Μπορεί το 2020 να πέρασε πλέον στην Ιστορία ως η χρονιά με τις «χαμένες» ημέρες λόγω των παρατεταμένων lockdown σε όλον τον κόσμο που έκλεισαν τους πολίτες στα σπίτια τους, ωστόσο στο ελληνικό ημερολόγιο υπάρχει μια χρονιά με… τρύπα, το 1923. Είναι το έτος που η Ελλάδα υιοθέτησε το γρηγοριανό ημερολόγιο.
Έτσι, από τις 15 Φεβρουαρίου έως την 1η Μαρτίου 1923 στη χώρα δεν υπήρξε ούτε μία γέννηση, ούτε ένας θάνατος, κανένα σημαντικό γεγονός!
Η μετάβαση από το Ιουλιανό, ή «παλιό» ημερολόγιο, κόστισε 13 ημέρες, καθώς μετά την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου ξημέρωσε η Πέμπτη 1 Μαρτίου.
Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι χρειάστηκε μόλις ένας μήνας προετοιμασίας για την αλλαγή, με τα βασικότερα πρακτικά ζητήματα να αφορούν, για παράδειγμα, πώς θα πληρωνόταν το ενοίκιο του Φεβρουαρίου, πώς θα επηρεάζονταν οι μισθοί και τα ετήσια συμβόλαια.
Το νομοσχέδιο που εισήγαγε η «επαναστατική» κυβέρνηση του Στυλιανού Γονατά όριζε ότι κάθε προθεσμία (δημόσια, δικαστική, εμπορική και αστική) που έληγε από τις 15 Φεβρουαρίου και μετά παρατεινόταν από την 1η Μαρτίου του νέου ημερολογίου για ισάριθμες ημέρες.
Και επειδή η Εκκλησία δεν ακολούθησε το κράτος στην αλλαγή –αυτό έγινε τον Μάρτιο του 1924–, η Πρωτοχρονιά γιορτάστηκε επτά ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, «καθότι εορτή πολιτική και ουχί θρησκευτική».
Ένα ακόμα παράδοξο εκείνης της χρονιάς ήταν ότι το θέμα της αλλαγής του ημερολογίου απασχόλησε ελάχιστα τον Τύπο της εποχής.
Στα πρωτοσέλιδα υπήρχαν τα προβλήματα των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και τη Θράκη, οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις για την ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου, η αγροτική μεταρρύθμιση με αφορμή τις με άνευ προηγουμένου πληθυσμιακές μεταβολές και μετακινήσεις, η οικονομική κρίση και οι διακυμάνσεις στο συνάλλαγμα, οι προστριβές με τους Ιταλούς (τον Σεπτέμβριο του 1923 είχαν καταλάβει προσωρινά την Κέρκυρα), ο εθνικός διχασμός.
Επίσης, τον Τύπο απασχολούσε η προοπτική των κρατικών αποφάσεων για ανταλλαγή πληθυσμών, όχι μόνο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη Λοζάνη, αλλά και μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
