–Ήλε μ’, διαβάτε τ’ ουρανού κι αψιμοφορτωμένε,
ολημερίς ακοίμηγος, χαρεντερίεις τον κόσμον,
κι όντες σιμών’ να βασιλεύ’ς, ’ς σα θαλασσάκρια πέραν,
τα κόσμια όλα θλίφκουνταν, ψυχομαχεί η μέρα.
Ήλε μ’, πού πας και βασιλεύ’ς και κρύφκεσαι τη νύχταν;
Πού πας κι απονεγκάσκεσαι και κείσαι και κοιμάσαι;
’Σ ση θάλασσας τον πέλαγον, γιά ’ς σα ραχιοπιδέβας;
Και ποίος ξύν’ κρύον νερόν ’ς ση κάρδιας ισ’ τη βρούλαν;
Ο ήλεν χαμογέλασεν, επελογέθεν κ’ είπεν:
–Νιά θάλασσας, νιά πέλαγα και νιά ραχιοπιδέβας.
Εγώ πουθέν ’κί κρύφκουμαι, εγώ πουθέν’ ’κί χάμαι.
Ακοίμηγος κι ανάπαγος κι ουρανοστρατοκόπος,
την πλάσ’ ξαν τριγυλίσκουμαι, τα κόσμια ανασταίνω
κι όντες παρανεγκάσκουμαι, πάω και βασιλεύω.
Κι η Δύση τ’ απιδέβαστον, ατέ τ’ εμόν η Μάνα,
καλόγνωμος ’κοδέσπενα, νυχτοσυντροφεμέντσα,
χαλία στρών’ ’ς σην απαντή μ’, απάτετα παρχάρια,
δεξιά-ζερβιά τρεχούμενα, νερά κατενοδάκρυα
κι εγώ καλοδεχούμενος ’ς ση Μάνας την εγκάλιαν,
με τ’ ατεινές το φίλεμαν, νυχτοσκουντουλιγμένον,
κοιμάμαι κι αναπάγουμαι, μωρολαλαδεμένος!…
- Του Στάθη Ι. Ευσταθιάδη, από του ίδιου, Τα τραγούδια του ποντιακού λαού, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992.
