Παρχαρομάνα ελάλεσεν και ’ς σον παρχάρ’ ελάτε,
εγώ τα χιόνια έλυσα και τα χορτάρια έγκα.
Παρχαρομάνα ελάλεσεν, έχ’ κι έρχουν’ οι ρομάνες,
έχ’ κι έρχουντανε οι τσιοπάν’, τραγωδούν και συρίζ’νε
κι όλ’ έχ’νε τα σιλάχια ’τουν σ’ ωμία κρεμαγμένα.
Εμπρικές πάν’ τα πρόγατα κι άλλ’ απ’ οπίσ’ τ’ αρνόπα,
δεξιά, ζεβριά κι ολόερα πάν’ τα λαγγωσκυλόπα
κι άλλ’ εμπροστά ’ς σο σιρίν το γεσιαλίν το κριάρι,
π’ έχ’ τα τρανά τα κέρατα και χαλκοπούλ’ κωδώνι
κι όνταν σαλεύ’ να πορπατεί, θαρρείς τα στράτας σείουν.
’Σ σα ψηλασέας βοσκιχτά και ’ς σα λιβάδια στέρια
κι εκεί ’ς σο τσόλ’ το Κρεπεγάδ’ θ’ εφτάν’ την ποτισώναν
κι απάν’ ’ς σο Τρανόν τον Παρχάρ’ θα πάγνε και γονεύνε.
Λαλίας εγομώθανε όλια τα ερημίας.
Παρχαρομάνα ελάλεσεν, παρχαρομάνα εκούξεν,
καλώς και καλώς ώρισαν τ’ εμόν οι εμπρολιάτοι,
που θ’ αρματώνε τα ραχιά και όλια τα παρχάρια.
Στάθη Ι. Ευσταθιάδη, Τα τραγούδια του ποντιακού λαού, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992.
