«Για μένα είναι η καλύτερη φωνή που έχουμε στο τραγούδι σήμερα. Την ακούς να τραγουδάει και νιώθεις το τραγούδι να έχει γραφτεί για σένα προσωπικά. Αυτός είναι μεγάλος ερμηνευτής, κάνει με τη φωνή του το γενικό προσωπικό, σε κάνει να ταυτίζεσαι, να σε αφορά αυτό που ακούς». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Στέλιο Καζαντζίδη και αφορούν τη Χάρις Αλεξίου, τη μοναδική τραγουδίστρια στη χώρα μας που, όπως έγραψε ένα έντυπο, έγινε είδηση ότι σταματάει το τραγούδι.
Οι αριθμοί, οι δεκαετίες και οι αντιδράσεις
Η Χάρις Αλεξίου είναι στην πρώτη θέση μεταξύ των τραγουδιστριών και συνολικά στην τρίτη θέση πίσω από τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Πάριο στην κατάταξη με τις περισσότερες πωλήσεις προσωπικών δίσκων που έχουν γίνει χρυσοί ή πλατινένιοι από το 1970 έως το 2009.
Μάλιστα οκτώ από τους προσωπικούς της δίσκους έχουν ξεπεράσει τα 11 εκατ. αντίτυπα και είναι η μοναδική γυναίκα τραγουδίστρια που το έχει καταφέρει στην ελληνική δισκογραφία. Και μιλάμε για την εποχή όπου μετρούσαν οι πωλήσεις, όχι όπως σήμερα με τα like, τα share και όλα αυτά τα… τερτίπια.
Και ναι μεν η Χάρις Αλεξίου είχε τεράστια επιτυχία σε πωλήσεις και υπήρχε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων του χώρου που την εκτιμούσε και την εκτιμάει, όμως ένα μεγάλο όνομα έχει και τους επικριτές του. Το ίδιο συνέβη και εδώ.
Στη δεκαετία του ’70 κατά την οποία υπηρέτησε κυρίως το λαϊκό ρεπερτόριο, αρκετοί υποστήριζαν ότι της άξιζαν άλλου είδους τραγούδια. Όταν στα μέσα των ’80s συνεργάστηκε με τον Θάνο Μικρούτσικο και έκαναν αρχικά το «Η αγάπη είναι ζάλη» άρχισαν πάλι οι επικρίσεις, αυτή τη φορά από την ανάποδη. Ότι δηλαδή πούλησε τον λαϊκό της εαυτό, για κάτι πιο έντεχνο.
https://www.youtube.com/watch?v=abqjDGvFFoI
Και ο μεγάλος «σεισμός» έγινε το 1992. Όταν κυκλοφόρησε το Δι’ ευχών, το οποίο σηματοδότησε την πλήρη αλλαγή ρεπερτορίου. Ο για πολλούς καλύτερος δίσκος της μπορεί να «τσάκισε» σε πωλήσεις, όμως συνάντησε τη σχεδόν επιθετική απαξίωση των παλαιότερων της οπαδών. Και φυσικά οι επόμενες δισκογραφικές της δουλειές που ακολούθησαν αυτό το ύφος είχαν την ίδια αντιμετώπιση.
«Τι δουλειά έχει η Χαρούλα της “Δημητρούλας”, με τη Χάρις της “Νεφέλης”» είχε αναρωτηθεί σε άρθρό του, μεγαλοδημοσιογράφος της εποχής, την ίδια στιγμή που έμπαιναν στο στόχαστρο καλλιτέχνες που δεν τόλμησαν να αλλάξουν ύφος.
https://www.youtube.com/watch?v=9uj1mD0w7Ww
Τα κόκκινα γάντια
Και φτάνουμε στο 2014. Και συγκεκριμένα στις 28 Ιουλίου, όταν η τραγουδίστρια ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και πήγε να τραγουδήσει σε συναυλία στην πλατεία Συντάγματος για να στηρίξει τον αγώνα τους.
«Απόψε είμαστε όλοι καθαρίστριες», είπε από το μικρόφωνο και φόρεσε και το κόκκινο γάντι που χρησιμοποιούν στη δουλειά τους οι καθαρίστριες.
Δύο χρόνια αργότερα σε συνέντευξή της είπε: «Οι γυναίκες αυτές μου ζήτησαν να πάω να τραγουδήσω και το δέχτηκα. Δεν φαντάστηκα πως θα το οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρώ λάθος που πήγα να τραγουδήσω για μια μερίδα απολυμένων γυναικών, ούτε με νοιάζει η κακόβουλη κριτική, έχω μέσα μου τη δική μου φωνή δικαιοσύνης που με ησυχάζει. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα. Λειτουργώ αυθόρμητα και καμιά φορά και παρορμητικά. Μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με συναυλίες φιλανθρωπικού τύπου είμαι πολύ προσεχτική πλέον, γιατί έχουν δει κι εκεί τα μάτια μου».
Εννοείται πως η εμφάνισή της στη συναυλία συμπαράστασης εκτός από τιμητικά σχόλια εισέπραξε και πολλά αρνητικά, τα οποία πολλές φορές φλέρταραν με τη χυδαιότητα και την ανοησία.
Ένα κορίτσι από τη Θήβα
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1950, γεννήθηκε η Χαρίκλεια Ρουπάκα. Κόρη ενός αγρότη από τη Θήβα και μιας μοδίστρας με μικρασιάτικες ρίζες.
Όταν η μικρή ήταν 8 χρονών μετακόμισαν στην Αθήνα. Το όνειρό της ήταν η υποκριτική και το τραγούδι, αλλά η οικογένεια χρειαζόταν πόρους. Ο μεγάλος της αδελφός, ο μετέπειτα τραγουδιστής Γιώργος Σαρρής είχε μπαρκάρει από τα 12 και η Χαρούλα ακολούθησε τα χνάρια της μητέρας της στη μοδιστρική.
Μέχρι το 1970 που μπήκε στη ζωή της το τραγούδι, με το πλέον κλασικό «Όταν πίνει μια γυναίκα».
https://www.youtube.com/watch?v=UQo45fbQ4As
Από εκεί και πέρα ξεκίνησαν οι συμμετοχές σε ιστορικά άλμπουμ όπως το Μικρά Ασία, αλλά και η μία και μοναδική εμφάνιση σε ταινία –ως τραγουδίστρια– στον Άγνωστο εκείνης της νύχτας.
Η δεκαετία του 1970 σφραγίστηκε με ιστορικές συνεργασίες, σπουδαία τραγούδια και τεράστιες επιτυχίες.
Η μεγάλη απόφαση και ο νέος δρόμος
Ήταν 4 Ιουνίου 2020 όταν η Χάρις Αλεξίου έκανε την παρακάτω ανάρτηση: «Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δεν μπορώ να το κάνω καλά. Δεν με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό».
Και εδώ είχαμε τα ίδια. Οι μισοί επικρότησαν και συγκινήθηκαν, οι άλλοι μισοί χλεύασαν. Αντιδράσεις που μάλλον την άφησαν και παγερά αδιάφορη.
Ούτως ή άλλως η Χάρις Αλεξίου είχε αρχίσει να στρέφεται προς την υποκριτική εκπληρώνοντας το παιδικό της όνειρο, καθώς όπως είχε δηλώσει η ίδια: «Παράτησα την υποκριτική όταν ερωτεύτηκα».
Ήδη είχε ανέβει στο σανίδι σε τρεις παραστάσεις όταν ήρθε στη ζωή της η σειρά Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που λατρεύτηκε αλλά και μισήθηκε όσο καμία άλλη φέτος. Και φυσικά από τους haters δεν γλίτωσε η Αλεξίου, λες και η γυναίκα δήλωσε ότι είναι η απάντηση στη Μέριλ Στριπ.
Αλλά η Χάρις Αλεξίου συνεχίζει να κάνει πράγματα που αγαπάει και αυτό μόνο του αρκεί.
Σπύρος Δευτεραίος
