Της δευτέρας παρουσίας (Μέρος Δ’)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού αφιερωμένο στην δευτέρα παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας.

Διαβάστε εδώ το Μέρος Α’, εδώ το Μέρος Β’ και εδώ το Μέρος Γ’.

Το Μέρος Δ’ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πατρός Αθανασίου Γιέφτιτς.

 ιη’. Ύστερ’ απ’ όλ’ αυτά οι δίκαιοι θα φτάσουν∙ θα φτάσουν επιτέλους Θεού το πρόσωπο να δουν
και στο νυμφώνα Του να μπουν.
Κι εκεί μ’ όλο το θάρρος θα προσκυνούν τον Ύψιστο, θα’ ναι με τους Αγγέλους.
Και ο καθένας με χαρά και αναγαλλιασμένος θα μαρτυράει τι τράβηξε και τους αγώνες πού
[‘χει,
αφού εκεί έτσι κι αλλιώς του καθενός τα έργα ξεσκέπαστα και καθαρά
στα φανερά θα στέκουν μπροστά στον δίκαιο Κριτή και Βασιλέα των όλων.
Και όσοι πίστη στέρεα θα έχουν να επιδείξουν σύμφωνα με τα έργα τους κι όχι μόνο στα
[λόγια,
τότε με δυνατή φωνή, με σιγουριά και θάρρος θα απευθυνθούν προς τον Χριστό κι αυτό θα
[του ζητήσουν: «Δώσ’ μας τώρα ανταπόδοση τη Χάρη Σ’ χάρισέ μας
ω, δικαιότατε Κριτή!».

ιθ’. Τότε θα φέρουν οι Άγγελοι πισθάγκωνα δεμένο τον αρχιτρισκατάρατο στο βήμα του Κυρίου
και πίσω του θα σούρνονται κι όλοι οι δαίμονές του.
Κι από κοντά θα ακολουθούν κι όσ’ άνθρωποι ταχθήκαν και πήγανε μαζί μ’ αυτόν και τον
[Χριστό αρνηθήκαν.
Κι ο προαιώνιος εχθρός μ’ όλα του τα διαβόλια θα πεταχτούν μέσ’ την φωτιά που θα τους
[καίει αιώνια.
Κι όσοι υπήρξαν ασεβείς, απόκληροι θα φύγουν∙ θα πάνε με τον διάβολο
μαζί του για να κολαστούν, μαζί του να υποφέρουν για μια αιωνιότητα της κόλασης το δράμα.
Όσοι το νόμο πάτησαν τον Θείο του Κυρίου γνωρίζοντας τι έκαναν, μ’ αυτόν το νόμο θα
[κριθούν π’ αβίαστα αγνοήσαν.
Δίκαια είναι η κρίση Σου και τέλεια ζυγισμένη, αδέκαστη, αμερόληπτη, πρόσωπο δεν
[λογιάζει,
ω, δικαιότατε Κριτή!

κ’. Όταν από το δίκαιο κριτήριο του Χριστού μας περάσουμε κρινόμενοι μέχρι τον τελευταίο
[μπροστά απ’ τ’ Άγιο βήμα Του
αμαρτωλοί και δίκαιοι,
όσοι βρεθούνε άξιοι- οι Του Κυρίου εκλεκτοί- στα δεξιά Του θα σταθούν
και θα φεγγοβολούνε∙ ολόφωτοι, μέσα στο φως λουσμένοι θα αστράφτουν.
Οι άλλοι οι αμαρτωλοί στ’ αριστερά θα πάνε∙ και θα σταθούνε ’κεί αυτοί με πονεμένα βλέμματα και πρόσωπα θλιμμένα.
Κι εκεί όλα τελειώνουνε∙ δεν θα ‘χει δυνατότητα κανείς για απολογία.
Ότι έκαν’ έκανε ο καθείς∙ μ’ αυτά τα πεπραγμένα, μ’ αυτά είναι που κρίθηκε.
Η πρώτη η φανέρωση του Θεού μας εις τον κόσμο, αμέτρητες μας έδωσ’ ευκαιρίες σωτηρίας.
Η έσχατη η φανέρωση γίνεται για την κρίση∙ ξεκάθαρα το είχες πει κι είχες προειδοποιήσει
ω, δικαιότατε Κριτή!

κα’. Τότε λοιπόν πια όλοι μας έτσι αναστημένοι, αθάνατοι θα είμαστε και άφθαρτοι για πάντα∙
του κάθε είδους η φθορές δεν θα υπάρχουν πλέον.
Και φόβο πια δεν θα έχουμε μήπως αλλοιωθούμε, μήτε στο πνεύμα ή στην ψυχή ή και στο
[σώμα ακόμα- ο θάνατος τελείωσε, άλλο πια δεν θα υπάρχει.
Αιώνιου πολιτεύματος πολίτες θα γενούμε που θα είναι ακατάλυτο, ποτέ πια δεν θα αλλάξει.
Όσοι απ’ έξω μείνουνε και δίκαια θα ’χουνε ριχτεί στ’ απόμακρο σκοτάδι,
αιώνια μεσ’ την κόλαση περίκλειστοι θα μένουν και θα θρηνούν ατέλειωτα.
Οι δίκαιοι απ’ την άλλη, μέσα στην Βασιλεία Σου τόσες θα παίρνουνε χαρές που είν’ πέρα
[από λόγια,
καταπώς έχ’ ήδη γραφτεί κι είναι προφητευμένο το Άγιο Σου Πολίτευμα όλοι θα
[υμνολογούνε
ω, δικαιότατε Κριτή!

κβ’. Πόσα πολλά και τι λογιών σφάλματα θα θυμούνται, πικρά σαν μετανιώνουνε κι όπως θα θρηνούνε οι δόλιοι που θα καταδικαστούν στης κρίσεως τη μέρα;
Και πρώτο και χειρότερο τον εαυτό μου βάζω στη θέση αυτή και σκέφτομαι…
Να βλέπεις, λέει, τον Κριτή τον φοβερό μπροστά σου∙ τον Ύψιστο να κάθεται στον θρόνο Του
[με δόξα.
Να βλέπεις και τα τάγματα των δίκαιων ανθρώπων και των Αγίων όλων τους από χαρά να
[λάμπουνε και ν’ αστραφτοβολούνε.
Και όλους τους αμαρτωλούς σε μαύρη στενοχώρια μπρος από μια αιώνια να στέκουν
[καταδίκη.
Θα έρθουν σε μετάνοια, θα ’ρθούν στα συγκαλά τους∙ μα θα ‘ναι πια πολύ αργά κι όπως με
[πόνο θα θρηνούν αυτό είναι που θα λένε:
«Μακάρι απ’ όταν είμασταν σε βιωτή στον κόσμο, να είχαμε μετάνοιας καρπούς τώρα στα
[χέρια…
Θα ‘χαμε τότε σίγουρη συγχώρεση στην κρίση, θα βρίσκαμε το έλεος, θα παίρναμε την Χάρη
ω, δικαιότατε Κριτή!

κγ’. Όπως τα περιγράψαμε, έτσι είν’ που θα κριθούμε. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας κάνουμε τα πάντα όσα
[μπορούμε, ώστε να αποφύγουμε κόλαση που ‘ν’ αιώνια.
Μ’ αποστροφή ας γυρίσουμε ολότελα την πλάτη στα πρόσκαιρα του κόσμου μας τ’
[αμαρτωλά τα πάθη.
Καλύτερ’ ας φροντίσουμε και ας ασχοληθούμε με όσα για τη μέλλουσα ζωή μετράν, τα
[αιώνια, ώστε να βρούμε έλεος, όταν θα έρθ’ η ώρα.
Και βέβαια μη νομίζουμε σαν κάνουμ’ αμαρτίες πως το παιχνίδι χάθηκε και τέλειωσαν τα
[πάντα.
Γιατί, το τραύμα που προκλήθηκε από την αμαρτία, με φάρμακο θαυματουργό που λέγεται
[μετάνοια αμέσως το γιατρεύουμε και κλείνει η πληγή μας∙ αρκεί βέβαια να θέλουμε…
Γι’ αυτό, από τούτη τη ζωή ας τον παρακαλούμε κι ας βγαίνει δυνατά η φωνή μέσα από την
[καρδιά μας: «Χάρισε μας κατάνυξη και συντριβή καρδίας να ‘ρθούμε σε μετάνοια
κι ανάπαυση να βρούμε όλ’ οι πιστοί οι δούλοι σου Χριστέ μου και Σωτήρα
ω, δικαιότατε Κριτή!

κδ’. Του κόσμου μόνος είσαι Εσύ Πανάγιος Σωτήρας π’ ήρθες κι ενανθρωπίστηκες κι ανάστησες
[τη φύση
που κείτονταν παράλυτη από την αμαρτία.
Συ που ’σαι πολυεύσπλαχνος, ας ήταν, λέει, από κοντά να επισκεφτείς κι εμένα αόρατα και μυστικά ανεξίκακε Χριστέ μου.
Θερμά χιλιοπαρακαλώ: έλα και όρθωσε κι εμέ που χάμω είμαι πεσμένος κι οι αμαρτίες μου
[οι πολλές με έχουν παραλύσει.
Ότι από λόγια φρόνιμα και συμβουλές στους άλλους πολλά καλά έχω να πω∙ μα ατός μου δεν μου φαίνεται να τα κρατάω στην πράξη…
Γι’ αυτό θερμοπαρακαλώ, δώσε μου ευκαιρίες κι όσο χρόνο κατάλληλο να έρθω σε μετάνοια.
Και με τη μεσολάβηση κι όλες τις ικεσίες της Αειπαρθένου Σου μητρός, Δέσποινας Θεοτόκου
[λυπήσου με και σώσε με
και μη με απορρίψεις στρέφοντας το κεφάλι Σου τα χάλια μ’ να μη βλέπεις,
ω, δικαιότατε Κριτή!