα, με το προξενείο της, και από ανατολικά και από βορρά, με τους μουσουλμάνους της Βουλγαρίας. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Αθήνα ελέγχει την περιοχή.

Η Τουρκία, κάνει ευρύτερο παιχνίδι με τους μουσουλμανικούς θυλάκους στα Βαλκάνια εφαρμόζοντας την ιδεολογία του πολιτικού ισλάμ.

Ο θάνατος του Φετουλάχ Γκιουλέν θύμισε πόσο μεθοδευμένα αξιοποιήθηκε η ιδεολογία και η πολιτική της Ισλαμικής Ένωσης που προτάθηκε από τους Νέους Οθωμανούς, εφαρμόσθηκε από τον Αμπντουλχαμίτ τον Β’, αποκρυσταλλώθηκε από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, την αναβίωσε στην Τουρκία ο Μεντερές, ακολούθησε ο Οζάλ, συνέχισε ο Ερμπακάν υπό τον οποίο συνυπήρξαν Γκιουλέν και Ερντογάν.

Αυτή είναι η ιδεολογία του πανισλαμισμού την οποία προωθεί η Τουρκία και στα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, όπου και έρχεται σε κάποιας μορφής αντίθεση με το Ισραήλ εκεί όπου επικαλύπτονται τα συμφέροντά τους.

Προς το παρόν υπάρχει μια έντονη αντίθεση μεταξύ Νετανιάχου–Ερντογάν αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η αντίθεση αυτή διατρέχει και τις κρατικές δομές των δύο χωρών.

Το επίδικο είναι η γεωπολιτική διαμόρφωση της Μέσης Ανατολής (αυτό που αποκαλείται Νέα Μέση Ανατολή) και το τι περιλαμβάνει.

Θα τα βρουν Άγκυρα και Τελ Αβίβ στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται;

Αστάθμητος παράγων για την Τουρκία είναι το Κουρδικό.

Ένα κουρδικό κράτος στη Μέση Ανατολή θα εξυπηρετούσε τόσο το Ισραήλ όσο και τις ΗΠΑ αλλά είναι αδύνατον να επιτευχθεί εντός περιοχών της ούτως ή άλλως «ΝΑΤΟϊκής» Τουρκίας.

Η Βόρεια Συρία και το Βόρειο Ιράκ είναι μια γεωγραφική περιοχή όπου ζουν Κούρδοι και έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια δικές τους διοικητικές και κοινωνικές δομές. Το πεδίο είναι έτοιμο για μια κουρδική υπόσταση εκτός Τουρκίας. Αλλά, ακόμη και αυτό ενοχλεί την Άγκυρα. Φοβάται μήπως οι δικοί της Κούρδοι σε πρώτη φάση αυτονομηθούν και στο μέλλον αποσχισθούν. Ίσως ο φόβος με τα σημερινά δεδομένα είναι υπερβολικός.

Αυτός ο φόβος αλλά και η αγωνία του Ερντογάν να παραμείνει στο πολιτικό σκηνικό (δεν του επιτρέπει το Σύνταγμα νέα εκλογή) είναι που ώθησαν τον Τούρκο πρόεδρο να προτείνει την απελευθέρωση του Οτζαλάν υπό την προϋπόθεση ότι θα κηρύξει μέσα από το τουρκικό Κοινοβούλιο τη διάλυση του PKK και τη λειτουργία των κουρδικών πολιτικών κομμάτων στο πλαίσιο της τουρκικής νομιμότητας. Το εντυπωσιακό είναι ότι την πρόταση έκανε ο ακραίος εθνικιστής, κυβερνητικός εταίρος του Ερντογάν Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Ο Οτσαλάν μέσω του αδελφού του εξέφρασε τη σχετική επιθυμία αλλά την ίδια στιγμή μια σκληρή ομάδα του  PKK επιτέθηκε στον πυρήνα της τουρκικής αμυντικής και διαστημικής βιομηχανίας, την TUSAS.  Ωστόσο, το κουρδικό κόμμα στο τουρκικό Κοινοβούλιο DEM δήλωσε πως συντάσσεται με την προταθείσα πολιτική.

Εκείνο που διακρίνεται είναι μια νέα αντίθεση στους κόλπους του PKK του οποίου η ύπαρξη δυσκολεύει την πολιτική των ΗΠΑ. Παρόλο που το ενισχύουν μέσω του κουρδοσυριακού YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού) στη Συρία, η ύπαρξή του αποτελεί εμπόδιο στην αμερικανική πολιτική επειδή έχει χαρακτηρισθεί τρομοκρατική οργάνωση και δρα στο εσωτερικό συμμαχικής τους χώρας.

Το PKK  θα πρέπει να ενσωματωθεί με το YPG, να εγκαταλείψει την ονομασία του, οι τζιχαντιστές από τη Βόρειο Συρία να εκλείψουν ώστε να υπάρξει χώρος για το κουρδικό κράτος. Υπάρχει και κάτι ακόμη για να επέλθει ηρεμία στην περιοχή που δεν θα διαταράσσεται εύκολα. Η δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους χωρίς την Χαμάς. Θα πεισθεί το Ισραήλ;

Τα σχέδια φαίνονται μεγαλεπήβολα αλλά είναι τα ελάχιστα αναγκαία βήματα για να σταματήσει η τραγωδία που βιώνεται στη Μέση Ανατολή. Η δυναμική που υπάρχει απαιτεί μια νέα ισορροπία. Και εν πρώτοις, η ισορροπία που μπορεί να επιτευχθεί είναι αυτή που περιγράφηκε.

Από τις κινήσεις των γεωπολιτικών παικτών διακρίνονται τα ζητούμενα. Ακόμη και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η μοίρα των δεδομένων είναι οι παραχωρήσεις.