Ένας Τούρκος απαντά στον Σουλεϊμάν Σοϊλού

Ο υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας Σουλεϊμάν Σοϊλού, που είναι γνωστό στους πάντες –εκτός ίσως από την Ελλάδα–, ότι είναι ο επικεφαλής του οργανωμένου εγκλήματος στην Τουρκία, αναμεμιγμένος στη διακίνηση τόνων κοκαΐνης και ηρωίνης, ενώ οργανώνει τις ομάδες μεταναστών και τις οδηγεί στα σύνορα του Έβρου και το Αιγαίο, μέσω της στρατοχωροφυλακής, που ανήκει στο υπουργείο του και μέσω του παρακράτους, έχει το θράσος να κατηγορεί την Ελλάδα ότι στηρίζει την «τρομοκρατία».

Αυτός που έχει φωτογραφηθεί με όλους τους βαρόνους ναρκωτικών της Τουρκίας και συνεργάζεται σε κορυφαίο επίπεδο με τον ISIS και την Αλ Κάιντα, έχει το θράσος να κατηγορεί την Ελλάδα, επειδή φιλοξενεί Κούρδους, άνδρες και γυναίκες, που έχουν βασανιστεί, βιαστεί και των οποίων τα δικαιώματα έχουν καταπατηθεί με τον πιο βάναυσο τρόπο από το γενοκτονικό τουρκικό κράτος.

Γι’ αυτό το κράτος, καλό είναι να διαβάσουμε του άρθρο του Ergun Babahan, ο οποίος τολμάει και γράφει αυτά που δεν έχουν το θάρρος να γράψουν Έλληνες διανοούμενοι και καθηγητές πανεπιστημίου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων:

Τίτλος άρθρου: Η Τουρκία πληρώνει το τίμημα της γενοκτονίας

Το 1915 έκανε τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του κράτους, για να πάρουν τα εγκλήματα αυτά τη θωράκιση της ασυλίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το δικαστικό σώμα να περάσει υπό τον έλεγχο του κράτους και ένας πυρήνας εγκληματιών να φωλιάσει μέσα στην καρδιά του κράτους.

Το τελευταίο βιβλίο του Cengiz Aktar The Turkish Malaise αναφέρει ότι η Τουρκική Δημοκρατία, η οποία ιδρύθηκε πάνω στο έγκλημα της Γενοκτονίας του 1915 και την άρνησή της, απομακρύνθηκε από την έννοια του κράτους δικαίου και παραδόθηκε σε μια αέναη νοοτροπία συμμοριών.

Μιλήσαμε με τον Aktar πίνοντας τον πρωινό μας καφέ στον κήπο του σπιτιού του στη Λέρο, για το γεγονός αυτό και τις συνέπειές του. Ναι, υπάρχει μια «κατάρα» της γενοκτονίας. Δεν πρόκειται για θρησκευτική ή μεταφυσική κατάρα. Σε ένα κράτος που ιδρύθηκε στηριζόμενο πάνω στο μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που έγινε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο και στην άρνηση των εγκλημάτων αυτών, είναι «φυσικό» τα εγκλήματα που διαπράτονται έκτοτε να μένουν ατιμώρητα και να μην υπάρχει λογοδοσία. Αυτό είναι η κατάρα της γενοκτονίας που κατατρύχει την Τουρκία.

Το καθεστώς της Ένωσης και της Προόδου δημιούργησε μια δράκα συμμοριών και κατέστησε να είναι συνηθισμένα κάθε είδους εγκλήματα. Η δολοφονία δημοσιογράφων και αντιφρονούντων, η καταστολή κάθε είδους αντίθετων φωνών και η ίδρυση ενός καθαρά τουρκικού και σουνιτικού κράτους στην Ανατολία με κάθε κόστος ήταν η βάση των ενεργειών τους.

Για αυτό, έπρεπε να εκκαθαριστούν τα δικαιώματα και οι οι αρχαίοι λαοί της Ανατολίας, οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Εζίντι και οι Ασσύριοι.

Οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι πολιτικές αναγκαστικής μετανάστευσης που ξεκίνησαν κατά των Ελλήνων στο Αιγαίο και στον Εύξεινο Πόντο, ήταν πράξεις που βοήθησαν στην εφαρμογή του σχεδίου τους.

Όμως η πραγματική καταστροφή έπληξε τους Αρμένιους. Η εξόντωση του αρμενικού πληθυσμού ήταν τόσο μεγάλη που όλοι επικεντρώθηκαν να μιλούν γι’ αυτήν και έμειναν στη σκιά αυτά που υπέστησαν οι άλλοι λαοί.

Στο όνομα της ασφάλειας των ανατολικών συνόρων, οι Αρμένιοι οδηγήθηκαν στις ερήμους της Συρίας, ανεξάρτητα από το εάν ήταν παιδιά, γυναίκες ή ηλικιωμένοι, καθ’ οδόν προς την αναγκαστική εξορία δέχθηκαν επιθέσεις από συμμορίες, συμπεριλαμβανομένων δολοφόνων που είχαν αποφυλακιστεί ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό. Γυναίκες βιάστηκαν, τα μωρά τους τα σκότωσαν χτυπώντας τα σε βράχους. Ο Yaşar Kemal Ada στη σειρά ιστοριών του Ada αφηγείται εντυπωσιακά την ιστορία των Αρμενίων γυναικών που έκοβαν τους μαστούς τους και τις άφηναν να πεθάνουν.

Αυτή είναι η θεμελιώδης αλήθεια που διαψεύδει τον ισχυρισμό της Άγκυρας ότι «δεν υπήρξε γενοκτονία, υπήρξε αναγκαστική απέλαση για λόγους ασφαλείας».

Έγινε μια σφαγή, χωρίς να υπολογίζουν μωρά ή γέρους, και όλες οι ομάδες που δεν αποδέχονταν να γίνουν Τούρκοι και μουσουλμάνοι εξοντώθηκαν. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι έπαιξε ρόλο στην απόφαση για τη Γενοκτονία των χριστιανικών λαών και η συνήθεια της Δύσης και της Ρωσίας να αναμειγνύονται στα εσωτερικά ζητήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία μειονότητες και χριστιανούς.

Αν και τα ονόματα των Εμβέρ, Ταλάτ και Τζεμάλ Πασά είναι αυτά που προβάλλονται ως πρωταγωνιστές στη Γενοκτονία, τα βασικά στελέχη και οι διευθυντές της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου ανέλαβαν την οργάνωση των σφαγών. Αυτά τα στελέχη ήταν που στη συνέχεια ανέλαβαν να οικοδομήσουν την Τουρκική Δημοκρατία που ιδρύθηκε υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ και του κρατικού κόμματος CHP. Καθώς η Τουρκία αποκτούσε εμπιστοσύνη στον εαυτό της, το νέο τουρκικό κράτος υπερασπίστηκε τους πασάδες της Ένωσης και της Προόδου που διέπραξαν τη Γενοκτονία, μετέφερε τους τάφους τους στην Τουρκία και άρχισε να τους τιμά, δίνοντας τα ονόματά τους σε πλατείες και δρόμους.

Ως αποτέλεσμα, όσοι διέπραξαν τη γενοκτονία, σκότωσαν λαούς και κατέστρεψαν τις περιουσίες τους θα αντιμετωπίζονταν ως ήρωες στη νέα Τουρκία. Γιατί όλα έγιναν στο όνομα του «κράτους». Αυτό οδήγησε στο γεγονός τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του κράτους στην Τουρκία να πάρουν τη θωράκιση της ασυλίας, το δικαστικό σώμα να τεθεί πλήρως υπό κρατικό έλεγχο και ένας άγρυπνος πυρήνας εγκληματιών να φωλιάσει μέσα στην κρατική οργάνωση.

Σήμερα, η νοοτροπία των συμμοριών έχει αναστηθεί στο κράτος. Κάθε είδους παρανομίες που διαπράττονται στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας» του «FETÖ» και στον πόλεμο κατά των Κούρδων, έχουν γίνει ο κανόνας.

Η αυθαιρεσία έχει αντικαταστήσει την κανονική λειτουργία του κράτους και το έγκλημα και η ατιμωρησία έχουν γίνει κοινή πρακτική.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν μπορούν να δουν όσοι πιστεύουν ότι η αποχώρηση του AKP θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας.

Υπάρχει μια «κουρδική πραγματικότητα» που η Τουρκία δεν μπορεί να λύσει πολεμώντας. Όσο είναι εκεί οι Κούρδοι, οι συμμορίες που παίζουν με τον φόβο της διαίρεσης της κοινωνίας θα είναι πάντα δυνατές μέσα στο κράτος και θα ξαναπάρουν το τιμόνι όταν δουν το περιβάλλον κατάλληλο.

Η μόνη διέξοδος από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν, να καταδικάσουμε ενώπιον της Ιστορίας όσους διέπραξαν και συνεχίζουν να διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και να δημιουργήσουμε ένα κρατικό σύστημα στο οποίο όσοι παραβιάζουν το νόμο, ακόμη και στο όνομα του κράτους, θα λογοδοτούν. Όμως αυτό μπορεί να το καταφέρει μια ώριμη κοινωνία. Ωστόσο, αυτό απαιτεί μια ώριμη κοινωνία. Η Τουρκία, από την άλλη, είναι μια κοινωνία που δεν έχει περάσει ακόμη τα παιδικά της χρόνια και έχει μια δομή που θεωρεί υπεύθυνες για κάθε είδους εξελίξεις στην επικράτειά της τις «ιμπεριαλιστικές-δυτικές» δυνάμεις και δεν αναζητεί τις ευθύνες ποτέ στις δικές της ενέργειες.

Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, είναι δύσκολο να μιλάμε για μια μια νομοταγή, δημοκρατική κοινωνία. Όλοι πρέπει να συμβιβαστούν με ένα ημιδημοκρατικό μοντέλο που δεν θα δημιουργεί προβλήματα στους γείτονές τους και στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.