Ήταν σωστό να αποβιβάσει ο Βενιζέλος στρατό στη Σμύρνη; Προκάλεσαν οι Έλληνες επεισόδια στη Μικρά Ασία; Ποια ήταν η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων; Ποιοι ευθύνονται κυρίως για τη συμφορά που έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον τάφο και εκατομμύρια στην προσφυγιά; Μπορούν να δοθούν αμερόληπτες απαντήσεις που θα πουν όντως την αλήθεια και θα διδάξουν τις μελλοντικές γενιές;
Ερωτήματα σαν αυτά για τη Μικρασιατική Καταστροφή θέτει και ερμηνεύει ο ΔημήτρηςΑ. Φωτιάδης (1898-1988) στο βιβλίο του Σαγγάριος. Εποποιία και Καταστροφή στη Μικρά Ασία που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος.
Στο βιβλίο του, ο Δημήτρης Φωτιάδης εξιστορεί, αναλύει και ερμηνεύει τα γεγονότα που οδήγησαν στην καταστροφή αρχίζοντας από το πώς ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος φάνηκε να ανοίγει τον δρόμο για τη ριψοκίνδυνη υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.
Αξιοποιώντας τα πρακτικά της Δίκης των Έξι, το υλικό του Γενικού Επιτελείου Στρατού και τα απομνημονεύματα πολλών πρωταγωνιστών των γεγονότων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, παρακολουθεί τις διπλωματικές διαβουλεύσεις, τις πολιτικές αποφάσεις και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις μέχρι τέλους, δίνοντας έμφαση στην καθοριστική «Μάχη του Σαγγάριου».
Στα ιστορικά ντοκουμέντα προσθέτει και τη δική του, συγκλονιστική μαρτυρία για όσα είδε και έζησε.
Ο ίδιος, γεννήθηκε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στη Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου υπηρέτησε ως εθελοντής και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή έφυγε στην Αθήνα. Εκεί, εργάστηκε ως υπάλληλος ναυτιλιακού γραφείου στον Πειραιά, ενώ παράλληλα μπήκε στους λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους.
Την περίοδο της γερμανικής κατοχής εργάστηκε ως ανταποκριτής στην Αίγυπτο, το Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Από το 1936 και για πέντε χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα και από το 1945 ως το 1948 τα Ελεύθερα Γράμματα.
Ασχολήθηκε επίσης με το θέατρο, και έργα του ανέβηκαν από τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και των Ενωμένων Καλλιτεχνών. Ακόμη, ασχολήθηκε με τη θεατρική μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκίμιο.
Ανάμεσα στις διακρίσεις του, περιλαμβάνεται το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982 για το έργο του Ενθυμήματα).
