Παρόμοιο ρόλο με αυτό του κομπογιαννίτη επί ελληνικού εδάφους στην Τουρκοκρατία, είχε ο χεκίμ’ς στον Πόντο, αφού ήταν ο πρακτικός θεραπευτής ελλείψει γιατρών, ιδίως στα αγροτικά μέρη.
Στις θεραπείες που έκανε χρησιμοποιούσε βότανα, έμπλαστρα, νάρθηκες και διάφορα άλλα μέσα και πρακτικές.
Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια ποντιακού ελληνισμού η αμοιβή του ήταν συνήθως σε είδος (στάρι, βούτυρο, ξηροί καρποί), κάποτε και σε χρήμα όταν ασκούσε την πρακτική θεραπεία ως επάγγελμα.
Σχετική φράση: «Ποίος έν’ χεκίμ’ς; Πη παθάν’». (Ποιος είναι θεραπευτής; Όποιος πάθει, κατά το “ο παθός, μαθός”».
