Η αύξηση της εγκληματικότητας και οι δυσλειτουργίες στην αστυνόμευση και –προπαντός– στη δημόσια υγεία κοστίζουν ζωές. Οι κακοτεχνίες στους δρόμους και η κακή διατροφή κοστίζουν ζωές. Πολλά παρόμοια παραδείγματα μπορεί να αναφέρει κανείς. Είναι γεγονός: η κρατική δυσλειτουργία βλάπτει την υγεία μας, συμπεριλαμβανομένης και της ψυχικής.
Αφήστε την ποιότητα της ζωής. Εδώ μιλάμε για την ίδια μας τη ζωή. Η επίδραση είναι έμμεση, αλλά σαφώς εγκληματική.
Η ίδια δυσλειτουργία υπονομεύει και την εθνική μας κυριαρχία. Η ιστορία διδάσκει και είναι αμείλικτη. Η αδυναμία ενός κράτους δεν συγχωρείται στον διεθνή ανταγωνισμό, όπου το κάθε δυνατό ψάρι ψάχνει το αδύναμο για να το φάει. Θα πρέπει να φτάσουμε στην ακραία περίπτωση της απώλειας εδαφών για να συνέλθουμε;
Πρέπει λοιπόν άμεσα να αλλάξουμε μυαλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι το οργανόγραμμα λειτουργίας τής κάθε συλλογικής δομής –δημόσιας ή ιδιωτικής– μέσα σε μια πολιτεία δεν έχει να κάνει με πολιτικές ιδεολογίες.
Μπορεί το οργανόγραμμα να είναι καλό ή κακό, αποτελεσματικό ή όχι, λειτουργικό ή μη. Αλλά δεν μπορεί να είναι αριστερό, δεξιό ή κεντρώο. Ούτε φιλελεύθερο, σοσιαλιστικό, καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό.
Όταν οι ιδεολογίες και η πολιτική εμπλέκονται και αλλοιώνουν το πρότυπο του επιτυχημένου οργανογράμματος λειτουργίας, για να το φέρουν στα μέτρα τους και να το εκμεταλλευτούν, αποτυγχάνουν οικτρά. Και τότε οι ιδεολογίες και οι πολιτικές φιλοσοφίες χρεώνονται αυτήν την αποτυχία και εκ του αποτελέσματος εμφανίζονται γυμνές και χρεοκοπημένες. Όμως η επιτυχία ή η αποτυχία σε αυτό το θεμελιώδες επίπεδο δεν είναι τόσο ζήτημα ιδεολογίας ή πολιτικού συστήματος. Είναι περισσότερο ζήτημα της εφαρμογής ορθών πρακτικών στο οργανόγραμμα λειτουργίας του κράτους.
Επομένως, ως Έλληνες πολίτες σήμερα θα πρέπει με κάθε τρόπο να ξεκαθαρίσουμε, πρώτα μέσα μας και ύστερα και σε όλες τις πολιτικές μας ηγεσίες, ότι οι ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις και οι αντιγνωμίες τους δεν μας απασχολούν τη δεδομένη χρονική στιγμή. Στην παρούσα συγκυρία αυτό που απαιτούμε από το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του είναι να ευθυγραμμιστεί με τις βέλτιστες αρχές της διοικητικής οργάνωσης. Ανεξάρτητα από πεποιθήσεις και ιδεολογίες, πολίτες και πολιτικοί θα πρέπει να αποδεχτούμε εμπράκτως αυτές τις αυτονόητες αρχές που είναι συγκεκριμένες, οικουμενικές και δεδομένες.
Η πρώτη από αυτές είναι η σωστή στελέχωση. Χωρίς καλούς παίκτες καλή ομάδα δεν γίνεται. Τελεία και παύλα. Που να χτυπιέσαι σαν το χταπόδι δεν γίνεται.
Δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσουμε την καταστροφή με τη δεδομένη στελέχωση του δημόσιου τομέα μας. Ξέρουμε όλοι πώς έγινε αυτή η στελέχωση, όλα τα προηγούμενα χρόνια… έτσι δεν είναι;
Σας έγραψα τις προάλλες στο άρθρο με τίτλο «Ένας στους έντεκα», ότι φέτος το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας που υποστηρίζω ως φίλαθλος ήταν «η παρουσία ενός-δύο συγκεκριμένων αθλητών στη βασική ενδεκάδα». Ως παράδειγμα των επιπτώσεων της άστοχης στελέχωσης το έδωσα. Είναι τυχαίο το ότι όταν έπαιξε χωρίς αυτούς τους δύο ο ΠΑΟΚ στο τελευταίο παιχνίδι του, κέρδισε άνετα με 5-0 εκτός έδρας; Ο καθένας ας κρίνει όπως καταλαβαίνει…
Πάντως, το πόσο μακριά είμαστε ως ελληνική κοινωνία από την αναγνώριση της τεράστιας αξίας που έχει η σωστή στελέχωση, με αφήνει άναυδο. Πιο πολύ αγαπάμε να ρίχνουμε τα κακώς κείμενα σε γενικότερα θέματα οργάνωσης και στο λεγόμενο «θεσμικό πλαίσιο»… Την αξία της στελέχωσης έχουμε την τάση να την υποτιμούμε.
«Δεν βαριέσαι ας τον πάρουμε κι αυτόν», «κρίμα το παιδί, να το βολέψουμε κι αυτό κάπου», «έλα μωρέ ένας ακόμα τι θα πειράξει». Αδιανόητη επιπολαιότητα!
Το κράτος έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα: μπορεί να προσλάβει τους πιο ταλαντούχους. Αν κάνεις μια γύρα στην Ελλάδα θα βρεις δέκα μεγαλοφυΐες στην επιστήμη των υπολογιστών. Οι πέντε θα εκμεταλλευτούν το ταλέντο τους για να βγάλουν πολλά λεφτά στον ιδιωτικό τομέα. Οι άλλοι μισοί, όμως, ευχαρίστως θα δούλευαν για το Δημόσιο – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Για μεγαλοφυΐες παγκόσμιας κλάσης σας μιλάω τώρα…
Η στελέχωση του δημόσιου τομέα με ιδιοφυείς ανθρώπους που θα αμείβονται όπως πρέπει είναι εφικτή. Δεν είναι ουτοπία. Και είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε να αναστρέψουμε άμεσα τη δραματική μας κατάσταση. Αυτό θα έπρεπε να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Αυτό είναι το μοναδικό μνημόνιο που πρέπει να υπογράψουμε μαζί όλοι οι Έλληνες.
Αν γίνει αυτό, μέσα σε έναν χρόνο βγήκαμε από την κρίση. Σας βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε. Θα τρίβετε τα μάτια σας! Ποιο κόμμα ή ποια κυβέρνηση, όμως, έχει το θάρρος να το κάνει; Πώς μπορεί να γίνει αυτό με αξιοκρατία και δικαιοσύνη;
Πριν από αυτά τα ερωτήματα πρέπει, βέβαια, να απαντήσουμε όλοι μας ως πολίτες ένα άλλο: έχουμε το θάρρος να το ζητήσουμε επιτακτικά;
Θα πρέπει να απολυθούν αρκετοί από όλον τον δημόσιο τομέα, για να προσληφθούν άλλοι στη θέση τους που αξίζουν πραγματικά. Τι είπατε; «Κρίμα τα παιδιά» που θα απολυθούν; Ναι κρίμα… Αλλά δεν ξέρουν να παίζουν μπάλα κι εμείς πρέπει να φτιάξουμε ομάδα, καταλάβατε; Βαρεθήκαμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα μας. Έχει παικταράδες παγκόσμιας κλάσης εκεί έξω που πεινάνε και θα έρχονταν τρέχοντας. Αυτοί δεν είναι κρίμα; Ο κοσμάκης που υποφέρει δεν είναι κρίμα; Η πατρίδα που κινδυνεύει δεν είναι κρίμα;
