Τον Απρίλιο του 2003 δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Άμυνα και Διπλωματία ένα άρθρο μου με τίτλο «Η θέση της Τουρκίας την επόμενη μέρα: Μεταξύ Λοζάνης και Σεβρών». Μάλιστα, αμέσως μετά τη δημοσίευσή του, δέχτηκα σκληρή και αήθη επίθεση από περιοδικό που εκδίδεται στη Θράκη, από μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι είναι γνωστό ότι διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, ενώ το περιοδικό αποτελεί όργανο προπαγάνδας του τουρκικού κράτους.
Χθες, Πέμπτη, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν πέρασε μια πολλαπλά άσχημη μέρα.
Δεν είναι μόνο η διαχείριση της σκληρής πραγματικότητας, ο αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης μετά από επτά χρόνια, οι πολύνεκρες επιθέσεις των Κούρδων στο Μπεσίκτας και την Καισάρεια, η δολοφονία του πρέσβη της Ρωσίας από αστυνομικό ο οποίος συμμετείχε οκτώ φορές στην φρουρά του… Είναι και ο πονοκέφαλος της Αλ Μπαμπ.
Ο Ερντογάν την Τετάρτη, ενώ έδινε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρόεδρο της Αλβανίας, Μπουζάρ Νισάνι,ο οποίος βρισκόταν στην Άγκυρα για επίσημη επίσκεψη, βουτηγμένος στην αμετροέπειά του, έσπευσε να ανακοινώσει ότι τα τουρκικά στρατεύματα περικύκλωσαν την Αλ Μπαμπ και ότι ανέμενε από στιγμή σε στιγμή να περάσει στα χέρια της Τουρκίας.
Μετά από δύο ώρες, όμως, του ήρθε η «κεραμίδα» στο κεφάλι.
Το τουρκικό ΓΕΕΘΑ ανακοίνωνε επίσημα ότι σε μάχες που έγιναν στην Αλ Μπαμπ έχασαν τη ζωή τους δεκατέσσερις Τούρκοι στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι τριάντα τρεις. Δηλαδή οι απώλειες ήταν περίπου όσο ο πληθυσμός ενός μικρού χωριού.
Όμως, είπαμε, η αμετροέπεια είναι κακός σύμβουλος.
Την Πέμπτη, μιλώντας στο Κέντρο Εθνικής Κουλτούρας, στο προεδρικό μέγαρο, αναγκάστηκε να αναφερθεί στα θύματα της Αλ Μπαμπ, λέγοντας τα εξής:
«Εύχομαι ο Θεός να συχωρήσει τους δεκαέξι νεκρούς που είχαμε χθες στην Αλ Μπαμπ και να βοηθήσει να θεραπευθούν οι τραυματίες. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε απαθείς σε εκείνους που κρατούν την χώρα μας υπό συνεχή απειλή και τώρα κάνουμε αυτό που πρέπει. […]
»Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά. Η Τουρκία δίνει τον πιο μεγάλο και σημαντικό αγώνα της, μετά τον Απελευθερωτικό Πόλεμο [σ.τ.μ.: 1919-1922]. Αυτόν τον αγώνα θα τον δώσουμε με βάση το δόγμα “ένα έθνος, μια σημαία, μια πατρίδα, ένα κράτος”. […]
»Είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε την ανεξαρτησία μας, τη συνέχεια του κράτους μας […].
»Είμαστε αντιμέτωποι με ασύμμετρες επιθέσεις. Το ξέρουν ότι αν το τουρκικό έθνος είναι ενωμένο, αυτό θα πέσει σαν μια γροθιά πάνω στα κεφάλια τους. Δεν μπόρεσαν να μεταφέρουν στη χώρα μας το παιχνίδι που παίζεται το Ιράκ και τη Συρία […].
»Αυτήν την κρίσιμη περίοδο που ο κόσμος και η περιοχή μας γίνεται προσπάθεια να αναδιαμορφωθεί εκ νέου, αν είχαμε συνεχίσει να μένουμε απαθείς, θα βρίσκαμε τον εαυτό μας στις Σέβρες, θα μας είχαν επιβληθεί τα κριτήρια της συνθήκης των Σεβρών. Ενώ εμείς είμαστε ένα έθνος που βιώνουμε τις πίκρες των απωλειών που υποστήκαμε με την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης».
Διαβάζοντας κανείς την ομιλία του προέδρου της Τουρκίας, αποσπάσματα της οποία μεταφράσαμε και συμπεριλάβαμε στο παρόν άρθρο, διακρίνει έναν απολογητικό τόνο.
Είναι προφανές ότι τώρα πλέον, που ο Ερντογάν έρχεται αντιμέτωπος με τα παιδαριώδη λάθη που έκανε, επιλέγοντας τον πόλεμο αντί της ειρήνης με τους Κούρδους τον Ιούνιο του 2015, τώρα που τα αποτελέσματα της πολιτικής που ο ίδιος επέλεξε να ακολουθήσει είναι αίμα, θάνατοι, αστάθεια και κίνδυνος αποσταθεροποίησης, ανακαλύπτει τους εχθρούς που θέλουν να κάνουν κακό στην Τουρκία.
Η γειτονική χώρα έχει μπει πλέον για τα καλά σε έναν κύκλο που μπορεί να την οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση.
Η επιλογή της να προσεγγίσει τη Ρωσία χωρίς αυτή η κίνηση να εντάσσεται σε έναν στρατηγικό σχεδιασμό, στο πλαίσιο του οποίου θα είχαν υπολογιστεί οι συνέπειες μιας τόσο σοβαρής γεωπολιτικής στροφής, είναι πιθανόν να επιδεινώσει την κατάσταση και οι αντιδράσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, προστιθέμενες στα υφιστάμενα ενδογενή προβλήματα και στα προβλήματα που δημιουργούν στην Τουρκία τα κουρδικά καντόνια στη Συρία, να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό κλίμα όχι μόνο για τον Ερντογάν και τους νεοοθωμανούς συμβούλους και οπαδούς του, αλλά για ολόκληρη την Τουρκία.
Θα περιμένουμε τις εξελίξεις.
