Λαϊκισμός, μια ανίατη πληγή

Για τις ανάγκες του σημερινού μας άρθρου, θα παραθέσουμε την ερμηνεία που δίνει στη λέξη λαϊκισμός η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια:

«Κατά την ακραία αρνητική του εκδοχή, ο λαϊκισμός στηρίζεται στην εσκεμμένη ανειλικρίνεια (π.χ. στη διάδοση κάποιου θέματος που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα). Επίσης, ο λαϊκιστής πολιτευτής θέτει σκοπίμως ψευτοδιλήμματα, όπως “εχθροί ή φίλοι”, “ταραξίες ή φιλήσυχοι”, “αλλογενείς ή γηγενείς”, με απώτερο σκοπό την καλλιέργεια ανασφάλειας στο λαό, και την αυτοπροβολή του ίδιου σαν προστάτη και σωτήρα.

»Κοντινές έννοιες είναι η δημαγωγία, η κολακεία των αδυναμιών και ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που τον ευχαριστούν και απαντούν στο συναίσθημά του χωρίς να τον ωφελούν ή που να τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα, με μοναδικό πάντα σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του.

»Μορφή λαϊκισμού αποτελεί και η προπαγάνδα».

Αν μελετήσει κανείς τη συμπεριφορά των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια, θα διαπιστώσει ότι μετά τη Μεταπολίτευση και όσο περνούσε ο καιρός, όλα τα κόμματα φλέρταραν όλο και περισσότερο με την έννοια και την πρακτική του λαϊκισμού. Ήταν δε τόσο ισχυρή η επιρροή του λαϊκισμού στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα –γιατί πρόκειται για αμφίδρομη σχέση–, που έστω κι αν κάποιος πολιτικός ήθελε να απελευθερωθεί και να σπάσει τα δεσμά του λαϊκισμού, ερχόταν αντιμέτωπος με μια αντεπίθεση λαϊκισμού που τον οδηγούσε στον πολιτικό θάνατο.

Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Πραγματικός καθηγητής του λαϊκισμού ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος, παίζοντας αυτό το παιχνίδι, κατόρθωσε να αλλοτριώσει τα βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού και μέσα από διορισμούς και διάφορα… δωράκια, κατέστησε τους πολίτες παθητικά πλάσματα που το μόνο που περίμεναν ήταν οι επόμενες υποσχέσεις των πολιτικών από τα μπαλκόνια και τις οθόνες των τηλεοράσεων.

Κάπως έτσι σκοτώθηκε η ελληνική υπερηφάνεια, έτσι αλλοτριώθηκαν τα πατριωτικά χαρακτηριστικά του Έλληνα.

Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να ήταν ο καθηγητής του λαϊκισμού, όμως το φαινόμενο κορυφώθηκε, μετεξελίχθηκε και πήρε άλλες διαστάσεις με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, το 2008.

Τότε ο Κώστας Καραμανλής αποπειράθηκε να απελευθερωθεί από τα δεσμά του λαϊκισμού, τα οποία τα προηγούμενα χρόνια τον οδήγησαν στην μονιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων στο πολύπαθο Δημόσιο, λέγοντας την πλήρη αλήθεια στους Έλληνες πολίτες.

Είχε προηγηθεί η εξ αντικειμένου προδοτική πράξη του ΓΑΠ να σύρει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές και στη συνέχεια να μας βάλει στη μέγγενη των μνημονίων, ακολουθώντας διαδικασίες που έπρεπε να διερευνηθούν από ειδικό δικαστήριο.

Τότε, λοιπόν, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Καραμανλής, απεκδυόμενος τον λαϊκισμό, είπε στους Έλληνες πολίτες ότι «για να αποφύγουμε τα χειρότερα, για να μην καταστραφεί η πατρίδα, πρέπει να προχωρήσουμε σε πάγωμα μισθών και συντάξεων για δύο χρόνια», και ζήτησε την ψήφο τους.

Όμως οι πολίτες, εκμαυλισμένοι χρόνια τώρα από το λαϊκισμό, έδωσαν την πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ, πειθόμενοι από το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ.

Όταν όμως ήλθε το μνημόνιο, και οι πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν το τίμημα των πολιτικών τους επιλογών, τότε εμφανίστηκε μια νέα φυλή πολιτικών-λαϊκιστών, οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί –ό,τι πιο αδίστακτο, ανήθικο, οπορτουνιστικό και αμόρφωτο πολιτικά έχει γεννήσει αυτός ο τόπος–, προς τους οποίους λάκισαν στην κυριολεξία οι πληττόμενοι από την κρίση και τα μνημόνια πολίτες.

Εκεί φύτρωσαν τα φιντάνια που βλέπουμε σήμερα να παίζουν κυριολεκτικά το θέατρο του παραλόγου στην ελληνική Βουλή, άλλοι ψηφίζοντας το μνημόνιο (επικαλούμενοι ακριβώς τις ίδιες δικαιολογίες με τους προηγούμενους, χωρίς όμως να έχουν το ηθικό ανάστημα να ζητήσουν συγνώμη από εκείνους που μέχρι προχθές εξύβριζαν ως γερμανοτσολιάδες, προσκυνημένους και άλλα τέτοια), και άλλοι να ψηφίζουν υπερηφάνως «όχι», δηλώνοντας ταυτοχρόνως ότι στηρίζουν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, που έχει υπογράψει και στηρίζει το μνημόνιο. Φρενοκομείο.

Το μέγεθος της καταστροφής που έχει υποστεί το πολιτικό σύστημα στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από την καταστροφή στην οικονομία.

Ανήθικοι πολιτικοί, λαϊκιστές, πολιτικοί απατεώνες με όλη τη σημασία της λέξης, έχουν επικρατήσει στο πολιτικό σκηνικό με καίριες τις ευθύνες των πολιτών.

Δεν ξέρω αν το μνημόνιο είναι θεωρητικά σε θέση να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση, πάντως ακόμα και στην περίπτωση που είναι, αυτό δεν μπορεί να γίνει με αυτά τα κόμματα και αυτό το πολιτικό προσωπικό.

Αυτοί οι ανήθικοι πολιτικοί απατεώνες πρέπει να βρεθούν στον κάλαθο της ιστορίας. Το ερώτημα είναι αν οι πολίτες έχουν διδαχτεί από τα παθήματά τους και επιλέξουν το ορθό, ή αν θα παρασυρθούν και πάλι από τους επόμενους λαϊκιστές!