Αρ έρθεν το Μοθόπωρον, τ’ Αε-Σερή εδέβεν,
Σταυρίτα φαίνεται γραού και δείσα ’ς σα ραχία
και αρχινούν τα φυσετούς, σκαλώνε τα κρυάδας.
Τα φύλλα εκιτρινίντζανε, τα χορτάρια ’ξεράθαν,
τα δέντρα ’πεγυμνώθανε, τα κλαδιά ’πεστολίγαν,
πολλά πεγάδια στείρεψαν, πολλά νερά εκόπαν
και ’ς σα παρχάρια τ’ έρημα χλοϊάδα ξάι ’κ’ επέμνεν
κι όλεν της γής ο πρόσωπον άγρεν θωρέαν έγκεν.
Φεύνε τα ζα ασά ψηλά, τα πρόγατ’ ασ’ ομάλια
και κατηβαίνε χαμελά, πάγνς ’ς σο χειμαδίον,
τα χελιδόνια κι αϊριανοί πάν’ ’ς σα ζεστά τα μέρια,
πουλόπα άλλο ’κί λαλούν, άλλο ’κί κελαηδούνε
κι αν κάποια πα κελαηδούν, θαρρείς, μοιρολογούνε.
Τα κέτζια εκατήβανε, οι ξενιτάρ’ επήγαν,
τα στράτας είναι έρημα, τα δέβας αγροτόπια.
Τρυγομηνά το λάμσιμον και η σπορά τελείνταν
και Αεργίτα οξικέσ’ δουλεία ’κί πλερούται.
Τα πόρτας ασπαλίουνταν, τα παραθύρια αρμούνταν,
κατάβρεχος, χιονόβρεχος, πάντα κακοκαιρία.
Μοθοπωρί, που ’κ’ έσπειρεν, καλοκαιρί ’κ’ εθέρτ’τσεν.
