Τα περισσότερα παρχάρια στον Πόντο διαθέτουν ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, και προσφάτως απέκτησαν και ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Αυτό σημαίνει ότι εκεί η ζωή παραμένει βουκολική και ταυτόχρονα παρέχονται στους κατοίκους των οικισμών όλες οι ευκολίες.
Εκεί που η ζωή παραμένει πραγματικά παραδοσιακή, όπως ακριβώς ήταν τους προηγούμενους αιώνες, είναι στα παρχάρια που δεν διαθέτουν αυτές τις ευκολίες.
Ένα από αυτά είναι το παρχάρι Κουμανάντων, της Τόνγιας του νομού Τραπεζούντας, που βρίσκεται ανάμεσα σε δάση ελάτων (λαντίν), σε υψόμετρο που φθάνει τα 2.000μ. Το «καλό» με το παρχάρι αυτό, που δεν έχει ρεύμα και ασφαλτοστρωμένο δρόμο, είναι ότι εκεί δεν πιάνουν ούτε τα κινητά τηλέφωνα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τα βράδια τα δωμάτια φωτίζονται με τις γνωστές γκαζόλαμπες, και οι οικιακές εργασίες χωρίς ηλεκτρικές συσκευές – ούτε τηλεοράσεις ούτε ψυγεία, που μας έχουν γίνει πλέον απαραίτητα. Όσο για τις νύχτες, αυτές περνούν με επισκέψεις στα σπίτια των γειτόνων, διηγήσεις, ιστορίες, και παρακάθια με λύρες.
Τις μέρες αυτές, στα τέλη Σεπτεμβρίου, ετοιμάζονται οι παρχαρέτ’ (οι κάτοικοι των παρχαριών από τα μέσα Μαΐου) να επιστρέψουν στα χωριά τους, στα χειμερινά σπίτια τους.
