Οι άναρθρες κραυγές και η πολιτική

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να βρει έστω και μία εξήγηση για ποιο λόγο προκηρύχθηκε και διενεργήθηκε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, από τη στιγμή που το ερώτημα ήταν άκυρο και άκαιρο, ενώ την ίδια στιγμή η προκήρυξή του και μόνο προκάλεσε το κλείσιμο των τραπεζών και επιδείνωση της θέσης μας στο διπλωματικό τραπέζι της ΕΕ, όπου τελικώς συνομολογήθηκε η συμφωνία της 13ης Ιουλίου 2015.

Η αναζήτηση απάντησης και εξήγησης στο βασανιστικό ερώτημα γιατί τελικά έγινε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, που εκτός των ανωτέρω έξυσε παλιές πληγές και δίχασε τους Έλληνες πολίτες, γίνεται ακόμα πιο βασανιστική αν σκεφτεί κανείς ότι η συμφωνία που υπέγραψε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι τρισχειρότερη από εκείνη που απέρριψε ο ελληνικός λαός σε ποσοστό 61,3%.

Δεν είμαστε καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου, όμως αναρωτιόμαστε αν είναι λογικό να υπογραφεί και να γίνει νόμος του ελληνικού κράτους από την ελληνική Βουλή μια συμφωνία χειρότερη από εκείνη που απέρριψαν οι Έλληνες πολίτες με δημοψήφισμα.

Αυτό δεν είναι νόθευση της βούλησης του ελληνικού λαού μόλις μια εβδομάδα από τη μέρα που την εξέφρασε;

Εμείς εκφράσαμε δημοσίως την αντίθεσή μας με σχετικό άρθρο για το εν λόγω δημοψήφισμα, γιατί λόγω εμπειρίας στις διεθνή και τα διπλωματικά, προβλέψαμε ότι θα διχάσει το λαό, θα επιδεινώσει τη θέση της χώρας στις διαπραγματεύσεις, θα εγκλωβίσει την Ελλάδα και την κυβέρνηση και θα δημιουργήσει πολιτικό αδιέξοδο.

Δυστυχώς, επαληθευτήκαμε σε όλες τις προβλέψεις μας. Τώρα η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με τεράστια αδιέξοδα και δυσκολίες. 

Σε επόμενα άρθρα μας θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε ορισμένες προτάσεις για να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως έθνος. Προς το παρόν αρκούμαστε σε μια παρατήρηση.

Παρακολουθήσαμε με έκπληξη τις άναρθρες κραυγές, τις ύβρεις και τον ακραία λαϊκιστικό, ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο όπως αυτός εκφράστηκε δημοσίως από διαφόρους, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις παραμονές του δημοψηφίσματος.

Πέραν των ύβρεων και των κενών περιεχομένου λόγων, είδαμε ανθρώπους που ήταν επί δεκαετίες χωμένοι σε κομματικούς μηχανισμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να μετατρέπονται αίφνης σε ήρωες, δίπλα-δίπλα με τους Κολοκοτρώνη, Μεταξά, Βελουχιώτη και Τάσο Παπαδόπουλο, να λένε το δικό τους ΟΧΙ.

Αναρωτιέται κανείς τι θα λένε τώρα, που το ηρωικό και υπερήφανο ΟΧΙ τους έγινε ΝΑΙ, με την υπογραφή της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου.

Δεν τα γράφουμε αυτά από χαιρεκακία. Απλώς πιστεύουμε ότι τη στιγμή αυτή, η ατομική αυτοκριτική και ο εθνικός αναστοχασμός είναι απαραίτητα στοιχεία για να μπορέσουμε να ξαναβρούμε το δρόμος μας εμείς οι Έλληνες, που πιστεύω ότι είμαστε ένα παραστρατημένο και αποπροσανατολισμένο έθνος.

Για όσους δε έγιναν συνένοχοι στο έγκλημα, φυσικά χωρίς να το θέλουν, να έχουν υπ’ όψιν τους ότι αυτό έγινε με στρατηγική. Τους κατέστησαν συνένοχους γιατί ο συνένοχος, για καθαρά ψυχολογικούς λόγους, συνεχίζει να στηρίζει τον ένοχο, για να καλύψει τον ίδιο του τον εαυτό.

Όμως εδώ χρειάζεται ο πραγματικός ηρωισμός.

Γιατί εκτός από την ελευθερία, αρετή και τόλμη θέλει και η απαλλαγή από τις συνενοχές και τα ιδεολογικά και κομματικά δεσμά.