Σ’κωθέστεν! Αλληλούια κι αγγελικά λαλίας
γλυκέμνοστα ο ουρανόν κι κόσμος εγομώθεν.
Σύναυγα έρται ο Χριστόν! Ας χαίρουμες, ας πάμε
’ς σην απαντήν Ατ’ ’ς σον παρχάρ’ τον ανθομυριγμένον.
Ναι! Κάθαν χρόνον ο Χριστόν, ασ’ σα ψηλά παρχάρα
έρται δαβαίν’ και ευλογίζ’ τα κρύα τα νερόπα,
τα χορταρόπα τα χλωρά και τα μανουσακόπα
και τ’ άχαρα τα μάραντα τα πρωτονοταγμένα.
Καμμίαν ’κί ανασπάλ’ ατα τα απορφανισμένα!
Κ’ εμείς πώς ν’ ανασπάλωμε, με το ποίον καρδίαν,
εκείνα τα παρχάρα μουν τ’ ανέσπαλτα ’ς σα ξένα;
Ας πάμε όλ’ αγλήγορα, χρυσοαναλλαγμένοι
εκεί ’ς σον παρχαρότοπον τον τσιτσεκοπλασμένον
για ν’ απαντούμε τον Χριστόν σίτ’ έρθ’ απάν’ ασ’ σ’ άνθα
κι Ατόν να τριγυλίσκουμες και να παρακαλούμε:
«Χριστέ μ’, πότε θα κλώσκουμες ’ς σ’ εμέτερα τα τόπα;»
κι έμπρ’ άσ’ σ’ εμάς γονατιστά, στα γόνατα Τ’ ας ρούζ’νε
εκείνα τα μικρίτσικα παιδόπα μουν, τ’ αθώα,
–έχουν χερόπα άγια κι ακρίματα– κι εκείνα,
κι εκείνα να παρακαλούν με ανοιχτά αγκάλας.
Ηλίας Τσιρκινίδης
Έγραψεν ’ς σο Διδυμότειχον, ’ς σα τέλη τη χρονίας 1958.
Ποντιακή Εστία – Λαογραφικόν Περιοδικόν
Έτος 10ον, Οκτ.-Νοέμ.-Δεκ. 1958, τχ 106-108, σ. 385.
