Τώνης Γιακωβάκης: Ο Κωνσταντινοπολίτης δευτεραγωνιστής με το βαρύ βιογραφικό και το πικραμένο φινάλε

Ίσως το όνομά του να μην λέει κάτι στους νεότερους· μόλις όμως δουν κάποιο απόσπασμα από ταινία ή σειρά που έπαιζε θα τον αναγνωρίσουν αμέσως. Η ευγενική φυσιογνωμία του, αλλά και η υπόγεια πονηριά στο βλέμμα, τον έκαναν πολύ αγαπητό στο κοινό.

Ο Τώνης (εκ του Αντώνης) Γιακωβάκης ήταν από τους πιο συμπαθείς δευτεραγωνιστές σε μια καριέρα που κράτησε περίπου τρεις δεκαετίες και που στην ουσία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Αρχικά ήταν η θεατρική του παρουσία κυρίως σε κλασικούς ρόλους, και η δεύτερη –σε εντελώς κόντρα με την πρώτη– σε τηλεοπτικούς ρόλους, ταινίες και βιντεοκασέτες.

Ο Γιακωβάκης επιβίωσε αν και το φινάλε της ζωής του, στις 6 Σεπτεμβρίου 2004, έκρυβε πολλή πίκρα.

Από την Πόλη στην Αθήνα

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και από μικρός άρχισε να ασχολείται με το θέατρο – μάλιστα, πεδίο δράσης του ήταν τα Ταταύλα. Ο Γιακωβάκης ζούσε και δημιουργούσε στην πατρίδα του και δεν είχε κάνει το βήμα να πάει πιο πέρα.

Μέχρι που εμφανίστηκε για μια σειρά παραστάσεων η κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη), ως θιασάρχης. Τότε είχε ανεβάσει τον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστή τον Αιμίλιο Βεάκη. Ο νεαρός ηθοποιός μπήκς στο θίασο και οι παλαιότεροι και πιο έμπειροι του… έβαλαν στο μυαλό να πάει στην Ελλάδα, να ξεκινήσει από την αρχή. Όπως και έγινε.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και το 1960 ξεκίνησε τη νέα καριέρα του. Συνεργάστηκε με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους, με το ΚΘΒΕ, και με το Εθνικό θέατρο. 

Και φυσικά το φόρτε του ήταν οι κλασικοί ρόλοι. Παραδόξως, μπορεί να έπεσε στην εκτόξευση του ελληνικού κινηματογράφου, όμως η παρουσία του στη μεγάλη ήταν σχεδόν μηδαμινή.

Η μεγάλη επιτυχία

Δεκαετία του 1970 και η τηλεόραση άρχισε να μπαίνει στη ζωή των Ελλήνων. Όσον αφορά το χώρο της υποκριτικής, άλλαξαν και εκεί οι ισορροπίες· από τα μεγάλα ονόματα της προηγούμενης δεκαετίας, ελάχιστοι έκαναν επιτυχία στο νέο μέσο.

Ένας από αυτούς ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας: Μία σειρά έκανε μόνο και αυτή τα σάρωσε όλα. Ήταν το Εκείνες και εγώ που 20 χρόνια αργότερα ξαναγυρίστηκε με τον Γιάννη Μπέζο. Σε εκείνη τη σειρά ο Τώνης Γιακωβάκης υποδύθηκε τον Παπαπέτρου, ή τον «Λατρεία» όπως τον αποκαλούσε χαϊδευτικά.

Η αναγνώριση τεράστια και οι προτάσεις βροχή. Έχει αρχίσει και η μίνι αναγέννηση του ελληνικού κινηματογράφου, οπότε ο ηθοποιός πέρασε και από εκεί.

Σειρά είχαν οι βιντεοκασέτες αλλά και η ιδιωτική τηλεόραση. Ένας από τους τελευταίους του ρόλους ήταν και αυτός του σκληροπυρηνικού στρατιωτικού, αδελφού της Εκάβης στο Τρίτο στεφάνι.

Εκτός από την υποκριτική είχε και άλλες καλλιτεχνικές κλίσεις: ζωγράφιζε και έγραφε διηγήματα. Οι βιογραφικές αναφορές σημειώνουν πως δήλωνε αταλάντευτα αριστερός και ήταν ψηφοφόρος του ΚΚΕ.

Τα χρόνια της λησμονιάς

Σιγά-σιγά το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπάει. Η υγεία του αρχίζει να παίρνει την κάτω βόλτα, ενώ μέλος της οικογένειάς του πάσχει από Αλτσχάιμερ. Ο ίδιος φυσικά δεν το δημοσιοποίησε, αλλά η πιάτσα το γνώριζε. Η ζωή του άρχισε να γίνεται κόλαση, όπως και η επιβίωση.

Οι δικοί του άνθρωποι μετά το θάνατό του μίλησαν για την πίκρα που ένιωθε όταν δεν τον καλούσε κανείς, ούτε για να δει πώς τα περνούσε.

Το 2004 ο Ιακωβάκης άφησε την τελευταία του πνοή στα 73 του, ύστερα από πνευμονικό οίδημα. Μέσα στη μοναξιά του τελευταίου αποχαιρετισμού, αλλά και στη στεναχώρια των τελευταίων χρόνων. Παρ’ όλα αυτά είχε καταφέρει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να γνωρίσει και να συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου. Και οι περισσότεροι τον εκτίμησαν.

Σπύρος Δευτεραίος